Έλληνες. Ινδοευρωπαϊκές μεταναστεύσεις. Αντρέι Τιχόμιροφ
ήταν σχεδόν απουσιάζοντας, εισήχθησαν από άλλες περιοχές. Τα μεταλλεύματα σιδήρου ήταν πιο διαδεδομένα από τον χαλκό και τον κασσίτερο, σχηματίστηκαν σιδηρομεταλλεύματα σε μεγάλες ποσότητες υπό την επίδραση μικροοργανισμών σε βάλτους και στάσιμα υδατικά συστήματα. Και η περιοχή διανομής των αρχαίων Ινδοευρωπαίων χαρακτηρίστηκε ακριβώς από μια πληθώρα από λίμνες και υγρότοπους. Σε αντίθεση με τον χαλκό και τον κασσίτερο, στην αρχαιότητα ο σιδηρουργός εξορύσσεται παντού από καφέ σίδηρο, λίμνη, βάλτο και άλλα μεταλλεύματα.
Μια προϋπόθεση για την ευρεία χρήση σιδήρου μεταλλουργίας ήταν η χρήση μιας διαδικασίας ακατέργαστου τυριού, κατά την οποία η μείωση του σιδήρου από το μετάλλευμα επιτεύχθηκε σε θερμοκρασία 900 μοιρών, ενώ ο σίδηρος τήχθηκε μόνο σε θερμοκρασία 1530 μοιρών, για να παράγει σίδηρο με μια μέθοδο ακατέργαστου σιδήρου, το μετάλλευμα θρυμματίστηκε, πυρώθηκε πάνω σε ανοικτή φωτιά και στη συνέχεια σε λάκκους μικρές πήλινες εστίες όπου τοποθετήθηκε ξυλάνθρακας και ο αέρας διοχετεύθηκε με φυσσαλίδες, αποκαταστάθηκε ο σίδηρος. Μια κραυγή που σχηματίζεται στο κατώτατο σημείο του φούρνου (συγκρίνετε τον Κρίσνα από το σανσκριτικό, αναμμένο – «σκοτεινό, μαύρο», ένας από τους σεβαστούς θεούς στον ινδουισμό). – ένα κομμάτι από πορώδη, ζυμαρικά και έντονα μολυσμένο σίδηρο, το οποίο στη συνέχεια έπρεπε να υποβληθεί σε επανειλημμένες θερμές σφυρηλάτηση. Ο σφυρηλάτηση του σιδήρου ήταν αξιοσημείωτος για την απαλότητα του, αλλά ήδη από την αρχαιότητα ανακαλύφθηκε μια μέθοδος για την απόκτηση σκληρότερου μετάλλου με τη σκλήρυνση των προϊόντων σιδήρου ή την τσιμεντοποίησή τους, δηλαδή τη διαπύρωση στον οστικό άνθρακα με σκοπό την αποικοδόμηση. Ο σφυρηλάτης για την παραγωγή σιδήρου στη διαδικασία παραγωγής τυριού ήταν ένα ρηχό λάκκο στο έδαφος, στο οποίο τροφοδοτούσε αέρα από φυσσαλίδες χρησιμοποιώντας πήλινα σωληνάρια, τα οποία παρατηρούμε στις αρχαίες ανακατασκευές των Αρκαΐμ, Κουιντάνα, Γκολόρινγκ και άλλων χωριών. Στη συνέχεια, αυτά τα σχέδια κατασκευής άρχισαν να θεωρούνται ιερά και αναπαρήχθησαν σε διάφορες σταυροειδείς παραλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της μορφής σβάστικα, η πρωτόγονη domnica έμοιαζε με κυλινδρικές δομές από πέτρες ή πηλό, στενόταν προς τα πάνω, εξ ου και η εμφάνιση ενός σβάστικα, ενός σταυρού με άκρα λυγισμένα σε ορθή γωνία. Από κάτω, τα κανάλια διευθετήθηκαν όπου εισήχθησαν σωλήνες ακροφυσίων, συνδέθηκαν με δερμάτινες γούνες, με τη βοήθεια τους αντλήθηκε αέρας στον κλίβανο. Αυτά τα σχέδια έμοιαζαν με διάφορους τύπους σταυρών, οι οποίοι αργότερα θεώρησαν τον Ινδουισμό, τον Βουδισμό, τον Χριστιανισμό.
Η βορειοανατολική πόλη του Βαρανάσι (το όνομα Βαρ αναφέρεται στο όνομα της πόλης, εμφανίστηκε γύρω στον 7ο αιώνα π.Χ.), γνωστό και ως Benares, εξακολουθεί να είναι ο τόπος προσκυνήματος των Ινδουιστών, υπάρχει επίσης μαζική καύση των νεκρών. Τα πτώματα των πιστών καίγονται με καθαρή θέα. Στην αρχαιότητα βρισκόταν και στα βέρες: ιερείς με κέρατα στα κεφάλια τους και με φτερά πίσω από τις πλάτες τους έκαψαν τους νεκρούς – αυτό