Hər tərəf yaşıl idi. Энн-Луиз Лэмберт
və cənnətdən ildırım kimi gələn ölümlər haqqında. Elof düşünürdü ki, bəzən bütün xəstəliklər həddindən artıq çox olur. Arxa və dizlər, çiyinlər və sidik kisələri. Beləliklə, onun başa düşdüyü hər şey qadın reproduktiv orqanları ilə əlaqəli idi. Onları qadınların içində yaşayan və bədənlərin içərisinə yayılan və ağızlarından yapışan qəribə heyvanlar kimi düşünürdü. Qərar verən və daim qida və qayğı tələb edən orqanlar idi. Elof fikirləri başından silkələdi. O, yəqin ki, müdrik deyildi. O, bir gün Signe ilə tək görüşməyə çalışmalıdır və bəlkə o, ona qısa tumanını və içindəkiləri göstərəcək. Sadəcə onun necə göründüyünü görmək istəyirdi.
Elof Signenin qısa tumanı haqqındakı fikirlərindən qopdu, və bunu eşitdi, onlar Rafaeldən danışırdılar, kimsə qəfildən nənədən necə olduğunu soruşdu. Nənə bir qədər əyilərək cavab verdi, Elof nə demək istədiyini heç anlamadı.
“Nə dedin?” Elof soruşdu və qadınlar birdən bütün gözlərini ona çevirdilər.
– Bu qədər də maraqlanmamalısan, – deyə nənə dərhal tort qablarına daha çox diqqət çəkməyə çalışdı. Elof qadınların bir-birlərinə baxdıqlarını gördü, daha nəsə demək istədilər, amma olmadı.
Tikiş üçün gələnlər təşəkkür edib arxa qapıdan çıxdılar. Nənə dərhal məkanı təmizləməyə başladı. Elof oradan yataq otağına getdi və həyətdə qadınların dediklərini eşitmək üçün pəncərədən atladı.
Qadınlar orada nizamsız bir halqada dayanmışdılar. Elof düyünün arxasında qaldı ki, onu görməsinlər. Rafael haqqında danışırdılar, o, bunu edəcəklərini bilirdi.
“Rafaelin meşəsi var” dedilər, “yenə kənddə göründü”.
"O, təhlükəli deyil," qadın davam etdi, "amma xoşagəlməzdir. Sağlam görünmür”.
“Yəqin ki, uşaqları nəzarət altında saxlamalıyıq”.
"Amma o, həqiqətən haradadır?"
“Ancaq o, xəstəxanada olmamalıdır. Heç bir kömək olmaması çox çılğındır "dedi.
»Roparnas yalnız kişilər üçündür. İmkanı olan şəhərlilər üçündür” Helga adlı qonşusu sərt danışmışdı. Zavallı Zəngin deyərək bitirdilər. Elof düşünürdü ki, Roparnas gözəl addır. Qışqıranlar orada yaşayacaqdılar.
Tikiş yığıncağından bir neçə gün sonra Elof məktəbdə oturdu və Ester Kneki dinlədi. O, Qustav Adolf və Turku qəsrindəki yanğından danışdı və Elof bunun indiyə qədər eşitdiyi ən maraqlı şeylərdən biri olduğunu düşündü. O, Esterin dediyi hər sözü uddu və o, bunu gördü.
O, hekayəsi ilə həqiqətən yaxşı bir başlanğıc etdi və sözləri vurğulamağa və Rusiyadakı müharibəni dramatikləşdirməyə başladı. Bütün sinif həyəcanla onu izlədi.
Sonra məktəbin pəncərəsindən kənarda Elofun diqqətini bir şey çəkdi. Elof könülsüz nəzərlərini Ester Knekdən ayırdı və çölə baxdı, günəş işığında parıldayan sarı ağcaqayınlara baxdı. Sentyabr gözəl ay idi, hələ kafellə döşənmiş sobada bir dənə də olsun od yandırmağa məcbur olmamışdılar. Elof başqa heç nə görmədi. Ester Knek Aland və Viborg haqqında danışdı, Elof bütün bu yerlərə səyahət etmək və bütün baş verənlərin, Esterin danışdıqlarının həqiqət olduğunu hiss etmək istədiyini düşündü.
