Пяшчынкі шчасця. Канстанцін Шанцаў
Для гэтага я папрашу каго-небудзь з сталкераў навучыць вас па мінімальным патрабаванням: валоданню зброяй, адносінам з групоўкамі, распазнанні анамалій, здабычы артэфактаў…
– Прабачце, чаго?
– Э-э, артэфактаў. Тых самых наватвораў зоны, за якія мы зможам вам плаціць добрыя грошы. Папярэджваю адразу – праца адказная і небяспечная. Вы маеце права адмовіцца, але гэта значыць, што ваша вяртанне дадому адкладзецца на нявызначаны перыяд. Да таго ж, працуючы на нас, вы здабудзеце некаторы імунітэт да ваенных, так як з імі ў нас заключана пагадненне на аказанне садзейнічання. Ну, не буду вас прымушаць даваць адказ адразу. Абдумайце ўсё. Зайдзіце да тэхніка, а ён накіруе вас да вашага інструктара. Пакуль адпачывайце. Так, у нас сёння аўторак. Ага, часу ў вас да раніцы суботы. А мне пара вяртацца да працы. Прыемна было з вамі паразмаўляць. Да пабачэння.
– Да пабачэння…
Вучоны разгарнуўся і пайшоў у глыбіню пакоя да нейкай дзіўнага выгляду ўстаноўцы, а ён разгарнуўся і пайшоў да выхаду з бункера. Апынуўшыся на вуліцы, ён зажмурыўся ад нясцерпна яркага сонечнага святла.
– Прывітанне! Гэта зона цябе так вітае, – сказаў яму нехта.
– Прывітанне! – адказаў ён і, крыху аднавіў погляд, разгледзеў таго, хто гаварыў.
– Гэта ты сюды трапіў праз «рукаў»? Пашанцавала, што застаўся жывы…
– Праз што?
– «Рукаў»! Існуе версія, што зона, час ад часу, раскідвае ў бакі атожылкі-шчупальцы. Мы іх называем «рукавамі». Вось адным з такіх цябе сюды і закінула. Толькі раней зацягвала жывёл, так і тых мёртвымі. А ты толькі нічога не памятаеш. Сам жывы і ні драпіны. Але над гэтым няхай разумнікі вось з гэтай кансервавай банкі ламаюць свае галовы.
Так, дарэчы, мяне завуць Сенька Добры. Я – твой інструктар. Так што пакуль ты будзеш тут, мне давядзецца даць табе некалькі ўрокаў, без якіх у зоне прайсці метраў трыццаць не атрымаецца. Твая дарога сюды не ў рахунак. Гэта сама зона пакуль захавала табе жыццё. За час твайго далейшага існавання тут яна будзе спрабаваць яе забраць. І я не жартую. Наколькі я разумею, як цябе завуць, ты не памятаеш, але гэта, магчыма, да лепшага. Зона сама дасць табе тое імя, якое ты заслугоўваеш. Добра, пайшлі за тваім ствалом, а потым да тэхніка.
Тэхнік апынуўся чалавекам шчыльным, але не тоўстым. Яго кароткія рудыя валасы рэзка кантраставалі з чорнай барадой, у якой блішчала сівізна. Агледзеўшы пісталет, тэхнік няпэўна хмыкнуў, разабраў яго настолькі лёгка, як быццам пачысціў мандарын. Пасля чысткі, змазкі і некаторай колькасці рускіх слоў, якія цэнзура, звычайна, перакрывае гукам «пі-і-і-п», тэхнік сабраў пісталет, уставіў у яго падрыхтаваную абойму і паставіў на засцерагальнік. Адклаўшы пісталет у бок, ён прыняўся за камунікатар. Агледзеўшы яго, ён канстатаваў:
– Сем гадзін. Не менш.
– А што так доўга, – пацікавіўся Сенька Добры.
– Ты, напэўна, і не памятаеш такую тэхналогію сеткі Інтэрнэт як дыял-ап? Так вось хуткасць нашага інтэрнэту прыкладна