Krisis op Keurboslaan #10. Theunis Krogh
jaar doen hy Oud-Grieks.”
“Man, Pog is ’n genie,” sê Brian. “G’n skool sal hom wil verloor nie. Hy word hier aangehou om ons skool te laat goed lyk.”
Loggenberg antwoord in sy eienaardige skor stem wat soos ’n ou man s’n klink.
“Ek, Morrie, Jurie en Faan word hier gehou, want die proefbeamptes het ons hierheen laat kom op voorwaarde dat doktor vir ons verantwoordelik bly tot ons agtien is.”
Die Keurboslaners is lankal moeg vir hierdie storie. Vandat die vier seuns hier aangekom het, het Loggenberg die ander aangeraai om hulle verlede in verbeteringskole openlik te bespreek, en dikwels.
“Praat daaroor tot almal keelvol is,” was sy raad drie jaar gelede toe hulle almal maar net veertien was. “En doen julle bes met alles. Dan kan niemand iets teen julle sê nie.”
“Wat kom hier aangevlieg?” vra Metz.
’n Klein seuntjie kom by die huis uit gehardloop en pyl op Berrie af.
“Ek dag jy kom nooit nie!” sê die sewejarige Lavrans.
Berrie vang sy boetie, swaai hom tot op sy skouers en dra hom verder.
“Wat makeer jou?” vra Berrie dan. “Jy bewe soos ’n riet. Was jy stout?”
“Ja, maar Tiesjie was eerste stout, en toe was daar groot marakkas hier by ons.”
“Wie leer die kind sulke taal?” vra Metz terwyl die groot seuns lag.
“Wat het Tiesj gedoen?”
“Sy was stout by haar kosskool, en Pa sê sy gaan nie saam met ons Anderland toe nie.”
Daar is ’n snik in Lavrans se stem.
“Aag, hy dreig maar net.”
“Nee! Mamma sê ons moet oppas, want Pa word moeg vir ons almal.”
“Sy maak jou sommer net bang, man. Kom, ek en jy gaan kyk wat gaan aan … Wat het jy verkeerd gedoen?”
“Fräulein het gesê ek moet klavier oefen … Al het die vakansie al begin. En toe sê ek: ‘Sallie!’”
“Mamma gaan jou nog pak gee oor daardie ‘sallie’-ding.”
“Ek weet, maar sy wil nie hê Pa moet agterkom ek was ook stout nie,” sê Lavrans hartseer.
Berrie glimlag maar net.
Op die stoep waai hy vir sy pa. Die hoof knik en frons omdat Lavrans gedra word. Hy hou nie daarvan dat die kleintjie bederf word nie. Lavrans probeer afklim, maar sy broer hou hom vas op sy skouers en gaan met hom in die huis in.
Berrie het sy pa baie lief en verstaan hom beter as die ander kinders. Hy was nog nooit vir hom bang nie.
Die seuns wat die hoof moet spreek, stap om tot by die voorportaal. Hulle is skaars daar of doktor Serfontein lui die klokkie op sy lessenaar. Metz gaan dadelik by die studeerkamer in.
“Goeienaand, doktor.”
“Goeienaand. Gaan alles goed?”
“Ja, doktor, behalwe dat almal in die prefektekamer heeldag net sug en kla. Dis sleg om weg te gaan.”
“Dit kan nie anders nie,” sê die hoof saaklik.
Maar Metz wat hom nou al nege jaar lank goed ken, weet hy is nie onsimpatiek nie.
“Wie wag buite?”
“Loggenberg-hulle en Spaulding, doktor.”
“Laat Spaulding wag en stuur die ander in. Ek sien jou môre voor jy vertrek.”
Metz stap treurig terug voorportaal toe.
“Toe, binne!” beveel hy Loggenberg en sy maats. “Brian, jy moet eers wag.”
“Dalk kry ons ouens vanaand pak,” sê Loggenberg doodluiters.
“Daar is erger dinge wat ’n mens kan tref,” sê dokter Krynauw wat net toe met die binnetrap van die tweede verdieping af kom, “en in my jongdae het ek elkeen daarvan daar binne beleef … Terloops, ek het jou pa gister gesien. Hy stuur groete.”
