Əsərləri. Молла Панах Вагиф

      Olmayaydı belə səfərə çıxmaq,

      Biz yar ilə danışmadıq, ayrıldıq.

      Halallaşıb, hümmətləşib dost ilən,

      Təmənnəşib görüşmədik, ayrıldıq.

      Bilməm, kimə deyim dərdim neçəsi,

      Yarın tər məməsi, sinə haçası.

      Yuxu məni aldı gələn gecəsi,

      Gül üzündən öpüşmədik, ayrıldıq.

      Biz doymadıq yarın şirin dilindən,

      Şəkər parçasından, ləbi-balından,

      Mina gərdənindən, incə belindən,

      Hayıf oldu, sarışmadıq, ayrıldıq.

      Vaqifəm, üstümə gəlməz xas əli,

      Silinmədi heç könlümün pas əli.

      Nə müddətdir, canan bizdən küsəli,

      Könlün alıb barışmadıq, ayrıldıq.

      Bir cavan tazədən gəlib ərsəyə,

      Əcayib oğlandır, adı Məhəmməd.

      Zahirin özü tək pak imiş əsli,

      Ola bilməz heç evladi-Məhəmməd.

      Yeni gəlib xətti, tər bənövşə tək,

      Qaşı, gözü elə baxdıqca göyçək,

      Danəndə, fəhmidə, qabilü zirək,

      Sahibcamal, söz ustadı Məhəmməd.

      Sərxoş oturanda əlində sazı,

      Bənd edir quşları göydə avazı,

      Yeni yetən igidlərin şahbazı,

      Sanasan ki, bir sonadı Məhəmməd.

      Qələmdə, qılıncda, sazda, sədadə

      Bərabəri yoxdur dari-fənadə,

      Mehrü məhəbbəti həddən ziyadə,

      Göstərir çox etiqadı Məhəmməd.

      Məşhər hekayəti müşkül hekayət,

      Ya həzrəti-rəsul, eylə inayət,

      Vaqifəm – qulami-şahi-vilayət,

      Eylə mənə bir imdadı, Məhəmməd.

      Duruban eşqilə güzar eylədim,

      Bir pərinin oldum mehman evində.

      Zərrəcə görmədim hörmət, izzətin,

      Qaldım elə, peşman-peşman evində.

      Ta ki, məni gördü ol qəlbi qara,

      Çəkdi yaşmağını o gül rüxsara,

      Döndərdi üzünü, tutdu divara,

      Sanasan ki, yoxdur insan evində.

      Dodağı şəkərdir, göftarı şərbət,

      Nə fayda, eyləməz şirin məhəbbət.

      Məxləsi ki, yoxdur onda bir ləzzət,

      Boldur elə acı qəlyan evində.

      Keçmə o dilbərin sən otağından,

      Tər bənəfşə qoxar hər bucağından,

      Sanki bir guşədir cənnət bağından,

      Açılıbdır güli-əlvan evində.

      Vaqif, bir kimsə ki, bizdən yaşına,

      Yəqin bil ki, bizlən olmaz aşina,

      Gəldiyimiz heç gəlmədi xoşuna,

      Tapdım mən halını ürfan evində.

      Siyahtel görmədim Kür qırağında,

      Məgər heç yaşılbaş olmaz bu yerdə?

      Tərlan könlüm yenə uca dağlara

      Havalanıb, hərgiz qonmaz bu yerdə.

      Bu diyarda kəlağay yox, katan yox,

      Sinəm buta, müjgan oxun atan yox,

      Sərxoş durub bir nəzakət satan yox,

      Heç sövdagar fayda bulmaz bu yerdə.

      Bəzək bilməz bu diyarın göyçəyi,

      Tanımaz al çarqat, zərrin ləçəyi,

      Ağ buxaq altından həlqə birçəyi

      Tər məmə üstündən salmaz bu yerdə.

      Yarın xəyalilə bu gün mən şadəm,

      Qəribliyə düşsəm, qan ağlar didəm.

      Pərisi yanında olmayan adəm

      Nə yaxşı sağ qalır, ölməz bu yerdə.

      Desələr ki, Vaqif, nə oldu sənə,

      Rəngi-ruyin dönüb heyvaya genə,

      Əli tər məmədən üzən kimsənə

      Saralıban necə solmaz bu yerdə.

      Bu gün bir əcayib gözəl sevmişəm,

      Beləsi olammaz heç vilayətdə,

      Sanasan ki, camalından nur yağır,

      Yaranıbdır, yarəb, nə xoş saətdə.

      Al çarqatdan yaşmaq tutub çənəyə,

      Simin yaraşdırıb zər nimtənəyə,

      Deyildir bərabər heç kimsənəyə,

      Xubların şahıdır şanü şövkətdə.

      Gülabilən zülfün cığasın əyər,

      Üzünə baxanda qan olur ciyər,

      Göydən yerə enmiş mələkdir məgər,

      Yoxsa insan olmaz belə surətdə.

      Biləyi, bazusu, hər bəndi gözəl,

      Gərdəndə zülfünün kəməndi gözəl,

      Ayna tutdu, durdu bəzəndi, gözəl,

      Sallandı, görəsən, nə