Leykoz. Məlahət Həsənova
ki… Sevinc həm də jurnalistdi. O qızımla yaxın rəfiqədi. Biz o qədər maraqlı söhbət edirdik ki. Həmişə onlardan ayrılanda insan vaxtın necə keçdiyini bilmirdi, heç ayrılmaq istəmirdik. Qızım bir dəfə mənə dedi:
– Ana, nə yaxşı bu insanları tanıdıq hə, onlarla yaxın olduq.
– Hə qızım, düz deyirsən, mən də çox istəyirəm Lətafət müəlliməni, Sevinci.
– Ana bilirsən, mən Rasim müəllimi Edisson əmim qədər çox istəyirəm.(Edisson əmisi qızımın ən sevimli əmisi idi) İnan o qədər çox istəyirəm ki, Lətafət xanımı, Sevinci. Sevinc elə bilirəm böyük bacımdı.
Ürəyinə yatmışdı bu insanlar, onlar da bizi çox istəyir, öz dualarını bizdən əsirgəmirdilər. Ən çox bizə zəng edib bizimlə maraqlanır, bizə dəstək olurdular.
Burda isə bizə ən böyük dəstək qaynım idi. Onun zəhməti böyük idi. Hər şey onun boynuna idi. Hər işini atıb bizimlə idi. Biz isə yoldaşımla hər gün xəstəxanaya gedir, balama yemək ve ehtiyacların aparırdıq. Qızım yaxşı qidalanmalı idi. Qidalanmasına fikir verirdik. Nə soyuğa baxmırdıq, nə şaxtaya. İki dəfə yoldaşım, axşam isə ikimiz gedirdik.
Bizimkilər toya hazırlaşırlar. Sabah hamı toyda olacaq. Qaynım oğlunun toyunda. Qoy toylarını eləsinlər. Allah xoşbəxt eləsin. Nə deyək ki. Bizə zəng elədilər ki, ürək ağrısı ilə bu toya gedirik. Başım ağrıdığından çox danışmadım, cavab verəsi halda deyildim. Oğlumun zəngi əhvalımı dəyişdi bir az.
– Salam ana.
– Salam oğlum, necəsən?
– Mən yaxşıyan ana, sən necəsən? Bacım necədir?
– Yaxşıyıq oğlum, bacın da yaxşıdı. İmmunitetin qalxmasını gözləyirik.
– Darıxmışam ana, sizinçün.
– Biz də balam, çox darıxmışıq səninçün.
Ürəyim ağrıdı. Balamın biri uzaqda. Bilmirəm nə yeyir, nə içir. Xəbərim yox. Mənsiz necə dolanır. Heç xəbərim yox.
Biri də burda ağır xəstə. İlahi, bu nə dərddi mənə verdin?! Günahım nə idi?! Əgər mənim günahım var idisə, mənim özümü cəzalandırardın. Balamın nə günahı var idi?! Ağlamıram, ancaq dua edirəm. Gümanım ancaq Allahımadı…
Hər günüm belə keçirdi. Məni, bizi maraqlandıran sadəcə balamın sağalıb ayağa durması idi. Xəyallar qururdum. Evimizə necə qayıdacağımızı, dost, qohum, tanışın bizi necə sevinclə qarşılayacaqlarını. O günü elə səbirsizliklə gözləyirdik ki…
Bakıdan telefonumuza toy şəkilləri yollamışdılar. Baxdıq, qızıma da yollamışdılar. Gözəl görünürdülər. Allah hamını xoşbəxt eləsin, mənim balalarım da onların içində. Amin! Allahım, məni darda qoyma, ilahi…
Bu gün qaynım Polşadan gəldi. Nərminə çoxlu hədiyyələr almışdı. Yoldaşım hədiyyələrin şəklin çəkərək qızıma yolladı. Qızım da çox bəyəndi. Dedim inşallah evə gələndə geyinərsən mənim balam. Hətta, onları skaypda da qızıma göstərdi. Qızım gözəl geyinməyi çox sevirdi. Hər şeyi bəyənməzdi, həmişə deyirdi ki az olsun yaxşı, keyfiyyətli olsun.
Havalar çox soyuq keçirdi. Hər gün balamın yanına növbə ilə gedirdik. Balam üçün çox darıxırdıq, axı biz onu görə bilmirdik. Onun palatası 8-ci mərtəbədə idi. Qapıdan yeməyi verib, düşürdük xəstəxananın həyətinə, ancaq pəncərəyə baxırdıq. Ordan balamızı görür, danışığımız isə telefonla olurdu. Buna da şükür edirdik. Onu ordan salamat görmək özü də bir xoşbəxtlik idi.
