Sağlığında qiymət verin insanlara. Джабир Новруз

      Bu gözəl gününüzdə,

      bu əziz çağınızda,

      Mənim müəllimlərim,

      mənim müqəddəslərim;

      Mən üç oğul atası

      sizin qabağınızda,

      Qızıl qalstuk taxıb

      şagird olmaq istərəm…

      Dayanıb qarşınızda

      kövrək, sakit, ləkəsiz,

      İstərəm ki, siz məni

      imtahana çəkəsiz…

      Mən necə yaşamışam,

      necə yollar getmişəm,

      Nə şerlər yazmışam,

      nə nəğmələr ötmüşəm,

      Mənim nəyim yaxşıdır,

      mənim nəyim pis deyil,

      Mənim peyğəmbərlərim,

      siz söyləyin, siz deyin!

      Mənim müəllimlərim,

      sevgi mücəssəməsi,

      Bəzən ata əvəzi,

      bəzən ana əvəzi.

      Sizin üçün il nədir,

      sizin üçün yaş nədir…

      Ürəyimdə yeriniz

      ən yuxarı başdadır…

      Səsinizə borcluyuq,

      sözünüzə borcluyuq.

      Nurunu bizə verən

      gözünüzə borcluyuq.

      Sizin üçün mən dönüb

      arzu, əməl olaram.

      Heykəliniz olmasa

      sizə heykəl olaram…

      Bu əziz gününüzdə,

      bu əziz çağınızda,

      Mənim müəllimlərim,

      mənim müqəddəslərim,

      Mən üç oğul atası

      sizin qabağınızda

      Qızıl qalstuk taxıb

      şagird olmaq istərəm…

      Vuruş kişi peşəsidir,

      döyüş kişi peşəsidir,

      Bütün bəşər yaxşı bilir

      bu iş kişi peşəsidir.

      Barrikada döyüşündə

      kişi kimi siz öldünüz,

      Siz elə bil fağır, sakit

      o qadınlar deyildiniz.

      Yer kürəsi elə bil ki,

      sizi təzə kəşf elədi,

      Çadranızın qabağında

      şah sarayı qəşş elədi…

      Bütün iran xalqı üçün

      sanki təzə doğulanlar,

      Yaşmaq ilə polad tanklar

      üzərinə şığıyanlar,

      Qış fəslində körpəsini

      güllə ilə qızdıranlar,

      Yumruğuyla Amerika

      toplarını susduranlar,

      Əri ilə, oğlu ilə həlak olub

      göz yumanlar.

      Çox da dəblə geyinməyən,

      çarşaflılar, gen tumanlar,

      Qəzəbiniz qalxan idi,

      yaşmağınız sipər idi –

      Bu nə böyük dava idi,

      bu nə böyük hünər idi?!

      O cəlladlar tanklar ilə,

      siz yaş dolu gözlər ilə,

      Siz analıq qəzəbiylə,

      onlar odlu qazlar ilə.

      Bax, bu sayaq vuruşdunuz.

      bax bu sayaq siz öldünüz,

      Elə bil ki, fağır, miskin

      Şərq qadını deyildiniz…

      Çadranı da ucaltdınız,

      milləti də ucaltdınız,

      Namusu da, qeyrəti də,

      isməti də ucaltdınız,

      Bu gün durub səsləyirəm

      şairləri, əsərləri,

      Ey Hafizin, ey Xəyyamın

      mələkləri, gözəlləri,

      Sizi Şərqin dahiləri

      dilbər deyə çağırıblar,

      Canan deyə,

      Qaşınıza kaman deyə,

      Zülfünüzə ənbər deyə, –

      Dilinizə şəkər deyə –

      çağırıblar.

      Sərv boylu,

      püstə dodaq çağırıblar.

      Amma bu gün mən deyirəm,

      belə nahaq çağırıblar.

      Sizi qərbin dahiləri

      bəzən miskin, bəzən kölə

      vəsf ediblər,

      Amma bu gün mən deyirəm

      nahaq belə vəsf ediblər,

      Həcərimin bacıları, doğma əziz,

      Qəhrəmanlıq dastanına

      layiqsiniz hər biriniz!

      Qoca Qərbin bər-bəzəkli

      xanımları,

      Qoca Qərbin ağ əlcəkli

      xanımları,

      Bütün mərmər bədənlilər,

      bütün incə qədəmlilər,

      Fraular,

      madonnalar,

      Zər-zibalı geyimlilər

      tovus kimi kəkillilər,

      İlk dəfəydi sizə həsəd

      çəkirdilər.

      Dilinizdə döyüş idi, urra idi,

      şərqi idi,

      Şərq doğurdan əfsanələr

      Şərqi idi…

      Biz görürdük sizin bütün

      vücudunuz üsyan deyir,

      qisas deyir.

      Demək zahir, demək geyim

      əsas deyil,

      Ey haqq deyib həlak olan

      qorxmazlarım,

      igidlərim,

      Ey çarşaflı, ey çadralı,

      ey yaşmaqlı

      şəhidlərim,

      Siz intiqam qışqıranda

      hay verəndə üsyanlara.

      Az qalırdı tüfəng alıb

      hücum edim ekranlara.

      Sizi durub hifz eləyim,

      canım ilə, gözüm ilə,

      Sizə dəyən güllələri

      sinəm ilə qabaqlayım.

      Ərinizin yanındaca,

      mən