Лўли. Амина Шенликўғли
онангнинг ҳаётини яхши биламан, қизим! Лекин сен хафа бўлма! Сен жуда яхши қизсан. Онанг ҳам қалби тоза аёл. Лекин отанг аниқ лўли эмас. Cен метиссан.
– Нима бўпти? Қаранг, ахир ул зот бизни ёмон кўрса? Агар у севмаса, Аллоҳ ҳам бизни севмайди-да!
Аёл ўзича қизга таскин берган бўлди:
– Сен яхши инсон бўлишга ҳаракат қил. Шунда эҳтимол, Пайғамбаримиз ҳам, Аллоҳ ҳам сени севиб қолар?
Уларнинг суҳбати давом этаркан, аёл қизга онасининг ҳаётини ҳикоя қилишга тушди.
– Онанг – жуда яхши инсон. Лўли бўлсаям юраги тоза аёл эди. Қизлик пайтида бир йигитни севиб қолган. Йигит ҳам унга кўнгил қўйган. Турмуш қуришган. Битта қиз кўришган. Сенинг опанг. Кейин орадан кўп ўтмай, йигит ажрашиш учун судга ариза берган. «Лўлининг қизи эканини билмай уйланибман», деган. Суд ҳам опангни отасига бериб, уларни ажратиб юборган. Опанг роса йиғлаган экан, мен ҳам эшитиб, роса йиғлаганман. Опанг йиғлаб, ҳамма ёқни бошига кўтарган. «Онамга кетаман, онамни соғиндим, мени онамга беринглар», деб роса тўполон қилган. Онангни олдига олиб боришганда, йиғлаб, ўзини унинг қучоғига отган. «Мени ташлаб кетманг, онажон» деб роса хархаша қилган. Онанг эса, «Болажоним, судга берадиган пулим йўқ», деб йиғлай-йиғлай, болани отасига қайтарган. Опанг «Ойимни соғиндим», деб кўз ёш тўккани ҳечам эсимдан чиқмайди. Онанг ҳам ўша йигитни жуда яхши кўрган экан. Ундан кўнгил узиши қийин кечди. Охири сенинг отангга тегди.
Серпил онасининг ҳаётига оид ҳикояни тингларкан, ҳамон кўз ёшлари қуйилиб келарди. Уйига қайтганида онасига бошқача кўз билан термилди. Унга ичи ачиди. Аммо сир бой бермади.
У энди ҳам мактабга борар, ҳам вақт топди дегунча, болаларга қараётган онасига ёрдам берарди. У қўшиқчи бўлиш орзусидан воз кечмаганди. Қўлига соч чўткасини тутганича, микрофон ясар, кўзгу қаршисида ўзини томоша қиларди. Ўқитувчилари ҳам кўпинча унга қўшиқ айттириб, таҳсин айтишарди.
Зотан, бу муаллимлар Серпилни бошқа пайтда одам ўрнида кўришмасди. Лекин ҳамма унга «Сен қўшиқчи бўлишинг керак», дерди. Шу боис, катта бўлгач, қўшиқчи бўлишга қарор қилганди.
Бир куни қош қорайган пайтда исловотхонада ишлайдиган Нолон кириб келди. Эшикни Серпил очди. Нолон ичкарига кириб, боласини бағрига босди ва ўпа кетди. У бор-йўғи бир неча соатдан бери боласини кўрмаганди.
– Болажоним… Келақол ойижонингга, кел, асалим.
Аёл боласини энтика-энтика ўпаркан, эмизиш учун курсига жойлашди. Серпил ундан кўз узмай ўтирарди. Унинг маъсум нигоҳлари аёл жуда саросимада эканини дарҳол пайқади.
– Хола, нега шошиляпсиз?
Аёл боласини эмизаётиб жавоб берди:
– Шошилмасам бўлмайди, бирпасга рухсат олганман. – Аёл аччиқ кулимсираб қўшиб қўйди. – Бугун мижозлар жуда кўп.
Серпил соддалик билан сўради:
– Сиз ҳам ўша ерда ишлайсизми?
– Ҳа.
– Нима сотасиз?
Аёлнинг қошлари тугунланди, юзи тундлашди:
– Кўп гапирма! Ўзинг бир қарич бўла туриб, бунақа ишларга бурнингни суқма!
Серпилнинг кайфияти бузилди. Орадан ўн дақиқача вақт ўтиб, яна бир