Пяшчынкі шчасця. Канстанцін Шанцаў
сціснутага паветра, што перашкаджае пракрасціся звонку чаму-небудзь, і лёгкім скрыпам адкрываемых дзвярэй бункера. З тамбура выйшлі тры чалавекі, убраныя ў атрутна-аранжавыя камбінезоны з даволі вялікімі таніраванымі забраламі. Да іх тут жа лёгкай рыскай накіраваліся чацвёра сталкераў, якія літаральна паўхвіліны назад залівіста смяяліся над нейкім барадатым анекдотам. Зараз жа яны былі вельмі сабраныя і сур'ёзныя. Той, што, па ўсёй бачнасці, быў у іх за старэйшага, адышоў ледзь у бок разам з адным з «аранжавых».
– Значыць «аранжавыя» – гэта навукоўцы, паколькі ва ўсіх рукі занятыя нейкім прыборамі, а вось зброя ёсць толькі ў сталкераў. – падумаў Лакі.
Хоць, як казаў Сенька, на касцюмы могуць усталёўвацца паляпшэння, вось і тут можа быць нешта накшталт схаваных месцаў для зброі, – тут жа паправіў ён сябе.
Навукоўцы рушылі наперад, а сталкеры размеркаваліся як бы па вяршынях квадрата, усярэдзіне якога апынуліся «аранжавыя».
Ад яго ўласных думак адарваў ужо знаёмы гук закрываючагася замка дзвярэй бункера.
– Вось. Зноў зазяваўся – у які раз дакараў сябе Лакі і націснуў кнопку выкліку.
– Хто там?
– Гэта… Лакі… – у які раз, адчуваючы як яго твар залівае фарба, прамямліў Лакі.
– Ага, заходзьце, заходзьце.
Зноў шыпенне раззлаванага паветра, ужо знаёмы пах антысептыку, звыклыя пстрычкі замкоў і Лакі апынуўся ўнутры.
– Праходзь, не затрымлівайся, няма чаго тут крумкачоў лічыць, – Лакі ледзь не падскочыў ад таго, што забыўся пра ахоўніка, які, так удала ці няўдала, размясціўся ў зусім неасветленым куце.
Двойчы Лакі ўпрошваць не было патрэбы, і ён пераадолеў пакінуты шлях без прыпынкаў.
– Так, так! Ну-с, малады чалавек, ці як вас ужо паспелі тут ахрысціць – Лакі. Як вам першая вылазка?
– Ведаеце, не скажу, што было цяжка ці лёгка. Неяк трохі штодзённа, ды і маёй бяспекай займаўся Сенька Добры. Паказаў мне, як убачыць анамалію, навучыў страляць, трохі пазнаёміў з мясцовай фаунай. Накарміў яшчэ.
– Гэта добра. Гэта выдатна. – Лакі здалося нават некалькі дзіўным тое, як па-маладому блішчалі вочы ў гэтага пажылога навукоўца.
– Напэўна, вось на такіх энтузіястах ад навукі і трымалася ўся «абаронка» ды і навука ў цэлым у СССР, які распаўся, – толькі і падумаў ён.
– Такім чынам, мы прапануем вам не проста працу, а супрацоўніцтва. Не ведаю, ці заўважылі вы групу Савіцкага, якая адправілася правесці серыю замераў. Акрамя таго, нам трэба зрабіць яшчэ некалькі даволі руцінных мерапрыемстваў і, што вельмі прымальна для вас, гэта зусім недалёка. Вось глядзіце, неабходна ўсталяваць датчыкі ў кропках, адзначаных у вашым камунікатары. Яго нашы тэхнікі ўжо зрабілі, абноўленую карту ўсталявалі, каардынаты кропак ужо адзначаны. Паколькі вага датчыкаў немалая, вазьміце каляску, пагрузіце іх на яе і туды ж вось гэты кантэйнер. Пасля гэтага адпраўляйцеся да тэхнікам, яны ўсталююць на ваш касцюм дадатковы модуль – спецыяльны