Agent Nul. Джек Марс
snel de zak van de dode ondervrager en vond een zware, zeer ouderwetse mobiele telefoon. Hoogstwaarschijnlijk een burner, vertelde zijn brein hem. In de achterzak van de lange man vond hij een stukje gescheurd wit papier met bloedvlekken aan een hoek. In haast onleesbare hanenpoten stond een lange serie cijfers dat begon met 963 – het landencode om vanuit het buitenland te bellen naar Syrië.
Geen van de mannen had legitimatie bij zich, maar de man met het pistool had een dikke portemonnee met euro briefjes, zeker een paar duizend. Reid stopte die ook in zijn zak, en pakte tot slot de Beretta. Het gewicht van het pistool voelde vreemd natuurlijk in zijn handen. Negen millimeter kaliber. Magazijn van vijftien patronen. Loop van honderdvijfentwintig millimeter.
Zijn handen verwijderden de klip deskundig met een vloeiende beweging, alsof iemand anders hen beheerste. Dertien patronen. Hij duwde het terug en vergrendelde het.
Toen maakte hij zich als de wiedeweerga uit de voeten.
Buiten de zware stalen deur was een bedompte gang die eindigde in een trap naar boven. Bovenaan was er een teken van daglicht. Reid beklom behoedzaam de trap met zijn pistool opgeheven, maar hoorde niets. De lucht werd kouder naarmate hij hoger ging.
Hij kwam in een klein, vies keukentje terecht. Verf bladderde van de muren en in de wasbank was ondergekoekte vaat hoog opgestapeld. De ramen waren doorschijnend; ze waren besmeerd met vet. De radiator in de hoek voelde koud aan.
Reid verzekerde zich ervan dat de rest van het kleine huis leeg was; naast de vier dode mannen in de kelder was er niemand. De enkele badkamer was in veel slechtere staat dan de keuken, maar Reid vond wat leek op een vreselijk oude eerstehulpdoos. Hij durfde zichzelf niet te bekijken in de spiegel terwijl hij zoveel bloed als hij kon van zijn gezicht en nek waste. Alles, van top tot teen, prikte, deed pijn of brandde. De kleine tube desinfecterende zalf had een vervaldatum van drie jaar geleden, maar hij gebruikte het toch, en kromp ineen terwijl hij verband op zijn open sneewonden drukte.
Toen ging hij op het toilet zitten en deed zijn hoofd in handen. Hij nam even de tijd om zich te herpakken. Je zou kunnen vertrekken, zei hij tegen zichzelf. Je hebt geld. Ga naar het vliegveld. Nee, je hebt geen paspoort. Ga naar de ambassade. Of zoek een consulaat. Maar…
Maar hij had net vier mannen gedood, en de kelder was besmeurd met zijn eigen bloed. En er was een ander, directer probleem.
“Ik weet niet wie ik ben,” mompelde hij hardop.
Die flitsen, die visioenen die zijn gedachten bestookten, die waren vanuit zijn perspectief. Zijn gezichtspunt. Maar hij had nooit zoiets gedaan, zou nooit zoiets doen. Geheugenonderdrukking, had de ondervrager gezegd. Was dat überhaupt mogelijk? Hij dacht weer aan zijn dochters. Waren ze in veiligheid? Waren ze bang? Waren ze…van hem?
Dat idee schokte hem tot op het bot. Wat als wat hij als werkelijkheid beschouwde op een of andere manier helemaal niet de werkelijkheid was?
Nee, maande hij zich streng aan. Ze waren zijn dochters. Hij was bij hun geboortes geweest. Hij had ze opgevoed. Geen van deze bizarre, opdringerige visioenen sprak dat tegen. En hij moest een manier vinden om contact met hen op te nemen, om zeker te weten dat er niets met hen gebeurd was. Dat was zijn eerste prioriteit. Hij was hoegenaamd niet van plan zijn gezin met de burner telefoon te bellen; hij wist niet of het getraceerd werd of wie het zat af te luisteren.
Plotseling herinnerde hij zich het velletje papier met het telefoonnummer. Hij stond op en pakte het uit zijn zak. Het bloed-bevlekte papier staarde terug. Hij wist niet waar dit over ging of waarom ze dachten dat hij iemand anders was dan hij zei, maar er was een zekere dringendheid onder het oppervlak van zijn onderbewuste, iets dat hem zijn dat hij nu tegen zijn wil in betrokken was bij iets dat veel, veel groter dan hij was.
Zijn handen beefden toen hij naar het nummer op de burner belde.
Een ruwe mannenstem antwoordde bij de tweede rinkel. “Is het gebeurd?” vroeg hij in het Arabisch.
