Nə xoşbəxt imişəm bir zaman Allah.... Али Керим

      Ürəyimdə sevinc, qəm –

      Muğamı dinləyirəm.

      Həm isti, həm soyuqdan,

      Həm kölgə, həm işıqdan

      Yaranmış bir xoş aləm…

      Çarpazlanan əllərim

                 başımın altındadır,

      Təbəssüm dodağımda,

                 qırışlar alnımdadır.

      Tarın sarı simindən dönə-dönə səs qopur.

      Qəm qopur, sevinc qopur,

      Söz qopur.

      Dönə-dönə o səslər

      Ürəyimə tökülür,

      Könlüm simi titrəyir,

                  inildəyir,

                  sökülür.

      Kamanın səsi titrək,

      Kamanın səsi kövrək

      Gah ucalır, gah kəsir,

      Gah da coşub, tələsir,

      Tar səsinin dalınca,

      Mən xəyala dalınca

      Duyuram bahar da var;

      Payız da var, yaz da var.

      Dörd fəsli birdən duyub,

      Bircə anın içində,

      Üşüyürəm, yanıram

      Həyəcanın içində.

      Həm arzu, həm iftixar,

      Həm təəssüf, həm vüqar,

      Həm səadət, həm də qəm

      Birdən hiss eləyirəm.

      Könlümdə yaz sədası,

      Könlümdə yaz havası.

      Könlümdə duyğuların

      Rəngbərəng,

      Aydın, qəşəng

      Qövsi-qüzehi vardır.

      Könlümün bir yanı isti,

      Könlümün bir yanı çiçək,

      Könlümün bir yanı çisək,

      Könlümün bir yanı qardır.

      Səs ucalır, ucalır,

      Dağları yada salır.

      Səs qayıdır yerə…

      Gözə gəlir göy, dərə

      Neçə yerdən odlayır ürəyimi

      Füzulinin qəzəli.

      Arzuları oyadır,

      Bulaq üstdən qayıdır.

      Başda – yelənmi tir-tir əsən,

      Üzdə təbəssümdən – ay.

      Azərbaycan gözəli.

      Dünənin dərdi, qəmi.

      Bu günə də arzusan,

      Sabahınsa vüsalı.

      Bir hiss olub

      Sevinc yaşı, qəm yaşı,

      Dodaqlarda birləşir.

      Ürəyim, nə var yenə!

      Ürək, döyünmə belə!

      Duyan sən, səs salan sən,

      Qoy eşidim,

      Nə olar, bir az yavaş döyünsən!

      Ürəyimdə sevinc, qəm –

      Muğamı dinləyirəm.

      Altıncı festivala

             mən də gedirdim o vaxt…

      Uçmuşdu Moskvaya

              Ürəyim məndən qabaq.

      Nəhayət, ona çatdım…

              Aşıb-daşırdı şəhər.

      Məhəbbət kimi safdı,

               mehribandı al səhər…

      Dolmuşdu nəğməylə göy –

                dərya suyla dolan tək.

      Göydə nəğmə, göyərçin –

             göydə neçə min ürək…

      Söz axırdı könlümün

              bütün üfüqlərindən,

      Sevinc dalğası idim

               sevinc dəryasında mən.

      Hər küçədə bir ölkə…

      Hər yerə, hər ölkəyə

      Avtobuslar işləyir.

      Hər ölkə nəğmə deyir…

      Xalqlar necə yaxındır

                 sanki bir ürəkdədi.

      Qranitdi – səslərin

      Gülüşlərin, sözlərin,

      Nəğmələrin vəhdəti.

      Hazırcavab fransız,

                büllur nəğməli hindli,

      Doğma dilləri kimi

               anlayırdı bir dili:

      O dil – təbəssüm, ya da

      Başımız üstə uçan

      Göyərçinlər diliydi.

      Moskva – ölkələrin

                məhəbbət mənziliydi.

      Orda Azərbaycanın

                cavanları da vardı,

      Qürur bayrağımızı

                 ön sırada apardı.

      Çox yazdım gecə…

            Pozdum.

      Demə, barını dərdim.

      Könül alışdı, yandı.

      Başımdan aşdı dərdim,

      Bir qalın xətt çəkəndə

              Üstündən yazdığımın,

      Kağızda yeri qaldı.

      Heç olmasa,

      Deyərlər: – Şairin oxucuya

      Bir hörmət sətri qaldı.

      Külək qarı püskürür…

                   Yerdən