Het perfecte huis. Блейк Пирс
van de ene voet naar de andere te huppen totdat de lift arriveerde.
Toen die kwam stapte ze naar erin, drukte op de knop voor de vierde verdieping en vervolgens op de knop om de deur te sluiten. Toen de deuren opengingen, haastte ze zich door de gang tot ze bij haar appartement kwam. Ze nam even de tijd om op adem te komen en bestudeerde haar deur.
Op het eerste gezicht zag deze er net zo onopvallend uit als alle anderen op de verdieping. Maar toen ze er introk, had ze de beveiliging op verscheidene manieren versterkt. Allereerst deed ze een stapje achteruit, zodat ze op een meter afstand van de deur was, en precies op één lijn met het kijkgaatje. Om de rand rond het gat was een doffe groene gloed te zien die vanuit geen enkele andere hoek zichtbaar was. Dit gaf aan dat niemand zich met geweld toegang tot haar flat had verschaft. Was dat wel het geval geweest, dan was de rand rond het kijkgaatje rood.
Naast de Nest-deurbelcamera die ze had geïnstalleerd, waren er ook meerdere verborgen camera's in de gang. Eentje had direct zicht op haar deur. Een ander keek uit op de hal, met uitzicht op de lift en het aangrenzende trappenhuis. Een derde wees in de andere richting van de tweede trap. Ze had ze onderweg in de taxi allemaal gecontroleerd, en vandaag geen verdachte bewegingen rondom haar flat gezien.
De volgende stap was naar binnen gaan. Ze gebruikte een traditionele sleutel om een van de schuifgrendels te openen, haalde toen haar pasje door en hoorde de andere schuifgrendel ook opengaan. Ze stapte naar binnen toen de alarmwaarschuwing van de bewegingssensor afging, liet haar rugzak op de grond vallen en negeerde het alarm terwijl ze beide deuren hervergrendelde en ook de veiligheidsbalk terugschoof. Pas toen toetste ze de achtcijferige code in.
Daarna pakte ze de wapenstok die ze bij de deur bewaarde, en ze haastte zich naar de slaapkamer. Ze tilde het verwijderbare fotolijstje naast de lichtschakelaar op om het verborgen beveiligingspaneel te onthullen, en toetste de viercijferige code in voor het tweede, stille alarm – het alarm dat rechtstreeks contact opnam met de politie als ze het niet binnen veertig seconden uitschakelde.
Pas toen mocht ze van zichzelf weer ademen. Terwijl ze langzaam in- en uitademde, liep ze door het kleine appartement met de wapenstok in de hand, overal op voorbereid. Het doorzoeken van de hele ruimte, inclusief de kasten, douche en voorraadkast, duurde minder dan een minuut.
Toen ze er zeker van was dat ze alleen en veilig was, controleerde ze de zes nanny-cams die ze door verspreid door de flat had aangebracht. Toen bekeek ze de sloten op de ramen. Alles werkte nog. Dan bleef er nog maar één plek over om te controleren.
Ze stapte de badkamer binnen en opende de smalle kast met planken met spullen zoals extra toiletpapier, een zuiger, zeep, douchesponsjes en spiegelreinigingsvloeistof. Er zat een kleine sluiting aan de linkerkant van de kast, die alleen zichtbaar was als je wist waar je moest zoeken. Ze draaide hem om en trok eraan, terwijl ze de verborgen vergrendeling voelde klikken.
De kast zwaaide open, en erachter kwam een bijzonder smalle schacht tevoorschijn, met een touwladder aan de bakstenen muur. De buis en ladder strekten zich uit van haar unit op de vierde verdieping naar een kruipruimte in de wasruimte in de kelder. Het was ontworpen als haar laatste nooduitgang, als al haar andere veiligheidsmaatregelen zouden mislukken. Ze hoopte dat ze het nooit nodig zou hebben.
Ze legde de plank terug en stond op het punt terug te keren naar de woonkamer toen ze zichzelf in de badkamerspiegel zag. Het was de eerste keer dat ze zichzelf grondig had bestudeerd sinds haar vertrek. Haar spiegelbeeld stelde haar tevreden.
Op het eerste gezicht zag ze er niet zo anders uit dan voorheen. Ze was een jaartje ouder geworden terwijl ze bij de FBI werkte en was nu negenentwintig, maar ze zag er niet ouder uit. Ze vond zelfs dat ze er beter uitzag dan voor haar vertrek.
Haar haar was nog bruin, maar het leek op de een of andere manier alsof het veerkrachtiger, minder futloos was, dan toen ze vele weken geleden L.A. verliet. Ondanks de lange dagen bij de FBI, sprankelden haar groene ogen van energie en hadden ze niet langer de donkere schaduwen eronder die inmiddels zo normaal voor haar waren geworden. Ze was nog steeds slank voor haar een meter achtenzeventig, maar ze voelde zich sterker en steviger dan voorheen. Haar armen waren strakker en ze had van de eindeloze sit-ups en plankhoudingen een platte buik gekregen. Ze voelde zich…voorbereid.
