Deze Liefde. Софи Лав
zijn we dan,” zei Orin, toen ze hun bestemming bereikten.
Evenals alle andere gebouwen in Lisdoonvarna, was deze in fel geschilderd, in donkeroranje ditmaal, waarmee het een bijdrage leverde aan de regenboogstraten. Een bord boven de deur verkondigde: Huis van de Koppelaar. De deur zelf was bedekt met plaatjes van Cupido.
Keira trok een wenkbrauw op bij het aanschouwen van deze kitsch, en ging achter Orin aan naar binnen. Een oude heer kwam overeind van achter zijn bureau en liep op haar af.
“William Barry,” zei hij, met een uitgestoken hand. “Jij bent de Amerikaanse journalist."
Keira schudde haar hoofd. “Ik ben reisschrijver, geen journalist.”
“Dus dit stuk gaat niet in de New York Times verschijnen?” vroeg William met een frons.
Keira wierp een smekende blik op Orin. Leefde William werkelijk in de veronderstelling dat ze voor een of andere gigantische organisatie werkte? Wat als Heather de waarheid enigszins verbogen had toen ze deze reis organiseerde, wetende dat Josh geen probleem zou hebben met liegen en vleien om zijn doel te bereiken?
Plotseling barstte Orin in lachen uit. Keira keek weer naar William. Ook hij lag dubbel van het lachen.
“Je had je gezicht moeten zien!” riep hij uit, terwijl zijn gezicht knalrood werd.
Keira kon de grap er niet helemaal van inzien. Er stond voor haar zoveel op het spel met deze eerste echte opdracht, dat ze plagerijen niet kon velen.
“Ga zitten, ga toch zitten,” zei William toen hij opgehouden was met lachen.
Keira trok een van de houten stoelen naar zich toe en nam plaats aan het bureau. Orin ging naast haar zitten. Net toen William ging zitten kwam een vrouw met vuurrood haar binnen met een dienblad waarop een theepot, kopjes en een melkkannetje stonden.
“Dit is mijn secretaresse, Maeve,” zei William toen de vrouw het dienblad had neergezet. “Bedankt, lieverd.”
Ze verliet de kamer en William schonk de kopjes thee in. Het maakte niet uit dat Keira niet zo’n theedrinker was, ze voelde zich niet in staat het af te slaan, en nam daarom het kopje zonder protesteren aan.
William vouwde zijn handen op de tafel. “Ik moet zeggen, we zijn erg enthousiast over je komst, Keira. Door de manier waarop de wereld aan het veranderen is met al die datingsites op het Internet, wordt het steeds lastiger om klanten te krijgen. Ik hoop dat jouw stuk wat hernieuwde interesse kweekt.”
Keira bedekte haar schuldige gezichtsuitdrukking met haar theekopje. Ze was beschaamd over de wetenschap dat ze zo’n bijtend stuk zou schrijven. William en Orin leken haar lieve, goudeerlijke mensen, en ze hadden haar zo gastvrij onthaalt. Maar ze had haar opdracht, en haar instructies. Ze maakte zichzelf wijs dat het onderuithalen van een mal festival aan de andere kant van de wereld door een blad dat niet even in Ierland geïmporteerd werd, nu niet bepaald de doodsklap kon geven aan de zaak.
“Ken je de geschiedenis van het festival?” vervolgde William.
“Ik heb me wat ingelezen voor mijn komst,” zei Keira knikkend.
Maar toen William aan een monoloog begon over het festival hield ze haar mond. Het was wel duidelijk dat ze op een verbale geschiedenis onthaald zou worden, of ze wilde of niet.
“Mijn vader deed hierin. Zijn vader voor hem. Sterker nog, de Barry’s zijn al zo lang als men zich kan herinneren koppelaars geweest. Vroeger werden edelen die bezoekjes brachten voor het water gekoppeld aan mooie jonge plaatselijke meisjes. Er wordt gezegd dat Ierse meisjes enorm vruchtbaar zijn, zie je, en dat was het grootste verkoopargument van de koppelaar.”
Keira kon maar amper een uitdrukking van walging op haar gezicht tegenhouden. Maar William merkte het niet en vervolgde zijn verhaal.
“Gewoonlijk vond het plaats net na de oogst, wanneer de meisjes op hun molligst waren en hun borsten het volst. Een goede koppelaar zorgde er wel voor dat de meisjes getrouwd en afgevoerd waren voor de winter, aangezien de kans bestond dat ze tijdens de winter longontsteking zouden oplopen en overlijden.”
