Wszystko zaczyna się od marzeń. Marcin Pałasz

      Pochmurny, jesienny dzień sprawiał, że było im trochę straszno. Co prawda czasem słychać było śpiew ptaków, czasem trzasnął pod stopą suchy patyk, w gałęziach drzew szumiał wiatr… A jednak ten stary park wyglądał jakoś niepokojąco.

      Asia rozejrzała się ostrożnie, mając nadzieję, że zza żadnego drzewa nie przypatruje im się nic strasznego, z dużymi zębami i wielkimi pazurami. Na szczęście nie dojrzała niczego takiego, ale i tak przeszedł ją dreszcz. Otrząsnęła się i spojrzała na Maćka i Tomka – od razu poczuła się dużo raźniej. Ciekawe, czy obroniliby ją, gdyby znienacka wyskoczyło na nich to coś okropnego!

      – Maciek… – powiedziała wreszcie, ostrożnie omijając gałąź, która zwisała tuż nad ścieżką. – Tu jest jakoś strasznie. Ja się trochę boję.

      Maciek zerknął na nią, starając się zachować lekceważący wyraz twarzy. W końcu miał osiem lat i był świadom tego, że jest od Asi starszy o cały rok! Nie mógł więc pokazać, że również trochę się boi. Mimo to, gdy się odezwał, jego głos brzmiał odrobinę niepewnie.

      – No coś ty, Aśka? To już niedaleko, zaraz za tamtymi drzewami!

      Istotnie, cel ich wyprawy był tuż za kępą dużych kasztanowców, a przez pozbawione liści gałęzie było go już widać całkiem dobrze.

      – Przecież to tylko stary dom, w którym od dawna nikt nie mieszka! – dodał beztrosko Tomek, który tak samo jak Asia i Maciek czuł się trochę nieswojo, ale jakoś nadrabiał miną.

      Asia obejrzała się za siebie niespokojnie.

      – Ale jesteśmy na takim odludziu – westchnęła. Miała ochotę się rozpłakać, jednak dzielnie powstrzymała łzy. – Po co wy się założyliście z tym głupim Przemkiem, że pójdziecie do tego domu?!

      – A co miałem zrobić? – sapnął Maciek, speszony. – Zakład to zakład. Założyłem się, że zjem dziesięć pączków w dwie minuty.

      – I przegrałeś! – rzekła Asia z wyrzutem.

      – Przegrałem – przyznał Maciek ponuro. – Dlatego teraz musimy wejść do środka i przynieść coś, co tam znajdziemy. Żeby Przemek i jego kumple wiedzieli, że nie stchórzyliśmy.

      – Przecież nikt ci nie kazał iść z nami! – Tomek zauważył rozsądnie, otulając się szczelniej swoją nową, niebieską kurtką. – Ja poszedłem, bo Maciek jest moim najlepszym kolegą i nie mogłem go tak zostawić. Ale ty…

      – Poszłam, żebyście potem nie mówili, że stchórzyłam! – oburzyła się Asia, przyspieszając mimo woli kroku. – Bo niby jestem w waszej paczce, a jak przychodzi co do czego, to potem mówicie, że jestem dziewczyną i do niczego się nie nadaję! A ja wam udowodnię, że jest inaczej. Wcale się nie boję, zobaczycie!

      Wyszli zza drzew i zatrzymali się przed zniszczonym ogrodzeniem. Żelazna furtka chwiała się żałośnie na zardzewiałych zawiasach, zaś dom… Dom wyglądał dokładnie tak, jak powinien. Zbudowany był z ciemnoczerwonej cegły i kiedyś musiał być bardzo piękny. Teraz jednak straszył powybijanymi szybami w oknach, a dwie wysokie wieżyczki sprawiały, że wyglądał trochę tak, jakby mieszkał w nim sam hrabia Drakula. Tomek oglądał kiedyś krótki fragment pewnego horroru i od razu pomyślał, że ten dom idealnie nadawałby się na siedzibę starego wampira. Nie powiedział tego jednak głośno.

      – To co, wchodzimy? – spytał niepewnie Maciek, przestępując z nogi na nogę. – Ale jak chcecie, możecie poczekać na zewnątrz, wejdę sam.

      – Zwariowałeś? – zgorszył się Tomek. – Skoro przyszliśmy tu razem, to wejdziemy razem!

      – A może ja tu na was poczekam? – rzekła Asia płaczliwie, bowiem poczuła, że zaczyna się bać coraz bardziej. – Bo wiecie, jestem dziewczyną…

      – Więc powinnaś bać się mniej niż my! – zdumiał się Maciek. – Sama mówiłaś przed chwilą, że jesteś w naszej paczce i nie będziesz się bała niczego! A poza tym zostało naukowo dowiedzione, że kobiety są odważniejsze od mężczyzn. No, chyba że zobaczą mysz. Wtedy od razu krzyczą i wskakują na stół.

      Wzmianka o myszach zrobiła swoje.

      – Przecież ja się nie boję myszy! – oburzyła się Asia, zapominając na chwilę o starym domu. – Moja przyjaciółka Zuzia ma białe myszki w klatce i bardzo je lubię! Nawet kiedyś jedna z nich chodziła mi po ręce.

      – I co, nie odgryzła ci przypadkiem tej ręki? – spytał Tomek żartobliwie. – Chociaż to zależy od tego, jak była duża.

      – Nie śmiej się ze mnie! Skoro chodziła po mnie mysz, to znaczy, że jestem odważna, prawda?

      – Prawda, prawda – rzekł Maciek ugodowo. – Ale skoro jesteś odważna, to w takim razie musisz wejść z nami do tego domu. Koniec dyskusji. Otwieram furtkę i już!

      Wyciągnął rękę, ale akurat w tej chwili furtka zazgrzytała w zardzewiałych zawiasach i jakby sama z siebie uchyliła się posłusznie, otwierając przed nimi drogę do drzwi starego domostwa.

      – Dziwne – szepnął Tomek, idąc w ślad za Maćkiem wąską, zarośniętą ścieżką w kierunku schodków prowadzących do wejścia. – Może to wiatr? Ale wyglądało to tak, jakby ktoś otworzył tę furtkę specjalnie dla nas…

      Maciek przestał w końcu otrzepywać kurtkę z kurzu i pajęczyn. Rozejrzał się i przysiadł na małym taborecie, który stał tuż przy szerokich schodach prowadzących na piętro.

Скачать книгу