Без дә малайлар идек…. Амирзян Муталлапов

      – Нәсим ферма каралтылары ремонтлаучы ирләргә булыша, – диде әнисе.

      Малайлар шунда киттеләр. Биш-алты ир арасында яшьләрдән Нәсим берүзе генә иде. Ял итеп утырган чакларына туры килделәр. Ферма каравылчысы Акмал бабай ниндидер мәзәк сөйли. Аны тыңлаучылар рәхәтләнеп көлеп утыралар иде.

      – …Шулай, җәмәгать, теге замандагы Донбасс шахталарында күмер ватып, илне шаулаткан шахтёр татар егете булган. Фамилиясен генә бутап язганнар. Стаханов түгел, Остаханов булган ул. Ханнар нәселеннән, – дип, үз ачышыннан канәгать булып, башта үзе кеткелди иде Акмал бабай. Аның «борчак ярырга» хирыслыгын бөтен авыл белә. Шуңа күрә аның сөйләгәннәрен бүлдерми генә, елмая-көлә тыңлыйлар. Бәхәсләшеп кәефен төшермиләр. Һәр авылда шундыйрак сәер кеше була бит инде. Акмал бабай нәкъ шундыйлар рәтенә кертеп йөртелә. Мәләкәс авылының «Щукарь карты». М. Шолоховның «Күтәрелгән чирәм» китабын барысы да укымасалар да, киносын карамаган кеше калмады. Шуннан соң Акмал картка Щукарь атамасы куштылар…

      Акмал карт, бөгәрләнеп беткән тимер акчаны уч төбендә әйләндерә-әйләндерә, чираттагы «борчак яруга» керешкәнче, кемдер сорап куйды:

      – Нинди зәгыйфь акча ул?

      – Ә-ә-ә, моны әйтәсеңме? Истәлекле тимер тиен бу… Күптән түгел, кичкә таба, бераз «төшереп» урамга чыккан идем. Әллә ни ерак китәргә дә өлгермәдем, арттан бер машина түт тә түт. Карт кеше юлдан тиз генә чыга аламыни инде! Өлгерә алмадым. Машина мине төртеп аударды да өстән чыкты да китте. Менә шушы ун тиенлек чалбар кесәсендә иде, чыдый алмаган, мескен, бөгәрләнеп беткән, – диде Акмал бабай, акчаны бармак башы белән генә тоткан хәлдә әйләндерә-әйләндерә күрсәтеп.

      Барысы да шаркылдап көлеп алдылар. Аның йомры юморын тыңларга өйрәнгәннәр инде. Каршы килүче дә, төпченергә теләүче дә табылмады. Һәр сорауга хыялый җавап бирәсен беләләр инде аның.

      Нәсим бер кырыйда утыра иде. Илгиз аның янына чүгәләде дә җиңеннән тартты.