Keira perste haar lippen samen om niet te giechelen. Ze kon niet zien of William over het een en ander in de maling liep te nemen, maar ze had zo’n vermoeden dat hij doodserieus was. Hoewel ze zich inderdaad had ingelezen, was Williams formulering erg grappig.
“Toen veranderden de tijden natuurlijk. Er kwamen andere types naar het stadje. Veel mannen kwamen om in oorlogen. De dreiging van hongersnood dreef mensen tot jong in het huwelijk te treden, en om het even met wie. Het was een moeilijke tijd voor de koppelaar. Toen ik de zaak van mijn vader overnam werd ik vooral betaald door boerenknechten die aan een van mijn plaatselijke meisjes gekoppeld wilde worden.” Hij klopte op een boek. “Dus hield ik een lijstje bij van hen.”
“Mag dat van de wet?” zei Keira, die daarmee eindelijk haar verblufte stilte verbrak. “Het klink nogal stalkerig in de oren.”
“Onzin!” lachte William. “De meiden vonden het geweldig. Ze wilden allemaal trouwen. Ook al was het met een boerenknecht die geen hersencellen, maar wel verschrikkelijke hygiënische gewoonten had.”
Keira schudde haar hoofd alleen. Haar artikel schreef zichzelf!
Op dat moment ging de deur open. Keira verwachtte de roodharige Maeve weer te zien, maar toen ze over haar schouder keek zag ze dat het Shane was die het gebouw betrad. Plotseling voelde ze haar hele lichaam tintelen en ze ging kaarsrecht zitten in haar stoel.
“Mogge,” zei Shane, en nam plaats in de hoek.
William vervolgde. “En dit is dan mijn koppelboek.” Hij overhandigde haar een enorm boek met een harde leren kaft. “Nou ja, een van mijn boeken. Ik doe dit al zoveel jaren dat ik nu een fikse collectie heb.”
Keira begon het boek door te bladeren, en las de namen van gelukkige paren. Sommige hadden foto’s, anderen trouwdata. Er waren kaarten, geadresseerd aan William, van paren die hij aan elkaar had gekoppeld. Het zag er allemaal vreselijk schlemielig uit. Keira, altijd berekenend, begon in gedachten een paragraaf voor haar artikel te formuleren. “Weet je,” zei William, terwijl hij over de tafel naar haar leunde. “Misschien kan ik jou koppelen. Misschien is een leuke Ierse vent net wat je kan gebruiken.”
Keira voelde haar wangen branden. “Ik heb een vriend,” zei ze. Misschien beeldde ze het zich in, maar ze dacht dat ze vanuit haar ooghoek Shane ineen zag krimpen. “Zach. Hij werkt in computers.”
“Je bent gelukkig met deze man?” vroeg William.
“Oh, zeker,” antwoordde Keira, braaf het standaardantwoord opdreunend.
William leek niet overtuigd. Hij tikte op het boek dat Keira op zijn bureau had teruggeplaatst. “Ik doe dit al heel erg lang. Ik ben een liefdesexpert en ik kan het zien in mensen hun ogen. Ik ben er niet zo zeker van dat deze man de juiste voor jou is.”
Keira wist dat hij niet bewust onbeschoft was, maar zijn scepticisme raakte een gevoelige snaar, zeker nu zij en Zach zoveel ruzieden. Maar William was ook journalistiek goud waard en ze wilde zo veel uit hem halen als ze maar kon.
“In welk opzicht is hij niet de juiste voor me?” drong ze aan.
“Hij steunt je niet waar je dat nodig hebt. Jullie groeien niet langer samen, en volgen niet hetzelfde pad.”
Keira voelde kippenvel. Dit was veel te dicht bij huis.
“Je bent dus niet alleen koppelaar, maar ook waarzegger?” grapte ze. “Hou je daaronder een stel tarotkaarten verborgen?”
William lachte diep vanuit zijn buik. “O nee hoor, niets van dat alles. Maar door de jaren heen heb ik een soort intuïtie opgebouwd. Er was geen sprankje in je ogen toen je zijn naam uitsprak. Geen muziek in je stem.”
“Ik denk dat dat misschien alleen maar mijn cynische New Yorkse persoonlijkheid is,” zei Keira.
“Misschien. Of misschien komt het omdat je niet heel veel van hem houdt.”
Keira dacht daarover na. Zij en Zach hadden zelden het L-woord uitgesproken. Sterker nog, ze kon zich de laatste keer niet eens herinneren.
“Ik