Amma sonra cümlənin ortasında Ester qışqırdı. O, bacardığı qədər qışqırdı və uşaqlar stullarından qalxdılar. Ester işarə edib pəncərələri göstərdi. Elof və digər uşaqlar bunun nə olduğunu görmək üçün dərhal irəli qaçdılar. O, indi sifəti qırmızı idi və nəfəsini kəsirdi. Nəhayət, o, bir neçə kəlmə ilə gəldi.
»Pəncərədən içəri baxdı! Yenə yox, o, yenidən bura qaçmağa başlasa, biz nə edəcəyik?
Elof əvvəlcə bunu başa düşmədi, baxmayaraq ki, gördüklərini görsə də, beyni bunun nə olduğunu anlamaqdan imtina etdi. Məktəbin həyətinin pəncərəsindən bayırda Rafael çılpaq şəkildə gəzirdi. O, məktəbdən sakitcə yeriyirdi və ayağa qalxıb tahterevanın ortasında tarazlanırdı, onun bütün qabağını, əzalarını və bütün saçlarının böyüməsini görürsən, o qədər tüklü idi ki, az qala qara görünürdü, – Elof düşündü. Elof əvvəllər heç vaxt çılpaq bir yetkin görməmişdi, yalnız özü və İvar idi. Bəli, və əlbəttə ki, ölmüş atası.
Ester Knek "Döşəməyə uzanın" deyə qışqırdı. "Baxmayın."
Elof sinifdən qaçdı, o, Rafaelə bunun uyğun olmadığını söyləməli olduğunu düşündü. Rafaeli tanıyırdı, ona qulluq etməli idi.
Elof məktəbin həyətinə çıxdı və Rafaelə qışqırdı:
“Evə get!” Rafael başını qaldırıb Elofa baxdı və dərhal müvazinətini itirdi. O, bir neçə addım geri çəkildi, Elofun düşündüyündən daha təhlükəsiz görünürdü.
Elof ona yaxınlaşdı və onun necə qəzəbləndiyini hiss etdi. Məktəbin həyətində paltarsız olmaq necə idi.
“Gəl səninlə evə gedək, Rafael!” Elof Rafaelə toxunmağa cəsarət etmədi, ancaq evə işarə edərək qollarını yellədi. "Sən burada geyimsiz halda ola bilməzsən."
Rafael Elofa elə qəribə baxışla baxdı ki, Elof gözlərini çəkməli oldu.
“İndi evə get, uşaqlar səndən qorxurlar. Müəllim isə sadəcə qışqırır. Özünü biabır edirsən, ananı biabır edirsən.
Rafael heç nə demədi, sadəcə ona baxdı. Sonra cəld geri çevrildi və bacardığı qədər evə qaçdı. Elof onun arxasınca baxdı.
Məktəbə qayıda bilmədi, ancaq evə gedib Rafaelin etdiyini nənəyə də deyə bilmədi. Ağcaqayınlar onun diqqətini çəkmək istədi, amma alınmadı.
"Eşidirsiniz, orda kimsə var?" Elof pıçıldadı və İvar ona sual dolu baxdı. Elof durub qulağını qoşa divarlı kiçik qırmızı taxıl anbarına basdı. Bunda bir şey var idi, Elof elə bildi ki, işıq saçır, qırmızı işıq saçır. O, hər gün talvarın yanından keçməyə başlamışdı. İvar ilk dəfə orada idi. Adətən heç nə eşidilməsə də, bəzən qırmızı tozlu köşkün içərisində sirli səslər eşidirdilər. Sanki kimsə nalə çəkir və ya öz-özünə danışır, bəzən elə gəlirdi ki, ağır bir şeyi yerə sürükləyirlər. Elof təsəvvür etmədiyinə əmin idi, amma o qədər yüksək səslə danışmağa cəsarət etmirdi ki, içəridə kim varsa, kimsə eşidə bilər.
“Səncə, niyə orada kimsə var?” İvar soruşdu.
"Amma özünüz eşidin." İvar diqqətlə qulağını düyünə qoydu, yəqin ki, öz nəfəsindən başqa heç nə eşitmədi.
"Kimdir, kabusdur?"
"Yəqin ki, Nuhdur, ya da diri ölüdür."
“Nə demək istəyirsən?” İvar çətinliklə nəfəs alırdı.
"Kimsə günahlarına görə oradadır."
Yaşayış binasına tərəf baxıb həyətdə Qunnar və Tildanı gördülər, öz işlərini görürdülər. Taxıl anbarını dinləyən Elof və İvarı heç kim görmədi. Elof bir dəfə Rikadan