Reden om te redden. Блейк Пирс
verwoede tenniswedstrijd in haar hoofd. Heen en weer, heen en weer.
Hij leek oprecht gelukkig wanneer ik hem zag, met uitzondering van een enkele keer dat hij dacht dat ik van hem profiteerde. Hij had connecties in de gevangenis en was in staat kennis van buiten te krijgen dat andere gevangenen niet konden.
Heeft die informatie hem iets onthuld? Heeft het hem een andere reden gegeven om te ontsnappen dan alleen maar vrijheid?
En nadat hij ontsnapte, wat zou hij doen? Wat voor een man zou hij echt zijn? Zou hij zo ver mogelijk weg proberen te komen en een leven leiden als een vrije (maar toch zeer gezochte) man? Of zou hij weer beginnen te vermoorden? Er wordt gezegd dat als iemand eenmaal een moord pleegt en de eerste schok te boven komt, de tweede gemakkelijker is. En dan is de derde bijna een natuurlijke daad.
Maar Howard lijkt niet het type dat zich vastlegt aan dat basis dierlijke instinct.
Al zijn moorden waren schoon en eenvoudig.
Het laatste slachtoffer werd op groteske wijze vermoord... Alsof de moordenaar probeerde iets te bewijzen.
Heeft Howard iets te bewijzen?
En door alles heen zag ze hem in haar gedachten: zittend aan een tafel voor haar in de gevangenis met altijd het begin van een glimlach op zijn gezicht. Zelfverzekerd. Bijna trots.
Ik moet hem vinden, dacht ze. Of er tenminste achter komen of hij inderdaad de moordenaar is. En de beste plek om te beginnen is om te praten met degenen die hem op hetzelfde niveau kenden als ik. Ik moet met mensen praten met wie hij samenwerkte, andere docenten op Harvard.
Het voelde als een dun plan, maar het was tenminste iets. Natuurlijk wilde Connelly haar niet bij de zaak, maar wat hij niet wist, zou hem geen pijn doen.
Ze keek naar haar telefoon en zag dat het op de een of andere manier tien over twaalf was geworden. Met een zware zucht verzamelde ze de dossiers op een stapel en legde ze op Ramirez’s nachtkastje. Toen ze zich uitkleedde om naar bed te gaan, deed ze dat langzaam en herinnerde ze zich aan hoe het was geweest toen ze de laatste keer in deze slaapkamer had gestaan en haar kleren uitdeed.
Toen ze in bed gleed, koos ze ervoor het licht aan te laten. Ze geloofde niet in paranormale activiteit, maar ze voelde... iets. Heel even dacht ze dat ze Ramirez in haar kamer kon voelen en hij haar kon zien terwijl hij ergens tussen leven en dood zweefde.
En hoewel Avery wist dat dat onmogelijk was, had ze nog steeds geen zin om in het donker te zitten.
Dus het licht bleef aan en ze slaagde erin om vrij snel in slaap te vallen.
HOOFDSTUK ZEVEN
Zonder precieze middelen moest Avery op dezelfde basishulpmiddelen vertrouwen als alle anderen op de planeet. Dus met een kopje koffie en een paar oude bagels die ze in de voorraadkast van Ramirez had gevonden, opende ze Google en ging aan het werk. Dankzij de dossiers die ze had meegebracht, kende ze de namen al van de drie docenten die tijdens zijn verblijf op Harvard nauw met Howard hadden samengewerkt. Een van hen was vorig jaar overleden waardoor er slechts twee potentiële bronnen overbleven. Ze voerde hun namen in Google in, klikte naar de pagina’s Afdelingen en Medewerkers en bewaarde hun nummers in haar telefoon.
Rose liep de keuken in terwijl Avery aan het werk was. Ze maakte overdreven snuifgeluiden terwijl ze op weg was naar het koffiezetapparaat.
“Koffie. Goed.”
“Hoe heb je geslapen?” vroeg Avery.
“Waardeloos. En man... Het is zeven uur en technisch gezien, werk je niet. Dus wat doe je?”
Avery haalde haar schouders op. “Technisch gezien niet werken, denk ik.”
“Kom je niet in de problemen met je baas?”
“Niet als hij er niet achter komt. Daarover gesproken... Ik ga vandaag een beetje op pad. Kan ik je ergens afzetten?”
“Mijn appartement,” zei Rose. “Als ik me nog een paar dagen met je in iemand anders appartement moet opsluiten, zou ik graag een paar kleren en een tandenborstel hebben.”
