Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Каралеўству патрэбны героi. Алег Грушэцкі
і паважліва схіліў галаву.
– Дзякую! Але ведайце, я і ўсе рыцары гатовыя верна і аддана служыць вам да скону.
– Дзякуем, высакародны рыцар! – паклаў Янка яму руку на плячо. – Вашы жыцці спатрэбяцца і нам, і каралеўству.
– Так, – падтрымала Мілана, – мы будзем радыя бачыць вас жывымі. І верым, што пасля ўсяго вашы рукі будуць трымаць не меч, а паслужаць у гаспадарцы дзеля сваёй сям’і.
– Спадзяюся і мару пра гэты час, – прамовіў рыцар.
– Ён ужо не за гарамі!
– Як вы тут, то я ў гэта шчыра веру…
– Але ж зараз вы з дарогі, трэба падмацавацца, – клапатліва прамовіла дзяўчына.
– Так, скакаў да вас так, што ледзьве не загнаў каня.
– Я паклапачуся пра яго, – прапанавала Мілана.
– Хадзем, я дам табе мех аўса, – адгукнуўся Пугач.
– О, вялікі дзякуй за клопат. Мой конь стаміўся яшчэ болей за свайго гаспадара.
Госця пасадзілі за стол, а Мілана ўзяла невялікі мех з аўсом і адправілася карміць стомленую жывёлу. Янка не хацеў заставацца ў баку і набраў вядро вады, каб каня з дарогі яшчэ і напаіць, што было не меней важна. Той, змучаны далёкай дарогай, выпіў яго амаль за раз.
Раптам пачуўся грукат капытоў. Хтосьці дастаткова хутка набліжаўся. Ад лесу падаўся бляск даспехаў. Было відаць, што яшчэ адзін рыцар скача да іх. Неўзабаве яны пазналі ў яго постаці старога знаёмага. Вершнік наблізіўся, прыпыняючы свайго скакуна, і саскочыў у якіх двух метрах ад іх. Спешыўшыся, ён апусціўся ва ўсіх сваіх латах на калена, не выпускаючы з рук павады. Вельмі кранальна было бачыць, што і конь таксама разам з ім укленчыў на пярэднюю нагу.
– Не, не, не, – адразу замахаў рукамі Янка. – Ніякага кленчання, хопіць на сёння.
– Высакародны рыцар, устаньце, – папрасіла і Мілана, – годзе вам.
– Але ж як я яшчэ магу засведчыць вам сваю павагу?
– Не час зараз адзін прад адным на калены кідацца, не дзеля таго мы разам столькі перажылі і біліся побач, – выказаўся Янка.
– І сапраўды, вы ўжо ўсё даказалі на справе, – падтрымала Мілана. – А астатняе не варта. Не такія мы ўжо значныя персоны.
– Але…
– І ніякіх але, – прамовіла Мілана. – Гэта наша просьба.
– Як скажаце, міласцівая каралеўна.
– Праходзьце лепей да стала. Мусіць, стаміліся з дарогі.
– Ёсць трошку, але не гэта галоўнае.
– Праходзьце, праходзьце. Аб вашым кані мы паклапоцімся.
– Гляджу, мяне ўжо нехта апярэдзіў? – прамовіў рыцар, заўважыўшы, што яго скакун тут не адзін.
– Так, толькі нядаўна прыехаў.
– Гэта я бачу, – выказаўся ён, падыходзячы бліжэй.
Рыцар пагладзіў каня па шыі і па корпусе, затым пацёр далоні і прамовіў:
– Доўга ж, відаць, на ім скакалі, увесь упараны.
– Стаміўся, бедны, – сказала Мілана і памкнулася паднесці каню мех з аўсом.
– Пачакайце, калі ласка, – прыпыніў яе рыцар.
– Ён цэлае вядро ад смагі за раз выпіў.
– Мяркую, гэтага мала.
– Мала?