Күңел – бакча / Моя душа – цветущий сад. Галия Гайнутдинова

      Илһамлы мизгелләр иҗатка дәшкәндә,

      Каләмгә үрелә кулларым.

      Кәгазьгә тезелә риясыз җаныма

      Тынгылык бирмәгән уйларым.

      Яңавыллар – күркәм халык алар,

      Телне, динне саклап киләләр.

      Ата-бабалардан үрнәк алып,

      Ямь-тәм табып яши беләләр.

      Нурга күмеп, матур данга төреп

      Яши алар туган төбәкне.

      Ямь өстенә ямьнәр өстәп, чынга

      Ашыралар хыял-теләкне.

      Сәхнә түрләрендә – җырчы кызлар,

      Көрәш мәйданында – уллары.

      Могҗизалар тудыралар җирдә

      Талантларның оста куллары.

      Ак йортлары әнә Яңавылның

      Ерактан ук тора күренеп.

      Күзнең явын ала бакчалары,

      Утырганга гөлгә күмелеп.

      Тәрәз йөзлекләре – урам күрке,

      Зәвык белән сырлап бизәлгән.

      Юл буена, тигез рәтләр булып,

      Юкә, каеннары тезелгән.

      Бер урамда бүген бәби туе,

      Ә берсендә кемдер өйләнә.

      Кемдер кайта солдат хезмәтеннән,

      Кемнәр күчә яңа өйләргә.

      Вокзалында ыгы-зыгы кайный,

      Туктап тормый монда хәрәкәт.

      Барлык уңайлыклар булдырылган,

      Юлчыларга монда бик рәхәт.

      Таныш урамнарга ничә тапкыр

      Алып килде мине язмышым.

      Менә тагын Яңавылда туктап,

      Күңелемә истәлекләр туплап,

      Авылыма кайтып барышым.

      Туган ягым, сау бул, китеп барам,

      Озаккамы, белмим, азгамы?

      Хыялларым дәшә еракларга,

      Юлларымда язмыш язганы.

      Сау бул, авыл, болын, урманнарым,

      Җиләк җыйган биек тауларым,

      Камышлы күл, сары көнбагышлар,

      Изге чишмәм, бөдрә талларым.

      Сау бул, әнкәй бәгърем, исән яшә,

      Озак тормам, кайтып җитәрмен,

      Кайтып җитәрмен дә Казаннарга

      Үзеңне дә алып китәрмен.

      Шул сүзләрдән кинәт әнкәемнең

      Моңсуланды көләч йөзләре.

      Йомшак күңеле тулып, менә-менә

      Яшьләнергә тора күзләре.

      Әллә инде китми калыйм микән,

      Чит җирләрдә мине ни көтә?

      Бәхет эзләп читтә йөрегәнче,

      Илдә яшәүләргә ни җитә?

      Әйе бит!

      Көз колачын җәйгән бар дөньяга,

      Яңгыр коя елак болытлар.

      Кошлар китә ояларын ташлап,

      Тынып калган әнә таллыклар.

      Иләкләнгән агачларның шәле,

      Тирә-якта – яфрак бураны.

      Ишетелә көзге җилгә кушылып

      Сызгырганы кырда кураның.

      Тамчы тама миләш тәлгәшеннән,

      Көзнең салкын яңгыр тамчысы.

      Тынып калган сары яфракларның

      Соңгы вальсы, соңгы тавышы.

      Шагыйрь халкын аңлау кыен

      Гади кешегә,

      Сәер тоелалар алар

      Карты-яшенә.

      Эштәме ул, түгелме ул,

      Каләм – кулында.

      Яза,