Noyabr ayının əvvəli… Vaxt gedir yavaş-yavaş . Balamın immunniteti qalxmağa başlayanda bir bədbəxçiliklə qarşılaşdıq. Balam pnevmaniyaya tutuldu.
Dərd dərd üstə gəlir. Bu xəbəri eşidəndə yoldaşım başını tutdu. İlahiii…
Özümə yer tapa bilmirdim. Nə edək necə edək. Yanına üçümüz də getdik.
1 saatdan çox qapıda gözlədik. Həkimlər əlindən gələni edirdilər. Qan vurulur.
Nə lazımsa olunurdu. Analizlərin cavabını gözləyirdik. Həkim bizə cavabını deyəcəkdi. Axşama doğru balamın əhvalı yaxşılaşmağa başladı. Allahın mənə yazığı gəldi. Hamımız ac-susuz ancaq xəbər gözləyirdik. Həkim bizə narahat olmamağımızı dedi. Sevindik… Bunu da atlatdıq balam. Bu imtahandan da keçdik. Hələ bizi necə imtahanlar gözləyir, nə biləydik. Yorğun halda evə gəldik. Mən tez bir yeyəcək şeylər hazırlayıb, onlara yemək verdim. Bu gün hamımız üçün çətin bir gün oldu. Heç kimin gözünə yuxu getmirdi. Hamı halsız idi. Bugünki xəbər hamını sarsıtmışdı.
Səhərin necə açıldığını bilmədik. Qəribə yuxular görmüşdüm. Ancaq bu yuxular yaxşı tərəfə yozuldu. Bu gün eşitdik ki, immuniteti qalxır balamın və bir neçə günə müalicənin 1-ci kursu bitəcək, 2 həftəlik evə buraxılacaq.
Sevinirdik, elə sevinirdik ki… Balam özü də sevinirdi. Bu gün bizə skaypa gəlin dedi.
Biz də sanki uçaraq gəldik.
– Ataaaaa
– Can ata
– Sabah evə gəlirəm eeee
– Əlaaaaaa
– Ana qurban, sən bilsən səni necə səbirsizliklə gözləyirik..
– Mən də, ana.
Adi bir görüşün bu qədər məna daşıyacağı heç vaxt ağlıma gəlməzdi. Çox zaman sevdiyimiz insanlarla birlikdə olmağın əslində ən böyük bayram olduğunun fərqinə varmırıq.
Evi elə tər-təmiz etdim ki. Onun toxunacağı hər yeri dizenfeksiya etdim, paltarları ütülədim.. Balama yeməklər bişirdim. Hazırlıq gördüm. Axı canımız, ürəyimiz bizimlə olacaqdı… Gecənin bir vaxtı yadıma düşdü ki, balamın yatacağı otağın pəncərəsinin şüşəsini silməmişəm. Durdum sakitcə otağa keçdim və əlimə təmiz bir bez alıb şüşəni silməyə başladım. Düşəcəyimdən qorxsam da, görəcəyim işi bitirməliydim. Tər-təmiz pəncərəni sildim. Heç kimin xəbəri belə olmadı. Pərdələrini öncədən yuyub ütüləmişdim. Hə deməli, “indi hər şey ürəyimcə olduğundan yata bilərəm” – deyə öz-özümə danışdım.
Səhər yoldaşım, qaynım və mən getdik xəstəxanaya. O uzun koridoru necə getdimsə qaça-qaça. Qapıya yaxınlaşıb balamın paltarlarını tibb bacısına verdim. Oturub gözlədik. Balamın analizləri alındı. Cavab gözləməli idik. Analizləri yaxşı çıxsa, evə buraxacaqdılar. Qapıda çox gözlədik. Ancaq mən nə qədər olsa, gözləməyə hazır idim. Təki balam bu qapıdan sağ-salamat çıxsın.
Birdən qapı açıldı, qapıda balam görsəndi!!!. Sevincimdən ağlayırdım. Balam görməsin deyə, göz yaşlarımı gizlətdim. Balamı bərk-bərk bağrıma basdım, qucaqladım. Həsrətini elə çəkirdim ki.. Sözlə ifadə ediləcək deyildi. Onun qoxusunu içimə çəkdim. Qaynım isə sevindiyindən ağlayırdı. O qaçaraq gəlib balamın qarşısında diz çökdü. Qucaqladı balamı, qucağına alıb qaldırdı.
– Əmi dur, neynirsən?
– Əmi sənə qurban olsun.
– Qızım hər şey yaxşı olacaq.
– Gedək