Een Lied Voor Wezen. Морган Райс
feit dat je bestaat maakt je verantwoordelijk voor de wereld, en ik besta al heel lang.”
“Hoe lang?” vroeg Kate.
Siobhan schudde haar hoofd. “Dat soort vragen hebben kostbare antwoorden, en jij hebt de prijs voor je training nog steeds niet betaald, leerling.”
“Die gunst die je van me wil vragen,” zei Kate. Ze zag er nog steeds tegen op, en niets wat Siobhan had gezegd had haar angst weggenomen.
“Het is heel simpel,” zei Siobhan. “Er is iemand die moet sterven.”
Ze zei het alsof ze Kate vroeg om een vloer te vegen of een bad met water te vullen. Ze bewoog haar hand, en het water van de fontein glinsterde en toonde een jonge vrouw die door een tuin heen liep. Ze droeg mooie kleren, maar er was geen insigne van een adellijk huis te zien. De vrouw of dochter van een koopman misschien? Iemand die op een andere manier rijk was geworden? Ze zag er mooi uit, glimlachend om een niet-hoorbare grap.
“Wie is dat?” vroeg Kate.
“Haar naam is Gertrude Illiard,” zei Siobhan. “Ze woont in Ashton, op het landgoed van haar vader, de koopman Savis Illiard.”
Kate wachtte op meer, maar er kwam niets. Siobhan gaf geen uitleg, geen verklaring over waarom deze jonge vrouw moest sterven.
“Heeft ze een misdaad begaan?” vroeg Kate. “Iets afschuwelijks gedaan?”
Siobhan fronste een wenkbrauw. “Moet je dat weten om te kunnen doden? Ik dacht het niet.”
Kate voelde woede in zich opwellen. Hoe durfde Siobhan dit van haar te vragen? Hoe dúrfde ze te eisen dat Kate iemand vermoordde, zonder ook maar enige reden of uitleg?
“Ik ben niet een of andere huurling die je zomaar ergens heen kunt sturen,” zei Kate.
“Is dat zo?” vroeg Siobhan. Ze zette zich af van de rand van de fontein in een beweging die heel kinderlijk leek, alsof ze van een schommel af sprong, of van de rand van een wagen waar ze als straatkind op had meegelift. “Je hebt al vaak genoeg gemoord.”
“Dat was anders,” hield Kate vol.
“Elke seconde van het leven zit vol unieke schoonheid,” stemde Siobhan in. “Maar tegelijkertijd is elke seconde ook hetzelfde als alle anderen. Je hebt genoeg mensen vermoord, Kate. Waarom zou zij anders zijn?”
“Zij verdienden het,” zei Kate.
“O, ze verdienden het,” zei Siobhan, en Kate kon de spottende toon in haar stem horen, ondanks het feit dat ze de achterliggende gedachten niet kon zien. “De nonnen verdienden het vanwege alles wat ze je hadden aangedaan, en de slavenhandelaar vanwege wat hij met je zus wilde doen?”
“Ja,” zei Kate. Dat wist ze in ieder geval zeker.
“En de jongen die je onderweg doodde, omdat hij het lef had achter je aan te gaan?” vervolgde Siobhan. Kate begon zich af te vragen hoeveel de vrouw precies wist. “En de soldaten op het strand omdat… Hoe wil je dat goedpraten, Kate? Was het omdat ze je thuisland binnenvielen, of was het gewoon omdat je orders had gekregen, en er geen tijd was om te vragen waarom?”
Kate deed een stap achteruit, vooral omdat Kate het vermoeden had dat als ze Siobhan sloeg, de consequenties niet te overzien zouden zijn.
“Zelfs nu,” zei Siobhan, “denk ik dat ik een stuk of tien mannen of vrouwen voor je neer zou kunnen zetten waar je maar wat graag je zwaard in zou zetten. Ik zou de ene na de andere tegenstander voor je kunnen vinden, en je zou ze stuk voor stuk uitschakelen. Maar deze is anders?”
“Ze is onschuldig,” zei Kate.
“Dat weet je niet,” antwoordde Siobhan. “Maar misschien heb ik je nog niet verteld over de talloze doden waar ze verantwoordelijk voor is. Alle ellende.” Kate knipperde met haar ogen, en ineens stond ze op de fontein, aan de andere kant. “Of misschien heb ik je nog niet verteld over alle goede dingen die ze heeft gedaan, alle levens die ze heeft gered.”
