Deze Liefde. Софи Лав
Zachary in de steek te laten verdroot haar, maar ze zag geen andere weg. Als ze deze kans afsloeg was het einde verhaal met haar carrière . Zo was het en niet anders.
Ze moest gaan.
HOOFDSTUK DRIE
Met een brul als een misthoorn schudde Keira’s wekker haar de volgende ochtend op een belachelijk vroeg tijdstip uit haar slaap. Ze rolde om en schakelde hem uit. Toen merkte ze op dat de andere kant van het bed leeg was. Zach had hier gisteravond niet geslapen.
Ze stond op, wreef de slaap uit haar ogen, en blikte de woonkamer in. Geen Zach. Dus hij was gisteravond niet teruggekeerd, precies zoals ze had voorspeld. Hij was waarschijnlijk bij Ruth blijven slapen.
Keira duwde haar teleurstelling en verdriet weg en nam een snelle douche, waarbij ze vocht om niet in slaap gesust te worden door het warme water. Ze trok gemakkelijke kleding aan voor de lange reis.
Ze pakte haar tas en controleerde dat ze de tickets en het reisplan had dat ze van Heather had gekregen. Toen ze tevreden was dat ze haar papierwerk en paspoort bij zich had, verliet ze het huis en sprong achterin een wachtende taxi.
Terwijl ze door de vroege ochtend-straten van New York City reed, pakte Keira even een momentje om haar razende gedachten op een rijtje te zetten. Dit gebeurde echt. Ze was echt op weg naar het buitenland voor haar werk, iets waarvan ze altijd al gedroomd had. Ze had alleen zo graag gehad dat Zachary dit moment met haar had gedeeld, in plaats van afstand te houden.
Het was op de luchthaven van Newark net zo druk als tijdens spitsuur op de metro. Om 5 uur ’s ochtends beginnen was doodnormaal voor zoveel drukke carrièretypes, en Keira voelde een plotselinge opwelling van trots dat zij daar nu ook bij hoorde. Ze checkte haar bagage in en voelde zich een superster op LAX, met het hoofd fier opgeheven. Toen ging ze op zoek naar een cafeetje om wat haar ochtendkoffie te drinken en wat tijd te doden voor haar vlucht zou vertrekken.
Terwijl ze in het levendige cafeetje zat keek ze steeds maar weer op haar telefoon. Ondanks dat ze wist dat Zachary nog zou slapen, wilde ze wanhopig op een of andere manier met hem communiceren. Ze wist dat ze het juiste had gedaan door deze opdracht aan te nemen, en ze hoopte dat Zach het uiteindelijk ook zo zou zien. Of misschien was hun relatie werkelijk gedoemd te mislukken, zoals Bryn dacht. Misschien waren hun verschillende prioriteiten inderdaad een obstakel waar ze niet omheen konden.
Ze verzond een luchtig sms’je naar Zachary zonder iets te zeggen over hun ruzie. Ze hoopte dat hij misschien wat tegenover haar zou ontdooien als hij bij het ontwaken een lief berichtje zag.
Haar telefoon tinkelde en ze sprong op van opwinding, met de gedachte dat dit Zach was die antwoordde. Maar het was Heather, die wilde nagaan of alles volgens plan was verlopen en of ze op tijd was voor haar vlucht. Teleurgesteld sms’te Keira terug om Heather te laten weten dat alles in orde was.
Op dat moment hoorde ze de oproep tot boarden van haar vlucht. Ze goot snel het laatste beetje koffie achterover en begaf zich naar de gate. Ze beloofde zichzelf dat ze Zachary zou bellen zodra ze geland was. Er was een tijdsverschil van vijf uur tussen New York en Ierland, daar zou ze steeds rekening mee moeten houden tijdens haar verblijf.
In het vliegtuig nestelde Keira zich in haar stoel, en keek nog een laatste keer of Zach een teken van leven had gegeven. Maar er was niets, en de stewardess keek haar afkeurend aan toen ze haar haar telefoon zag gebruiken na de oproep alle elektronica uit te schakelen. Met een zucht schakelde Keira haar telefoon uit en stak hem in haar zak.
Op dat moment kwam een groep op weg naar een vrijgezellenfeestje het vliegtuig binnen, luidruchtig kletsend. Keira kreunde. Dit ging een lange vlucht worden. Zeven uur, om precies te zijn, naar Shannon in County Clare. Het zou donker zijn wanneer landde, maar haar lichaam zou denken dat het middag was. Ze had gehoopt wat te kunnen slapen tijdens de vlucht, maar het rumoerige groepje mannen maakte aan die droom een einde.
Het vliegtuig begon te taxiën naar de startbaan. In een poging de luidruchtige vrijgezellengroep niet te hoeven horen, deed Keira oordopjes in en sloot haar ogen. Maar het was geenszins genoeg om hun luide gezever buiten te sluiten.