Ze liep naar de woonkamer en deed eindelijk de lichten aan. Het duurde even voordat ze zich herinnerde dat al het meubilair in de ruimte van haar was. Het grootste deel ervan had ze gekocht vlak voor ze naar Quantico vertrok. Dat had niet anders gekund. Ze had alle spullen verkocht uit het huis waarvan ze samen met haar sociopathische ex-man de eigenaar was geweest. Kyle zat momenteel in de gevangenis. Daarna had ze een tijdje in het appartement van haar oude studievriendin, Lacy Cartwright, gelogeerd. Maar nadat er was ingebroken door iemand die namens Bolton Crutchfield een boodschap aan Jessie had gestuurd, had Lacy erop aangedrongen dat ze haar biezen pakte, en wel meteen.
En dat was dus precies wat ze had gedaan, een tijdje in een hotel gewoond waar je per week betaalde, totdat ze een plek had gevonden – deze plek – die voldeed aan haar beveiligingsbehoeften. Maar het was ongemeubileerd, dus ze had een deel van haar geld van de scheiding in één keer opgemaakt aan meubels en apparatuur. Omdat ze zo snel na de aankopen naar de National Academy had moeten vertrekken, had ze geen kans gekregen om ervan te genieten.
Ze hoopte er nu de gelegenheid toe te krijgen. Ze zette zich op de tweezitsbank, leunde achterover en nestelde zich lekker in. Naast haar stond een kartonnen doos met de tekst "te bekijken" op de grond. Ze pakte de doos op en begon er doorheen te wroeten. Het meeste was papierwerk, dat ze niet van plan was nu door te nemen. Helemaal onderaan de doos lag een trouwfoto in 8 x 10 van haar en Kyle.
Ze staarde er bijna niet-begrijpend naar, verbaasd dat degene die dat leven had geleid, dezelfde was die hier nu zat. Bijna tien jaar geleden, in hun tweede jaar bij USC, had ze een relatie met Kyle Voss gekregen. Ze waren kort na hun afstuderen gaan samenwonen en waren drie jaar geleden getrouwd.
Lange tijd leek het uitstekend te gaan. Ze woonden in een trendy appartement niet ver hier vandaan, in het centrum van Los Angeles, Downtown Los Angeles of D.T.L.A. zoals het vaak werd genoemd. Kyle had een goede baan in de financiële wereld en Jessie studeerde voor haar masterdiploma. Ze leidden een comfortabel leven. Ze gingen naar pas geopende restaurants en de hipste bars. Jessie was gelukkig en had waarschijnlijk lang zo kunnen blijven.
Maar toen werd Kyle gepromoveerd naar een kantoor van het bedrijf in Orange County, en stond hij erop dat ze naar een protserige villa aldaar verhuisden. Jessie had ingestemd, ondanks haar terughoudendheid. Pas toen kwam Kyle's ware aard naar boven. Hij ontwikkelde een obsessie voor lid worden van een geheime club, die een dekmantel bleek te zijn voor een prostitutiering. Hij kreeg een affaire met een van de vrouwen daar. En toen die affaire de verkeerde kant op ging, vermoordde hij haar en probeerde hij Jessie ervoor te laten opdraaien. Als klap op de vuurpijl probeerde hij, toen Jessie zijn plan ontdekte, ook haar om het leven te brengen.
Maar zelfs nu kon ze bij het bestuderen van de trouwfoto geen enkele aanwijzing vinden voor waartoe haar man uiteindelijk in staat was gebleken. Hij zag eruit als een knappe, beminnelijke, ietwat ruige toekomstige kampioen. Ze verfrommelde de foto en gooide hem naar de prullenbak in de keuken. Het kwam precies middenin de prullenbak terecht, waardoor ze onverwacht een enorme loutering ervoer.
Swisj! Dat moest iets te bekenen hebben.
Er was iets bevrijdends aan deze plek. Alles – het nieuwe meubilair, het gebrek aan persoonlijke herinneringen, zelfs de eerlijk gezegd wat paranoïde beveiligingsmaatregelen – was van haar. Ze had een nieuwe start gemaakt.
Ze strekte zich uit en gaf haar spieren de gelegenheid zich te ontspannen, na de lange vlucht in het overvolle vliegtuig. Dit appartement was van haar – de eerste plek in meer dan een zes jaar waar ze dat echt over kon zeggen. Ze kon pizza op de bank eten en de doos laten rondslingeren zonder zich zorgen te maken dat iemand erover zou klagen. Niet dat zij het type was om dat te doen. Maar het punt was dat het kon.
Bij de gedachte aan pizza kreeg ze plotseling honger. Ze stond op en keek in de koelkast. Hij was niet alleen leeg, hij was niet eens ingeschakeld. Pas toen herinnerde ze zich dat ze het zo had gelaten, omdat ze geen reden zag om tijdens haar afwezigheid van twee en een halve maand de elektriciteitskosten ervan te betalen.
Ze stopte de stekker in