වෙස් ගත් මිනිසුන්. Owen Jones
හැකි එකම තැනැත්තා ඩින් වූ බැවින් සුපුරුදු ලෙස දිවා ආහාරය සඳහා ඩින් නැවත පැමිණෙනු ඇතැයි ඇය බලාපොරොත්තු වූවාය. එවිට හෙන්ග් හට කරදරයකින් තොරව තම ආහාරය ලැබෙනු ඇතැයි වැන් තරයේ විශ්වාස කළාය.
ඇය ඔහු සමඟ කතා කිරීමට උත්සාහ කළ අතර, ඔවුන් හට සවන් දීමට කිසිවෙකු නොසිටි බැවින්, ඇය ආදර වචන භාවිතා කළාය.
“ඩාර්ලිං හෙන්ග්, ඔයා අවදියෙන්ද, මගේ ආදරය? අපි හැමෝම… මම ඔයා ගැන බොහෝ සේ කනස්සල්ලට පත්වෙලයි ඉන්නේ… ඔයාට ඇහෙනවානම් කරුණාකරලා උත්තර දෙන්න.”
“ඇත්ත වශයෙන්ම මම අවදියෙන් ඉන්න කොට මට ඔයාව ඇහෙනවා, නමුත් මට වරින් වර නින්ද ගියා, මඩ්,” ඔහු සිය නව, පහත්, ගුගුරන හඬින් පැවසීය. “මම හිතනවා නින්ද නිසා මට දේවල් කිහිපයක් මග හැරුණා කියලා. සාමාන්‍යයෙන් ගත්තාම මම හොඳින්, සමහර වෙලාවට ටිකක් අමුත්තකුත් දැනෙනවා. මම රෑ කෑම එනකම් තමයි මේ ඉන්නේ.”
“දැන් වේලාව කීයද?”
“එකොළොස් හතළිස් පහයි, අපට ටික වේලාවකින් පොඩි දිවා ආහාරයක් ගන්න පුළුවන්, ඔයාට මොනවා හරි ඕනෙද?”
“මොනවද?”
“ඔහ්, සලාදයක්…”
“අපෝ, හාවන්ගේ කෑම!”
“ඒත්, ඒත් ඔයා මීට ඉස්සර හරිත සලාද රස වින්දා, හෙන්ග්…”
“මමද? මට එය සිතා ගන්න බැහැ ඒ වගේම මම ඒකට කැමතියි කියලා මතකයක් නැහැ.”
“ඔම්ලට් එකක් කොහොමද?”
“ඔව්, ඒක වඩා හොඳයි. ඔයාට ඒකට මිල්ක්ෂේක් මිශ්‍ර කරන්න පුලුවන්ද?”
“ඔව්, ඇත්තෙන්ම, ඇයි බැරි කියලා හිතන්න බැහැ, රාත්‍රී කෑමට ඉස්සර ගන්න ඕනේ ටික මේ තියෙන්නේ.”
“අපි ඩින්ට විනාඩි තිහක් දීලා බලමු. ඔයාට එළු ළමයෙක්ව මරන්න කියලා එයා ලවා ඩෙන්ට පණිවිඩයක් යවන්න මට ඕනේ.”
දිවා ආහාරයෙන් පසු ඩින් පිහි කිහිපයක්, මස් දැමීම සඳහා බෑගයක් සහ රුධීරය දැමීම සඳහා බෝතලයක් ඇගේ සහෝදරයා වෙත ගෙන ගියේය. ඒවායින් ඔහුට සිය අඳුරු රාජකාරිය ඉටු කිරීමට හැකි වන අතර ඇය ඒවා බාරදී නැවත එළවලු කොටුවට ගියාය.
“ඔයා