Минем яратканнарым / Мои любимые. Ринат Маннан
алдылар миннән.
Боларны күзәтеп торгач,
Кимеде сызлау ласа.
– Сездә юкмы, абзый, – диләр, –
Хет ливерный колбаса?
Бер тәүлек эшлибез, – диләр, –
Кибеп бетте эчебез.
Акчабыз ашарга җитми –
Менә шундый эшебез!
Суыткычта, мәйтәм, минтай
Бар иде, эскулаплар!
Элгәре еш ашый идек,
Кырык тиен иде алар.
Алып куйдым кыздырырга
Һәм табага салдым май…
Чи дигәнне аңламыйлар,
Йоталар гына. Ай-һай!
Бер койрыгы да калмады,
Мәчекәем соң нишләр?!
Үзләре ач булсалар да,
Болай яхшы кешеләр…
…Суыткычым буп-буш калды,
Ничекләр тормак кирәк?
Моны күреп, берүк, тагын
Шартлый күрмәсен йөрәк!..
Кар ява
Солдат керфегенә кар кунган, Кышкы күктән махсус иңгән күк. Һәм битенә карый иелеп, «Тимисең бит, әйе?» дигән күк…
Солдат тора, мылтык тотып,
Кар куна керфегенә.
Кары алай салкын түгел,
Тик артык эре генә.
Бүрекләре – ап-ак карда,
Ә кар куна да куна.
«Тимисең бит, әйе?» – ди ул
Һәм керә култыгына.
Ике сәгать үтте постта.
Кайда соң безнең батыр?
Командир акырып йөри,
Ә солдат йоклый гыр-гыр.
Яшәп ятабыз…
Керт-керт кенә шикәр кабып, Шүр-шүр чәен эчте дә Ипләп кенә кесәсенә Салып куйды… тешен дә!
Шүр-шүр итеп чәен эчкәч,
Тешләрен салып куйды.
Гәзитен укып бетергәч,
Күзләрен алып куйды.
Караватына барды да
Салды ул сул аягын.
Шул аягын кашып алгач,
Салды ул уң аягын.
– Кулларымны салдыр! – диеп,
Карчыгына кычкырды,
Әби картының кулларын
Әйбәтләп ычкындырды:
– Менә хәзер сыябыз, – ди, –
Караватка икебез!
Нишлисең бит –
«Односпальный» –
Менә шулай яшибез…
Тын утыру
Сиңа кирәк әңгәмәдәш, Син миннән сүз көтәсең. Тик беләсең артык сүзнең Нәрсә белән бетәсен.
Артык сүзнең кирәге юк,
Әйттем бит инде бер кат.
Нәрсә белән бетәчәген
Син беләсең – апперкот.
Вакытында туктау яхшы,
Артык сүз нигә тагын?
Берне сулдан сылап куйсам,
Шундук булыр нокдаун.
Хәерлерәк булыр күпкә
Югыйсә, уңнан сыласам,
Булыр хәтта… нокаут!
Кисәтү
Бер дә үбелмәгән яшьтәш кызлар йөгерделәр чыгып кочактан.
Яшьтәш кызлар, кайларга чыгып
Качтыгыз сез кочактан?
Әбиләрдер сез, мөгаен…
Вакыт чапкан да чапкан!
Үткән-беткән