“Dankie, dokter. Ek het geweet hy is weer in die hospitaal.”
Dokter Krynauw en sy hoof, professor Martin Serfontein, veg al jare lank in hulle private hospitaal wat die hoof borg om Loggenberg se pa aan die lewe te hou. Die seun is bewus van die ernstige bloedkwaal waaraan hy ly.
“Hy is ’n dapper man,” sê die dokter. “Hy laat ons allerhande toetse op hom doen, en verdra dit ewe gelate. Dit wat hy nou verduur, kan ander mense dalk later help.”
“Dit maak hom gelukkig, dokter,” sê Loggenberg beheers.
Die vier seuns is gewoond daaraan dat hulle probleme in mekaar se teenwoordigheid bespreek word. Hulle groet dokter Krynauw en stap by die studeerkamer in. Brian gaan sit solank en strek sy lang bene voor hom uit.
Die hoof betrag die vier seuns toe hulle by die studeerkamer inkom.
Loggenberg kyk ’n mens deesdae reguit in die oë. Hy het sy bobbejaanagtige gewoontes van vroeër lankal afgeleer. Alberts is meer tingerig en sy bleek gesig verraai min emosie. Logan is heelwat kleiner as die ander. Hy is hier op Keurboslaan van sy kleptomaniese neigings genees en lyk nou na ’n rustige, selfversekerde jong seun. Jurie Verryne, stewig en sterk, is die aantreklikste van die vier.
“Julle sal seker met my saamstem dat dié jaar vir ons almal goed afgeloop het,” sê die hoof.
“Ja, doktor,” antwoord die vier in ’n koor.
“Goed dan. Nou, wat die vakansie betref: Gaan jy huis toe, Loggenberg?”
“Ja, doktor.”
“Jy moet jou by doktor Smit aanmeld. Volgens hom het jy gevra hy moet vir jou bouwerk reël sodat jy sakgeld kan verdien.”
“Dis reg, doktor.”
“Wees baie versigtig met wie jy kontak maak. Al is jy ook hoe onskuldig, kan mense dinge doen en die skuld maklik op jou afskuif, as gevolg van jou verlede.”
“Ek weet dit, doktor.”
Hierdie vier seuns was blote kinders toe hulle vir die eerste keer oor die tou getrap het.
“En jy, Logan, gaan jy by die kliniek inwoon?”
“Doktor Smit het gesê ek mag na my oupa en ouma toe gaan, doktor. Hulle is al twee siek en al doen doktor soveel vir hulle, wil ek vir hulle wys hulle het nog familie wat omgee.”
“Jy bly maar vir ons almal ’n wonderwerk,” sê die hoof beïndruk.
“Dit was dominee Lagrange se raad, doktor.”
“Ek sal graag wil hoor hoe dit toe afgeloop het … Verryne, gaan jy huis toe?”
“Ja, doktor. Doktor Smit het gesê ek mag hom in die kliniek help om sakgeld te verdien.”
“Mooi … Alberts, jy besef hopelik wat ’n voorreg dit is dat jy saam met meneer Spaulding landuit kan gaan. Loggenberg en Logan was met die afgelope rugbytoer oorsee, en ons wil hê jy moet ook iets van die groot wêreld sien. Verryne se beurt kom later.”
“Ek kan nie vir doktor sê hoe waardeer ek dit nie,” antwoord Alberts. “Meneer Spaulding sê as iemand dalk siek is of iets, mag ek miskien junior viool speel wanneer hy dirigeer.”
“Dis net hy wat so iets kan reël. Dis ’n besondere kans vir jou.”
“Ja, doktor. Al wat ek in die lewe wil hê, is om in ’n orkes te speel. Ek wil nooit ’n solis wees nie. Nie soos Willemse wat ’n viool so laat sing nie.”
“Goeie orkeste het goeie spelers nodig. Jy sal die beste musiek hoor en interessante mense raakloop. Nou ja, tot siens dan. Loggenberg, gaan roep vir Spaulding en kom saam met hom terug.”