Avery dacht hier even over na. Ze wist dat Sawyer en Dennison nog steeds buiten zaten en waarschijnlijk binnenkort door een ander duo zouden worden afgelost. Ze werkten waarschijnlijk in ploegendiensten van twaalf uur. Ze zouden haar overal volgen waar ze gingen en ervoor zorgen dat ze veilig bleven. Dat zou roet in het eten kunnen gooien. Maar ze had al een plan in haar achterhoofd.
“Hé, Rose, waar staat je auto geparkeerd?”
“Een blok voorbij je appartement.”
Dat had ze wel gedacht. Sawyer en Dennison zouden O’Malley of Connelly automatisch op de hoogte brengen als ze terugging naar haar appartement. Maar misschien zou het gemakkelijker zijn als ze dingen door elkaar gooide en ergens anders heen ging.
“Oké,” zei Avery. “We gaan terug naar je appartement. Ik moet heel snel bellen en dan zal ik kijken of Sawyer en Dennison ons een lift kunnen geven.”
“Oké,” zei Rose, duidelijk sceptisch over het plan, alsof ze wist dat er iets misleidend aan zat.
Voordat ze Sawyer en Dennison belde en vroeg om een ritje alsof ze bevelen opvolgden, belde ze een taxibedrijf en vroeg de chauffeur haar binnen een half uur op te halen aan de achterkant van Rose’s flatgebouw.
***
Het was veel te gemakkelijk geweest. En het was niet dat Sawyer en Dennison geen goede agenten waren. Ze hadden gewoon geen idee dat Avery ongehoorzaam zou willen zijn. Zoals ze had gedacht, had ze twee vliegen in een klap geslagen. Door ongezien de achterkant van Rose’s flatgebouw uit te glippen, had ze een paar uur de vrijheid om te doen wat ze wilde zonder angst voor wat Connelly zou denken, terwijl Rose nog onder politiebewaking stond. Het was een win-winsituatie. Het feit dat ze had gebeld om te vragen dat ze hen naar Rose’s appartement zouden brengen, was de kers op de taart.
De taxi zette haar af op de campus van Harvard kort na negen uur. Achter in de taxi had ze de twee docenten, Henry Osborne en Diana Carver, gebeld. Osborne had niet geantwoord, maar ze was erin geslaagd om met Carver te praten, die om tien uur wat tijd had vrijgehouden om met haar te praten. Na de website van Harvard nog wat te doorzoeken, was het haar gelukt om de kantoorlocatie en beschikbare tijden van Osborne te vinden. Ze had gepland om hem proberen op te sporen in het uur of zo voordat ze Carver zou ontmoeten.
Terwijl ze door de campus ging en af en toe de plattegrond op haar telefoon controleerde, nam ze even de tijd om de architectuur te bewonderen. Omdat de meeste mensen in de omgeving van Boston zo gewend waren dat de universiteit in hun midden was, vergaten ze vaak de geschiedenis van de plaats. Avery zag het bij de meeste gebouwen en ook in de algehele historische sfeer van de plaats: de onberispelijke grasvelden, de oude bakstenen, het hout en de oriëntatiepunten.
Ze concentreerde zich op deze dingen toen ze aan het gebouw van de filosofische studies kwam. Henry Osborne was docent filosofie, gespecialiseerd in toegepaste ethiek en taalfilosofie. Toen ze het gebouw binnenkwam, haastten zich hier en daar een paar studenten, die blijkbaar een beetje laat voor hun les van negen uur waren.
Volgens het schema van Osborne had hij pas om 9.45 uur les en zou hij tot die tijd in zijn kantoor beschikbaar moeten zijn. Ze vond zijn kantoor aan het einde van de tweede hal waar ze doorging. De deur was gebarsten en toen ze naar binnen gluurde, zag ze een oudere man gebogen over een stapel papieren aan zijn bureau zitten.
Ze klopte zachtjes op de deur en deed een stap naar binnen. “Professor Osborne?”
Hij keek op met een onzekere glimlach. Toen hij zich realiseerde dat de vrouw die in zijn deuropening stond waarschijnlijk geen student was, richtte hij zich op en zei: “Ja? Kan ik u helpen?”
“Ik probeerde eerder te bellen, maar er was geen antwoord,” legde Avery uit.
“Ja, ik geloof dat ik bij een student was toen mijn telefoon eerder ging. Zo... Hoe kan ik u helpen?”
Конец