Het perfecte huis. Блейк Пирс
maanden geleden zou ze het lastig hebben gevonden om met hem te praten zonder dat haar moeder erbij was. Bruce Hunt was een wat afstandelijke man en Jessie was zelf ook geen knuffelbeest. Haar herinneringen aan haar jeugd met hem waren een mengeling van vreugde en frustratie. Er waren ski-reisjes, kamperen en wandelen in de bergen, en gezinsvakanties naar Mexico, slechts honderd kilometer verderop.
Maar er waren ook slaande ruzies, vooral toen ze een tiener was. Bruce was een man die discipline op prijs stelde. Jessie, met jaren van opgekropte wrok over het verlies van haar moeder, haar naam en haar huis tegelijk, had de neiging zich uit te leven. Tijdens de jaren die ze op USC had doorgebracht en daarna, hadden ze elkaar in totaal waarschijnlijk minder dan twintig keer gesproken. Bezoeken over en weer waren zeldzaam.
Maar onlangs had de terugkeer van ma's kanker hen gedwongen om elkaar zonder tussenpersoon te spreken. En was het ijs op de een of andere manier gebroken. Hij was zelfs naar L.A. gekomen om haar te helpen herstellen van haar buikwond, na Kyle's aanval op haar, de afgelopen herfst.
"Alles rustig hier," beantwoordde hij haar vraag. “Ma heeft gisteren weer een chemo-sessie gehad, daarom is ze nu aan het bijkomen. Als ze zich goed genoeg voelt, gaan we misschien later uit eten."
"Met de hele politieploeg?" vroeg ze gekscherend. Een paar maanden geleden waren haar ouders verhuisd van hun eigen woning naar een bejaardentehuis dat voornamelijk werd bewoond door gepensioneerden van het politiedepartement van Las Cruces, het Department van de Sheriff en de FBI.
"Ach nee, alleen wij met z'n tweeën. Ik zat te denken aan een diner bij kaarslicht. Maar dan wel ergens waar we een emmer naast de tafel kunnen zetten voor het geval ze moet kotsen."
"Wat ben je toch een romanticus, pa."
"Ik probeer het. Maar hoe staan de dingen bij jou? Ik neem aan dat je geslaagd bent voor de FBI-training."
"Waarom neem je dat aan?"
"Omdat je wist dat ik je ernaar zou vragen en je niet zou hebben gebeld als je slecht nieuws had gehad."
Jessie moest het hem meegeven. Voor een oude knar was hij nog behoorlijk scherp.
"Ik ben geslaagd," verzekerde ze hem. "Ik ben nu weer terug in L.A.. Ik ga morgen weer aan het werk en ik ben…boodschappen aan het doen."
Ze wilde niet dat hij zich zorgen maakte over waar ze werkelijk heen ging.
"Dat klinkt onheilspellend. Waarom heb ik het vermoeden dat je niet op pad bent om brood te halen?"
"Zo bedoelde ik het niet. Ik ben duidelijk nog niet helemaal helder na al dat reizen. Ik ben er eigenlijk al bijna," loog ze. "Zal ik vanavond terugbellen of tot morgen wachten? Ik wil je chique kotsemmerdiner niet verstoren."
"Morgen misschien," adviseerde hij.
"Oké. Doe ma de groeten voor me. Hou van je."
"Ik hou ook van jou," zei hij terwijl hij ophing.
Jessie probeerde zich op de weg te concentreren. Het verkeer werd steeds slechter en ze had van de ongeveer vijfenveertig minuten durende rit naar de NRD. nog een half uur te gaan.
De NRD, een afkorting van Non-Rehabilitative Division, was een speciale, zelfstandige eenheid die was aangesloten bij het Department State Hospital-Metropolitan in Norwalk. Het hoofdziekenhuis was de thuisbasis van een breed scala aan psychisch gestoorde criminelen die ongeschikt werden geacht om in een conventionele gevangenis hun straf uit te zitten.
Maar het bijgebouw van de NRD vervulde een geheime rol die niet bekend was bij het publiek, en zelfs niet bij de meeste politiemensen en personeel in de geestelijke gezondheidszorg. Het was ontworpen om maximaal tien misdadigers buiten het zicht te huisvesten. Op dit moment zaten er daar maar vijf mensen vast, allemaal mannen, allemaal serieverkrachters of -moordenaars. Een van hen was Bolton Crutchfield.
Jessie's gedachten dwaalden af naar de laatste keer dat ze er was geweest om hem te zien. Het was haar laatste bezoek voordat ze naar de National Academy vertrok, hoewel ze hem dat niet had verteld. Jessie had sinds de afgelopen herfst regelmatig Crutchfield bezocht, nadat ze toestemming had gekregen om hem te interviewen als onderdeel van haar masterpracticum. Volgens het personeel daar had hij er bijna nooit mee ingestemd met artsen of onderzoekers te spreken. Maar om redenen die haar pas later duidelijk werden, mocht zij het wel.
