Пяшчынкі шчасця. Канстанцін Шанцаў
ён паманіў Лакі да сябе і сказаў, працягваючы сваю шырокую далонь:
– Лепр. Штосьці там здалося ім ва мне ад ірландцаў або яшчэ чаго-то. Не важна. Сутнасць у тым, што мне падабаецца. Дык вось, глядзі. Вось сюды мацуецца кантэйнер для артэфактаў, а ў яго ўжо можна ўсталёўваць практычна любы арт. Напрыклад, вось такі.
З гэтымі словамі, Лепр стукнуў нагой па кантэйнеры, затым адным злітным рухам адчыніў замок і адкрыў крышку. Лакі чакаў убачыць, напэўна, нешта больш уражлівае, аднак артэфакт ўяўляў сабой нешта, памерам з буйны мандарын. Падчапіўшы адной рукой артэфакт, Лепр другой рукой скінуў крышку з кантэйнера, нядбайна закінуў туды «мандарынку» і зачыніў крышкай. Далей ён кінуў Лакі, немаведама адкуль які ўзяты мяшок, чымсьці падобны на заплечнік, так як на ім прысутнічалі шлейкі і паясавы з нагрудным рамянямі, але нейкай дзіўнай канструкцыі.
– Грузі ў яго датчыкі. Толькі замацуй на левым запясьце, – з гэтымі словамі ён падкінуў кантэйнер з артэфактам. Лакі злавіў кантэйнер і, не паспеўшы спытаць, якім чынам яго мацаваць, убачыў некалькі папружак, замацаваных на корпусе кантэйнера. Даволі хутка сцяміўшы, як жа яго замацаваць, ён стаў складаць датчыкі ў мех. Якое ж было яго здзіўленне, калі загрузіўшы ўсе датчыкі ў мех, ён без напругі змог падняць яго ўсяго адной левай рукой. Павярнуўшыся, ён убачыў Лепра, які ўжо адкрыта смяяўся.
– Гэта не да мяне. Гэта вунь да тых, яйкагаловых. Магу сказаць толькі, што кожны артэфакт стварае або, кажучы тэхнічнай мовай, генеруе пэўнае поле. Гэты робіць рэчы лягчэй, ды і яго носьбіт менш стамляецца ад бегу або скачкоў. Далей я не разбіраўся. Мне вунь, жалязяк і электронікі хапае. Цяпер глядзі… ды закінь ты мяшок на спіну. Вось. Вось так. Цяпер паясавы рэмень. Ага. Так. Нагрудны. Ага. На табе інструмент. Не здзіўляйся. Гэта з выгляду яна звычайная кувалда. Але адкрыю табе сакрэт. Гэта і ёсць звычайная кувалда. А што ж ты думаў, калі дваццаць першае стагоддзе, то ўсю працу будуць за цябе рабіць машыны ды робаты? Не. Часам давядзецца і папрацаваць рукамі. Добра, глядзі, канструкцыя мяшка зроблена так, што з яго левага боку маецца спецыяльны клапан, праз які датчык выслізгвае, калі ты задзейнічаў за вось гэтае кальцо. Датчык праслізгвае, кранае тармазную страпу і твая левая нага застаецца ў бяспецы. Далей левай жа рукой хапаеш датчык, дацягваеш яго на сябе. Затым ставіш у паказанае месца і бам-ц па ім кувалдай. Ўключаеш актыватар вось тут і ўсё. Пасвістваючы, ідзеш далей. Хоць не. Свістаць не рэкамендую каб пазбегнуць.
Цяпер трымай свой камунікатар. А, не. Пачакай. Далонь вось сюды пакладзі. Ага. Ну, хай будзе левая. Так. Цяпер іншую руку. Ага. Так. Так. Ага. Так. Вось. Трымай. Цяпер прыкладзі яго вось да гэтай бірцы на касцюме. Так. Ага. Вось. Усе. Глядзі, зараз гэты камунікатар прывязаны да цябе асабіста, ўзоры адбіткаў тваіх далоняў, уся твая тэлеметрыя, а гэта і пульс, і ціск, і нават некаторыя паказчыкі крыві апрацоўваюцца ім і, на падставе гэтых дадзеных, складваецца ацэнка твайго стану, дакладней, твайго здароўя. Некаторыя дадзеныя ідуць у агульную