Konferencja ptaków. Ransom Riggs

      .

      W zielonkawych trzewiach podziemi targu owoców morza w Chinatown, w głębi ślepej alejki zastawionej po bokach akwariami pełnymi krabów kucaliśmy w pozostawionej przez światłojadkę kałuży ciemności. Obserwowało nas wiele setek nieludzkich oczu.

      Ludzie Leo, bardzo rozzłoszczeni, byli coraz bliżej. Słyszeliśmy ich wrzaski i łomoty, gdy nas szukali, przetrząsając targ.

      – Proszę... – szlochała jakaś staruszka. – Nikogo nie widziałam...

      Zbyt późno zdaliśmy sobie sprawę z tego, że alejka jest ślepa, i teraz tkwiliśmy tu uwięzieni przy studzience ściekowej, w wąskiej szczelinie między piętrami skazanych na śmierć skorupiaków. Akwaria pięły się w sięgających sufitu pochyłych kolumnach, po dziesięć zbiorników każda. Odgłosom uderzeń, krzyków i naszych spanikowanych, szybkich oddechów towarzyszył nieustający rytm krabich szczypiec tłukących o szkło. Brzmiało to niczym utwór orkiestry popsutych maszyn do pisania, bezlitośnie wwiercający mi się w czaszkę.

      Ta kakofonia przynajmniej zagłuszała nasze sapanie. Mogłoby to wystarczyć, pod warunkiem że nienaturalna ciemność Noor się utrzyma i że mężczyźni, których ciężkie kroki były coraz donośniejsze, nie przyjrzą się zbyt dokładnie rozdygotanej pustce o rozmytych obrzeżach. Ta przestrzeń kojarzyła się z brakiem, nieprawidłowością widoczną tylko wtedy, gdy uważniej spojrzeć. Aby ją stworzyć, Noor zatoczyła dłonią krąg wokół nas. Ciemność rozeszła się w powietrzu niczym kilwater, gdy Noor zebrała całe światło czubkami palców, które teraz wyglądały jak pokryte luminescencyjnym lukrem. Wrzuciła jasność do ust i połknęła. Nim światło zgasło, chwilę prześwitywało przez jej policzki i gardło.

      Szukali Noor, ale nie pogardziliby i mną, choćby dlatego, żeby mnie zastrzelić. Z pewnością zdążyli już znaleźć trupa H w jego mieszkaniu, z oczami wyłuskanymi z oczodołów przez jego własnego głucholca. H i głucholec uwolnili dzisiaj Noor z pętli Leo i zranili kilku jego ludzi. To pewnie dałoby się wybaczyć, w przeciwieństwie do tego, że Leo Burnham, osobliwy przywódca klanu Pięciu Gmin, poczuł się upokorzony. Nieskontaktowany, dziki osobliwiec, do którego rościł sobie prawa, został mu odebrany z jego własnego domu – centrum władzy w sercu osobliwego imperium, zajmującego większość wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Gdyby odkryli, że pomogłem Noor w ucieczce, oznaczałoby to dla mnie pewną śmierć.

      Ludzie Leo byli coraz bliżej i krzyczeli coraz głośniej. Noor skupiła się na ciemności, prostując jej krawędzie między palcem wskazującym a kciukiem, kiedy mrok się rozszerzał, i wypełniając środek, gdy stawał się zbyt cienki.

      Żałowałem, że nie widzę twarzy Noor. Chciałem wiedzieć, o czym myśli i jak się trzyma. Trudno było mi sobie wyobrazić, że ktoś zupełnie nowy w tym świecie zniesie to wszystko i się nie załamie. W ostatnich dniach ścigali ją zwyczajniacy z helikopterami i środkami uspokajającymi w strzałkach. Została zahipnotyzowana i porwana, groziła jej sprzedaż na aukcji, a gdy uciekła, pojmał ją gang Leo Burnhama. Spędziła kilka dni w celi w kwaterze