Het vliegtuig steeg op en Keira legde zich neer bij plan B: cafeïne. Ze wenkte de steward en besteld koffie, wetend dat dit de eerste van velen zou worden. Ze dronk het, geïrriteerd, op de achtergrondmuziek van het vrijgezellenfeestje.
Terwijl ze de lucht doorkruisten besteedde Keira wat tijd aan het doorlezen van Heathers reisplan en herinneringen.
Er zijn geen taxi’s, dus er wacht een huurauto op je op de parkeerplaats. Ik hoop dat je in een schakelauto kan rijden. En vergeet niet LINKS te rijden.
Het idee te moeten rijden met zo’n slaapgebrek baarde Keira zorgen. Ze had in geen tijden gereden, aangezien ze altijd de metro pakte. Schakelen was er nog een uitdaging bij. En aan de linkerkant rijden was nog mooier. Als ze enige kans wilde maken op het vermijden van een aanrijding, had ze een verdomd grotere hoeveelheid koffie nodig!
Je logeert in een traditionele Ierse kroeg en B&B, dus reken niet op een Hiltonbehandeling. Luxueus zal het niet worden.
Daar had Keira geen probleem mee. Sinds haar afstuderen was ze arme schrijfster geweest; hotels waren al jarenlang boven haar prijsklasse! Een maandje armoe ging wel lukken. Zolang niet verwacht werd dat ze in een buitenhuisje moest gaan plassen, was ze ervan overtuigd dat ze het meest eenvoudige verblijf wel zou overleven.
Je hebt de avond om gewend te raken voor het werk begint. We hebben een gids geregeld om je rond te leiden. Je gaat de koppelaar en eigenaar van het festival de volgende morgen ontmoeten. Het festival begint de avond daarop.
Tijdens het lezen van al die informatie begon Keira steeds enthousiaster te worden. De vlucht leek sneller te gaan dan ze verwacht had, wat waarschijnlijk te danken was aan de adrenaline die door haar lichaam raasde. En waarschijnlijk ook aan de onvoorstelbare hoeveelheden cafeïne.
Keira landde goedgehumeurd op Shannon. Ze stapte uit het vliegtuig, de kille, frisse septemberlucht in. Ze had glooiende groene heuvels verwacht, en akkers vol koeien en schapen, maar de luchthaven van Shannon was geen schoonheid. De omgeving was wat geïndustrialiseerd, met grote grijze gebouwen zonder enige architecturale flair.
Het autoverhuurbedrijf was al net zo grimmig. In plaats van met een warme Ierse begroeting werd ze ontvangen door een jongeman met een stalen gezicht die zwijgend haar boekingspapier aannam en haar, eveneens zonder een enkel woord, de sleutels overhandigde.
Keira pakte de sleutels en vond de auto op de parkeerplaats. Het was onmogelijk klein. Ze ging aan de rechterkant zitten en herinnerde zich Heathers herinnering dat ze aan de linkerkant moest rijden. Het duurde even voor ze zich weer bekend had gemaakt met het systeem van versnellingspoken en koppelingspedalen, en toen was ze weg, uit Shannon geleid door het navigatiesysteem. Het zou ongeveer een uur duren voor ze haar bestemming van Lisdoonvarna bereikte.
Zodra ze de hoofdweg verlaten had reed ze plotseling op kleine kronkelweggetjes zonder trottoirs, verkeersborden of straatverlichting. Keira greep het stuur nerveus vast en wijdde ieder greintje energie en concentratie aan het rijden op weggetjes die alsmaar smaller leken te worden.
Na vijftien minuten begon ze enigszins te ontspannen. Er was weinig verkeer, en dit kalmeerde haar een beetje omdat ze nu niet zo bang was voor een aanrijding. Ook de omgeving was bijzonder ontspannend, met eindeloze heuvels en akkers vol schapen. Het gras was het groenste dat Keira ooit had gezien. Ze draaide het raam omlaag om de frisse lucht op te snuiven, maar kreeg in plaats daarvan een stevige mestgeur naar binnen. Het raampje ging snel weer omhoog.
Er waren maar weinig verkeersborden om haar te leiden, dus ze was blij dat ze het navigatiesysteem had. Maar er waren geen lantaarnpalen, wat het rijden niet vergemakkelijkte, vooral met zoveel scherpe, blinde bochten. En de wegmarkeringen waren bijna volledig vervaagd. Keira was ook gedesoriënteerd door het linksverkeer. De moeizame rit werd nog verergerd door de enorme hoeveelheid tractoren die ze moest inhalen!
Toen werd de weg zo smal dat er slechts plek was voor een enkele auto. Keira belandde bijna frontaal in het tegemoetkomend verkeer en moest met piepende banden remmen. De auto fladderde naar de kant van de weg en schampte de heg. Keira stak een hand omhoog om haar excuses aan de chauffeur van de andere auto aan, maar die glimlachte slechts