АСРОРНОМА. Шайх Фаридуддин Аттор
занжийлар турарлар бошимизда.
Сўрарлар, бас: “Ман раббук ва ма дин?”10
Ўзинг этгил, Худоё, бизга талқин.
145 Ўзинг ўстирдинг айлаб бизни эъзоз,
Бу занжийлар қўлига бермагил боз.
Ўзинг сўз бермасанг, тил, бизга бийрон,
Ўзинг гар этмасанг мушкулни осон.
Қолур дард то абад биз бирла ҳамроҳ,
Не кечгай ҳолимиз унда, Худоё?
Худовандо, ҳама саргаштадирмиз,
Мусибатлар аро оғуштадирмиз.
Алам, ташвишдадирмиз эртаю кеч,
Ҳама бошдин-оёқ ҳеч ичрамиз ҳеч.
150 Не бўлгай, ўртаниб афгоримиздин,
Дилинг бир лаҳза ёнса зоримиздин?
Ва лекин сенда кўнгил йўқ бу янглиғ,
Сенинг измингда диллар ҳам шу тахлит.
Худовандо, басе бечорадирмен,
Шу фикрат бирла кўкси порадирмен.
Танимда гарчи йўқдир бир нишонинг,
Вале жонимдадир ёди ниҳонинг.
Сенга пайвастадир шу ақлу жоним,
Шу боис гавҳарафшондир забоним.
155 Ўзинг мустағнийи филжумла олам11,
Тугатдим сўзни, бас, валлоҳи аълам…
Иккинчи мақола
Ҳазрати Расули акрам саллаллоҳу алайҳи вассалам васфида
Қани таъриф ўшал кўргувчи зотга,
Муносиб мадҳ садри коинотга?
Чу титрар ҳайбатидин бул дуогўй,
Тилим бўлгайму деб лойиқ саногўй?12
Унинг зотига осмон сўйлади наът,
Ки тиллар қолди лол, сўзга не ҳожат?
Худо мадҳ этди зотин, ҳай, на хушдир,
Унинг номи Худо номига эшдир.
160 Муҳаммад содиқ ал-қавли аминдир,
Жаҳонга раҳмати лил-оламиндир13.
Муҳаммад- нури Оллоҳдин нишон ул,
Баҳодирликда тенгсиз паҳлавон ул.
Муҳаммад – зийнати ҳар икки олам,
Низоми дину дунё, фахри одам.
Шаклда – гавҳари дуржи нубувват,
Аслда – ахтари буржи футувват.
Руқумомузи сирри лоязолий,
Жаҳонафрузи иқлими маолий14.
165 Не эрмиш рози подшоҳий, билувчи,
Недир сирри илоҳий, сўйлагувчи.
Жаҳон – боргоҳида фарроши хушдир,
Фалак – масжидида бир хирқапўшдир.
Ҳамон одамки ул обу гил эрди,
Жаҳоннинг шоҳига жону дил эрди.
Эди Одамда ул нури вужуди,
Малак айлармиди йўқса сужудин?
Омонат эрди нур, оламга етди,
Кейин Одамдин Абдуллоҳга ўтди.
170 Бу нурни олдилар неча паёмбар,
Неча бошларга қўнди мисли гавҳар.
Кечиб манзил, яна кетди йироқ ул,
Чу бўлди пухтадан ҳам пухтароқ ул.
Етиб охирга ул пардохта15 келди,
Бир оз кеч келди, лекин пухта келди.
Ваҳийдин айри эрди гарчи қирқ йил,
Ваҳий келтирди охир унга Жибрил.
Малоик пешвоси етди унга,
Натижа не эмиш, арз этди унга.
175 Нидо чекди унинг бошида бир тур,
Деди: меҳтар, тилингни сўзга келтур.
Мунаввар ул дилинг дарйёи дин қил,
Макони амри Раббул оламин қил.
Чу ғайб мусиқасин сенсан сипоси16,
Шу