Өтерләр юк йөрәк тибешендә. Назиба Сафина

      – Әгәр дә тәкъдим ясасам,

      Син миңа чыгасыңмы?

      – Аңламыйсың, шул адымнан

      Ярыңнан чыгасыңны.

      Бер ташыгач, кире кайтып,

      Дулкыннар тынган инде.

      Дөньяң үтә күренмәле,

      Болганган, тонган инде.

      Көзге ташуларга синең

      Чыдый алырмы җаның?

      Хәтереңнән үткәр әле

      Көзге ташулар санын! –

      Андый хәлнең булганы юк?

      Мин дә тәү тапкыр татыйм.

      Мин моны бөре-йөрәкнең

      Алдануы дип таныйм.

      Әгәр дә тәкъдим ясасаң…

      Нинди тәкъдим ул, кемгә?

      Алай да күчмәс дип уйлыйм

      Кояш төнгә, ай – көнгә.

      Йолдызлар да төшмәс җиргә,

      Сибелер кар-йолдызлар.

      Ак карларны шыгырдатып,

      Һаман йөрерләр парлар.

      Без һаман ялгыз йөрербез,

      Безне ай һаман жәлләр.

      «Әгәр-мәгәр» – диеп торгач,

      Шундый була ул хәлләр.

      Мин дә икеләнеп калдым,

      Әгәр мин кире каксам?

      Вакыт ярган эздән генә

      Һаман бер көйгә аксам…

      Никләр юкны сөйләдем, дип

      Үкенерсең үзең дә.

      Шундый-шундый уйларны тик

      Укып торам күзеңдә.

      Кирәкми, тәкъдим ясама! –

      Һәм мин дә кире какмыйм.

      Көз фасылы шашкан диеп,

      Вакыт кирегә акмый.

      Тик барыбер кулларыңа

      Тотып кып-кызыл гөлне,

      Син тезлән дә алларыма,

      Яса шул тәкъдимеңне!

      Тылсым! Кайтардың яшьлеккә! –

      Анда син юк, нишләдең?

      «Риза!» – дип авызны ачкач,

      Мин телемне тешләдем.

      Алтмышыма кайтар мине! –

      Адаштырма язларда!

      Риза! Риза! Коенырга

      Көзге ташкын-назларда!

      Кулларыңа ал кулымны, –

      Әйт карап күзләремә:

      «Синсез миңа авыр!» – диген, –

      Ышанам сүзләреңә.

      Алтын-көмешләр дә бирмә,

      Вәгъдә бүләге итеп.

      Җылы шәл сал иңнәремә,

      Ярый, чигүле читек…

      Һәм… капма-каршы утырып,

      Чәй эчик – нинди ләззәт!

      Ташкыны кирәкми көзнең,

      Бирсен тамчылап, азлап.

      Күзләреңдә җылы караш,

      Телеңдә җылы сүзләр.

      Һәр көн мине иркәләсен, –

      Тагы ни кирәк, юләр!

      Әй күктән өзелгән күңел!

      Күкләрдә йөреттең шул.

      Чынлыкта түгел, җанымны

      Хыялда эреттең шул!

      Салкын. Синең хакта уйлар

      Җылытырмы, дисәм,

      Суверен җил өй эчендә

      Бертуктамый исә…

      Күлмәк эченә дә керә,

      Керә юрган астына.

      Тукталып тормый керәчәк,

      Син җаныңны ач кына.

      Җил кермәсә дә, җанымда

      Зәмһәрир кыш уртасы.

      Әллә инде бу уенны

      Чынлап та туктатасы?

      Ни өемә, ни җаныма

      Яз