“Je gaat me niet vertellen welke van de twee het is, of wel?” vroeg Kate.
“Ik heb je een taak gegeven,” zei Siobhan. “Ik verwacht dat je die uitvoert. Jouw vragen en scrupules zijn niet van belang. Dit gaat om de loyaliteit die een leerling haar mentor verschuldigd is.”
Dus ze wilde weten of Kate zou moorden omdat zij daar het bevel toe gaf.
“Je zou deze vrouw zelf kunnen doden, nietwaar?” raadde Kate. “Ik heb gezien wat je kunt, hoe je uit het niets kunt verschijnen. Je hebt voldoende macht om één persoon te doden.”
“En wie zegt dat ik dat niet doe?” vroeg Siobhan. “Misschien is het sturen van mijn leerling wel de makkelijkste manier om dit te doen.”
“Of misschien wil je gewoon zien wat ik doe,” zei Kate. “Dit is een soort test.”
“Alles is een test, liefje,” zei Siobhan. “Heb je dat nu nog niet door? Je zúlt dit doen.”
Wat zou er gebeuren als ze het deed? Zou Siobhan haar zelfs maar toestaan om een vreemde te doden? Misschien was dat wel het spelletje dat ze speelde. Misschien was ze van plan om Kate tot het randje van moord aan te zetten, en vervolgens haar beproeving stop te zetten. Kate hoopte dat dat het geval was, en toch vond ze het niet prettig dat haar op deze manier werd verteld wat ze moest doen.
Dat was echter niet de juiste term voor wat Kate op dat moment voelde. Ze haatte dit. Ze haatte Siobhans constante spelletjes, haar constante verlangen om haar in een soort van gereedschap te veranderen. Door het bos rennen en door spoken worden opgejaagd was al erg genoeg geweest. Dit was erger.
“En als ik nee zeg?” zei Kate.
Siobhans gezicht betrok.
“Denk je dat je een keus krijgt?” vroeg ze. “Je bent mijn leerling, je hebt mij een belofte gedaan. Ik kan met je doen wat ik wil.”
Planten rezen rondom Kate uit de grond, en scherpe doorns veranderden ze in wapens. Ze raakten haar niet aan, maar de dreiging was voelbaar. Het leek erop dat Siobhan nog niet klaar met haar was. Ze gebaarde weer naar het water van de fontein, en het beeld veranderde.
“Ik zou je over kunnen leveren aan een van de pleziertuinen van Zuid-Issetia,” zei Siobhan. “Er is daar een koning die misschien mee wil werken in ruil voor de gave.”
Kate ving een korte glimp op van in zijde geklede meisjes. Ze renden uit voor een man die twee keer zo oud was als zij zelf.
“Ik zou je in de slavenlinies van de Nabijgelegen Koloniën kunnen zetten,” vervolgde Siobhan. Ze gebaarde, en Kate zag lange rijen van werklui met pikhouwelen en schoppen in een opengebroken mijn. “Misschien vertel ik je wel waar je de beste stenen kunt vinden voor kooplieden die doen wat ik wil.”
Het beeld veranderde en liet iets zien wat duidelijk een martelkamer was. Mannen en vrouwen schreeuwden het uit terwijl ze door gemaskerde figuren met hete ijzers werden bewerkt.
“Of misschien lever ik je wel uit aan de priesters van de Gemaskerde Godin, om tot bekering te komen.”
“Dat doe je niet,” zei Kate.
Siobhan reikte naar haar en greep haar zo snel vast dat Kate nauwelijks tijd had om na te denken voordat de vrouw haar hoofd in het water van de fontein duwde. Ze schreeuwde het uit, maar dat betekende dat ze geen tijd had om adem te halen voor ze kopje onder ging. Ze werd omgeven door koud water, en hoewel Kate zich verzette voelde het alsof haar kracht haar ineens had verlaten.
“Je weet niet wat ik wel en niet zou doen,” zei Siobhan, en haar stem leek van heel ver weg te komen. “Je denkt dat ik het leven zie zoals jij het ziet. Je denkt dat ik je tegen zal houden, of aardig zal zijn, of je belédigingen zal negeren. Ik kan je alles laten doen dat ik wil, en dan zou je nog altijd van mij zijn. Van mij, om mee te doen wat ik wil.”
Kate zag dingen in het water. Ze zag schreeuwende figuren die geteisterd werden. Ze zag een ruimte die gevuld was met pijn en geweld, angst en hulpeloosheid. Ze herkende een aantal van