Кичә яраттым / Любил вчера. Зиннур Тимергалиев
көлмә инде, Рамилә.
– Юк, көлмим, чынлап әйтәм, чакырсаң, тотып ашарлар дип куркасыңмы? – Кыз Илсурның кемгә гашыйк икәнен бик тә белергә тели, шуңа да егетне сөйләндерергә тырыша.
– Чакырсам, килмәс ул, кызлар әйләнеп кенә үтәләр минем яннан.
– Ник алай дисең, әллә берәр кызны очрашуга чакырып караганың бар идеме?
– Юк.
– Булмагач, нигә алай дисең? Син башта чакырып кара, минемчә, кызларның кайсын чакырсаң да, синең белән кич утырырга риза булачак.
– Уйнама инде, Рамилә.
– Юк, чынлап әйтәм, кемне чакырсаң, шул риза булачак.
Кинәт Илсурның йөзеннән бер тәвәккәл чагылыш ялтырап узып китте:
– Уйнап әйтмим дисең инде?
– Юк, уйнап әйтмим.
– Алайса, әйткән сүзеңне раслыйсың инде?
– Ай Аллам, юрист мәллә син, раслыйм инде, раслыйм! – Рамилә көлеп җибәрде.
– Ярар алайса, Рамилә, синең эш ничәләргә бетә бүген?
– Сиңа нәрсәгә ул? Кичке сигезләргә бетәр дип торам.
– Мин сине сигездә кереп алырмын, су буена ташу киткәнен карарга төшәрбез, килештек?
Болай булыр дип көтмәгән иде Рамилә. Ничек инде, Илсур башка кызны чакырырга тиеш иде бит…
– Моны ничек аңларга, Илсур? Очрашуга чакырасыңмы әллә мине?
– Әйе, чакырам, син сүз бирдең.
– Бирмәдем.
– Бирдең, кайсы кызны чакырсаң да барачак, дидең. Мин сине чакырам, каршы килә алмыйсың.
Менә сиңа мә, килеп каптың, Рамилә туташ, риза булмый чараң юк.
– Риза булмас дисеңме әллә? Төшәм, төшәм синең белән су буена. Соңга калма, ишетсен колагың!
– Борчылма, калмам!
Илсур чыгып китте. Менә сиңа тыйнак егет! Рамиләне үз сүзләре белән очрашуга чакырды лабаса! Алай дисәң, кызый үзе бу чакыруга ныграк та шатланды бугай әле… Анысы сер, билгеле.
Илсур һаман шул иске «Жигули»е белән сигезенче яртыда ук кибет янына килеп туктады. Рамиләнең мин-минлеге өскә калыкты. Кара, сигезгә кадәр чыдамаган егет.
– Килеп җиттеңме, Илсур?
– Җиттем, Рамилә.
– Мин бит сигездә дидем.
Илсур бераз тартынгандай итте дә:
– Өйдә эш тиз бетте, – дип котылды.
– Ярар, иртә килүең яхшы булды, минем дә эшем беткән иде инде.
Яз матур шул инде. Тау башларын яшәртеп, бәбкә үлән шытып килә. Җиле дә шундый рәхәт. Кышкы салкын җил түгел инде, җылы җил битләрне назлап исә. Илсур белән Рамилә бүрәнә өстенә утырганнар да ташу күзәтәләр. Кыш буе җыелган кар хәзер тиз эри. Башта кечкенә гөрләвек булып ага, аңа башкалары кушыла. Шулай зурая-зурая су юлына төшә дә, ярларга сыймаслык булып, ташып ага башлый.
Егет белән кыз сөйләшмичә озак утырдылар. Рамиләгә күңелсез була башлады. Очрашуга чакырган егет, авызын ачып, ник бер сүз әйтсен. Булмады бу, кыз дилбегәне үз кулына алырга булды:
– Ник дәшми утырасың, Илсур, ичмасам, шигырьләреңне укыр идең.
Егет сискәнеп китте:
– Кая, нинди шигырь? Минем шигырь язганым юк.
– И-и-и,