In de weken die volgden kwamen ze tot een soort van afspraak. Hij zou over de bijzonderheden van zijn misdaden vertellen, inclusief methoden en motieven, als zij wat over haar eigen leven met hem deelde. Aanvankelijk leek het een eerlijke ruil. Haar doel was tenslotte om een criminal profiler te worden, gespecialiseerd in seriemoordenaars. Iemand die bereid was om over zijn daden te vertellen kon voor haar van onschatbare waarde zijn.
En er bleek nog een extraatje aan te kleven. Crutchfield had een soort Sherlock Holmesachtig vermogen om informatie af te leiden, zelfs al zat hij vast in een cel in een psychiatrische inrichting. Hij kon details over Jessie's leven op dat moment afleiden door haar simpelweg te bestuderen.
Hij had die vaardigheid, in combinatie met de informatie over de zaak die ze met hem gedeeld had, gebruikt om haar aanwijzingen te geven over verscheidene misdaden, waaronder de moord op een rijke filantroop in Hancock Park. Hij had haar ook een wenk gegeven dat haar eigen man misschien niet zo betrouwbaar was als hij leek.
Helaas voor Jessie had zijn analytisch vermogen ook tegen haar gewerkt. De reden waarom ze Crutchfield in eerste instantie had willen ontmoeten was omdat het haar was opgevallen dat hij zijn moorden baseerde op die van haar vader, de legendarische, nooit gepakte seriemoordenaar Xander Thurman. Maar Thurman had zijn misdaden meer dan twintig jaar eerder gepleegd, in landelijk Missouri. Het leek een vreemde, volstrekt willekeurige keuze voor een moordenaar uit Zuid-Californië.
Maar Bolton bleek groot fan te zijn. En toen Jessie hem eenmaal begon te ondervragen over zijn interesse in die oude moorden, had hij niet lang nodig om een en ander bij elkaar op te tellen en vast te stellen dat de jonge vrouw een persoonlijke connectie had met Thurman. Uiteindelijk gaf hij toe dat hij wist dat ze zijn dochter was. En hij onthulde nog een weetje: hij had haar vader twee jaar eerder ontmoet.
Vrolijk had hij haar laten weten dat haar vader vermomd als arts de inrichting had bezocht, en erin geslaagd was om een uitgebreid gesprek met de gevangene te voeren. Blijkbaar was hij op zoek naar zijn dochter, wier naam was veranderd en die in het Getuigenbeschermingsprogramma was opgenomen nadat hij haar moeder had vermoord. Hij vermoedde dat ze op een dag Crutchfield zou bezoeken omdat hun misdaden zo op elkaar leken. Thurman wilde dat Crutchfield het hem liet weten als ze ooit kwam opdagen en hem op de hoogte bracht van haar nieuwe naam en woonplaats.
Vanaf dat moment had hun relatie een ongelijkheid gekregen waar ze zich ongelooflijk ongemakkelijk bij voelde. Crutchfield gaf haar nog steeds informatie over zijn eigen misdaden en aanwijzingen voor die van anderen. Maar ze wisten allebei dat hij alle troeven in handen had.
Hij wist wat haar nieuwe naam was. Hij wist hoe ze eruitzag. Hij wist in welke stad ze woonde. Op een gegeven moment ontdekte ze dat hij zelfs wist dat ze bij haar vriendin Lacy woonde, en wat het adres was. En blijkbaar had hij, ondanks zijn opsluiting in een zogenaamde geheime inrichting, de mogelijkheid om haar vader al die gegevens door te spelen.
Jessie was er vrij zeker van dat dat op zijn minst een van de redenen was dat Lacy, een aspirant-modeontwerper, een opdracht had aangenomen waarvoor ze zes maanden in Milaan moest verblijven. Het was een geweldige buitenkans, maar het was ook op flinke afstand van het Jessie's gevaarlijke leven.
Terwijl Jessie van de snelweg afsloeg, slechts enkele minuten voordat ze bij de NRD aankwam, herinnerde ze zich hoe Crutchfield de onuitgesproken dreiging die altijd boven hun ontmoetingen had gehangen, uiteindelijk toch tot uiting had gebracht.
Misschien kwam het omdat hij aanvoelde dat ze een paar maanden weg zou zijn. Misschien was het gewoon uit wrok. Maar de laatste keer dat ze door het glas in zijn slinkse ogen had gekeken, had hij een verbijsterend nieuwtje voor haar.
"Ik ga een babbeltje met je vader maken," had hij haar met zijn hoffelijk zuidelijk accent verteld. "Ik zal het niet bederven door te zeggen wanneer. Maar dat een prachtig moment zal zijn, dat weet ik wel zeker."
Ze was er nauwelijks in geslaagd het woord "Hoe?" uit te brengen.
"O,