Əsərləri. Молла Панах Вагиф

      Bir xəlvət yer ola, əğyar olmaya,

      Onda söhbət edək ikimiz belə.

      Əl-ələ tutuşub deyək, gülüşək,

      Tutaq bir xoş ülfət ikimiz belə.

      Qol-boyun oturaq, sürtək üz-üzə,

      Baxaq bir-birmizə göz süzə-süzə.

      Gah-gah qucaqlaşıb köyüs-köyüsə

      Görək ləbdən ləzzət ikimiz belə.

      Sürmələnsin ala gözlər şux olsun,

      Siyah kirpik ucu almaz ox olsun,

      Səg rəqiblər aralıqdan yox olsun,

      Gəzək bir fərağət ikimiz belə.

      Doyunca zövq alaq nazü qəmzədən,

      Əndişə çəkməyək heç bir kimsədən,

      Hər gecələr, şirin-şirin, sübhətən

      Eyləyək hekayət ikimiz belə.

      Vaqif, yardan eşit gələn cavabı,

      Açaq üzdən, gözdən tamam niqabı,

      Gəh-gəh içib sərxoş olaq şərabı,

      Gündə sürək vəhdət ikimiz belə.

      Ağla gözüm, ayrılırsan canandan,

      Hər kəsi ki, görsən, şikayət eylə!

      Öldün getdin, bəlkə yarı görmədin,

      Kəbəyi-kuyini ziyarət eylə!

      Sən mənim cananım, ruhi-rəvanım,

      Ləbləri şirinim, qönçə dəhanım,

      Bir saat görməsəm, tuti zəbanım,

      Qopacaq başıma qiyamət eylə!

      Vaqif bir şeydadır, dolanır bağı,

      Xəstədir, dərmanı – dilbər dodağı.

      O alma yanağı, büllur buxağı,

      Allah, bədnəzərdən səlamət eylə!

      Ey süsən sünbülüm, al zənəxdanlım,

      Qurban olsun lalə, gül ilən sənə.

      Bu neçə gündür ki, səndən ayrıyam,

      Sanasan həsrətəm il ilən sənə!

      Deməli çox gizlin dərdi-dilim var,

      Qorxuram ki, deyim, eşidə əğyar,

      İstərəm ki, yazam göndərəm, ey yar,

      Səhər oğrun əsən yel ilən sənə!

      Ağzı piyaləsən, gərdəni mina,

      Nazik əllərində innabı həna,

      Səni görən deyər, yaşılbaş sona,

      Ucu həlqə, siyəh tel ilən sənə!

      Çoxlar sənə iyma ilən baş əyər,

      Mum tək ərir, olsa bağrı daş əyər,

      Tuba görsə, ikram eylər, baş əyər,

      Bu gözəl boy ilən, bel ilən sənə!

      Yadıma düşəndə zülfün ənbəri,

      Qüllab girər ciyərimdən içəri,

      Mən şaham, ey gözəllərin sərvəri,

      Qurbanam Vaqif tək qul ilən sənə!

      Sərv boylum, bir çıx, görüm boyunu,

      Onda qurban edim canı mən sənə.

      Qaşlarının tağı qibləgahımdır,

      Fəda qılım din-imanı mən sənə.

      Adam gərək görsün həqqi arada,

      Hanı sənin kimi bir pərizada,

      Mələkdən də səni billəm ziyada,

      Tay etmənəm heç insanı mən sənə.

      Baxmaq ilən doymaq olmaz üzündən,

      Danışanda şirin-şirin sözündən,

      Onun üçün göz kəsmərəm gözündən

      Müştağam, ey şəkər kanı, mən sənə.

      Qaşa, gözə sürmə nə gözəl çəkdin,

      Cilvələnib zülfə həm seyqəl çəkdin,

      Sən nə üçün axır məndən əl çəkdin?

      Eyləməzdim bu gümanı mən sənə.

      Gözəl sən tək belə şuxü şən gərək,

      Həmdəmi də həm özünə tən gərək,

      Sənə Vaqif kimi dərd bilən gərək,

      Layiq görməm hər nadanı mən sənə.

      Sənsən, ey nazənin, gözəllər şahı,

      Ola bilməz kimsə bərabər sənə.

      Sərxoş durub sallananda hər yana,

      Mat qalır, ey sərv, sənubər sənə.

      Baxdıqca baxışın şirin, gözün şux,

      Bir əcəb cavansan nəzakətin çox,

      Kamalında, camalında eyib yox,

      Pərvərdigar vermiş hər hünər sənə.

      Söz yox zənəxdana, zülfə, yanağa,

      Qamətə, gərdənə, qaşa, qabağa,

      Bir şirin dilbərsən başdan ayağa,

      Nə nabat bənzəyir, nə şəkər sənə.

      Ya bədrlənmiş bir mahi-tabansan,

      Ya cənnət bağında güli-xəndansan,

      Ya mələksən, ya da huri qılmansan

      Ey sevdiyim, insan kim deyər sənə?

      Çoxlar getdi iltimasa, gəlmədin,

      Üzüm üstə qədəm basa gəlmədin,

      Vaqif öldü, neçün yasa gəlmədin?

      Ya zahir olmadı bu xəbər sənə?

      Doldu dimağıma zülfün ənbəri,

      Valeh oldu könül həvadən sənə.

      Əlim yetməz – namə yazıb dərdimi

      Göndərirəm badi-səbadən sənə.

      Oturuşun