“Ja,” antwoordde Reid. Hij probeerde zijn stem zo goed hij kon te maskeren en zich een accent aan te meten.
“Je hebt de informatie?”
“Mm.”
Een lang moment zweeg de stem. Reids hart bonsde in zijn borst. Hadden ze beseft dat hij niet de ondervrager was?
“187 Rue de Stalingrad,” zei de man tenslotte. “Acht uur vanavond.” En hij hing op.
Reid beëindigde het gesprek en ademde diep in. Rue de Stalingrad? dacht hij. In Frankrijk?
Hij wist nog niet precies wat hij nu zou gaan doen. Zijn hoofd voelde aan alsof hij een muur had gesloopt en een hele nieuwe kamer aan de andere kant had ontdekt. Hij kon niet naar huis gaan zonder erachter te komen wat er met hem aan de hand was. Zelfs als hij dat wel deed, hoe lang zou het duren voor ze hem weer zouden vinden, en zijn meisjes? Hij had maar een aanwijzing. Hij moest daar achteraan.
Hij liep het kleine huisje uit en stond in een nauwe steeg, die uitmondde in een straat die Rue Marceau heette. Hij wist meteen waar hij was – een buitenwijk van Parijs, slechts een paar straten verwijderd van de Seine. Hij moest bijna lachen. Hij dacht dat hij uit zou komen op de straten van een Midden-Oosterse stad, verwoest door oorlog. In plaats daarvan vond hij een boulevard vol winkeltjes en rijtjeshuizen, doodnormale voorbijgangers die genoten van een ongedwongen middagje, goed ingepakt tegen de kille februariwind.
Hij stak het pistool in de tailleband van zijn spijkerbroek en stapte de straat in. Hij ging op in de menigte en probeerde geen aandacht te laten vestigen op zijn bloederige hemd, verband, of duidelijke kneuzingen. Hij sloeg zijn armen stevig om zich heen – hij zou wat nieuwe kleding nodig hebben, een jas, iets dat warmer was dan alleen dit hemd.
Hij moest controleren dat zijn dochters veilig waren.
Daarna zou hij antwoorden gaan zoeken.
HOOFDSTUK VIER
De straten van Parijs bewandelen voelde als een droom – alleen niet op de manier die iemand zou verwachten of zelfs maar wensen. Reid bereikte het kruispunt van de Rue de Berri en de Avenue des Champs-Élysées, als altijd een toeristentrekpleister ondanks het koude weer. De Arc de Triomphe doemde een paar blokken verder noordwest op, het middelpunt van de Place Charles de Gaulle, maar Reid had geen oog voor de grandeur ervan. Een nieuwe visioen flitste door zijn hoofd.
Ik ben hier eerder geweest. Ik heb op deze plek gestaan, en heb naar dit straatbordje gekeken. Ik droeg een spijkerbroek en een zwart motorjack, de kleuren van de wereld gedempt door gepolariseerde zonnebril…
Hij sloeg rechts af. Hij wist niet zeker wat hij hier zou aantreffen, maar hij had een griezelig vermoeden dat hij het zou herkennen als hij het zag. Het was een volslagen bizar gevoel om niet te weten waar hij op weg naartoe was tot hij er aankwam.
Het voelde alsof ieder nieuw schouwspel een vignet van vague herinnering opriep, elk losgekoppeld van de rest, en toch samenhangend. Hij wist dat het café op de hoek de beste pastis serveerde die hij ooit zou proeven. De zoete geur van de patisserie aan de overkant van de straat deed water in zijn mond lopen voor hartige palmiers. Hij had nooit eerder palmiers geproefd. Toch?
Zelfs geluiden schokten hem. Voorbijgangers kletsten met elkaar over koetjes en kalfjes terwijl ze over de boulevard flaneerden. Af en toe wierpen ze steelse blikken op zijn verbonden, gekneusde gezicht.
“Ik zou de andere man niet willen zien,” zei een jonge Fransman binnensmonds tegen zijn vriendin. Ze grinnikten beiden.
Oké, niet in paniek raken, dacht Reid. Kennelijk kan je Arabisch en Frans spreken. De enige andere taal die Professor Lawson sprak was Duits, en een paar zinnetjes in het Spaans.
Er was nog iets, iets dat moeilijker te definiëren was. Onder zijn benauwde zenuwen en instinct om op de vlucht te slaan, naar huis gaan, zich ergens te verschuilen, onder dat al was een kille, stalen terughoudendheid. Het was als de zware hand van een oudere broer op zijn schouder, een stem in zijn achterhoofd die zei, Relax. Je weet dit allemaal.
Terwijl de stem hem zachtjes vanuit zijn achterhoofd begeleidde,