ОЛИГАРХНИНГ МЕРОСХЎРИ. Чингиз Абдуллаев
қатор турган барни кўрсатди. Улардан бирортаси очилмаган, шу боисдан ушбу маскан бир пайтлар тирик инсон оиласи билан яшаган хонадондан кўра, мўъжазроқ ичимликлар дўконини эслатарди.
Улар меҳмонхонага қайтиб, чуқур чарм оромкурсиларда нафас ростлашди.
–Мана, бори шу, – деди Тамара қулочини ғалати тарзда ёйиб, Ринатнинг бўлажак мулкини кўрсатди,– ҳамма ҳужжатлар расмийлштирилгунга қадар бу ерда қолиб, бемалол яшайверишингиз мумкин. Ҳозир кеч бўлди, Рублёкага боришни эртага қолдирамиз. Марҳум қариндошингизнинг жуда серҳафсала инсон эди. Ҳафтада бир марта хизматчи келиб, ҳамма томонни саришта қилиб кетади. Ҳақини эса тоғангиз ташкил қилган компания ойма-ой тўлаб боради. Калитни пастдаги навбатчи эшик оғасидан олади ва ўшанга топширади. Уйнинг хавфсизлигини ҳам боя айтган компаниямдан ҳақ оладиган қўриқчилар таъминлайди.Бу ерда бошқа ҳеч ким бўлмайди.
Кимдир эшик қўнғироғини чалди. Икка жўра хизматчи бемаҳалда келиб қолгандек, чўчиб тушди. Тамара ўрнидан туриб қарагани кетди. Ҳайдовчилар халталар ва қутиларни олиб чиқишган экан. Уларни даҳлизга жойлаб, Тамара қайтиб келди. У Диманинг бу ердалиги даҳшатли тарзда ғашини келтираётганига иқрор бўлгиси келмасди. Агар шунча пул ва вақтнинг бошига етган ушбу бақалоқ йўқолсайди, Ринат билан яккама-якка қолган бўлар, йигитни шунақа бемисл меросга эга бўлган нозик пайтда, албатта, ёнида ўзи сингари ишончли бир киши бўлиши зарурлигига инонтирган бўларди. Ринат эса худди қаршисида эллик ёшли аёл тургандек, унинг борлигини парвойига ҳам келтирмас, бу билан аёлнинг дилига озор бераётганди. Бўш-баёв йигитчанинг қандай ажойиб аёл билан учрашиб турганига фаҳми етмаётгани кўриниб турарди. Тамара бор-йўғи ўттиз иккига кирган, йигит билан ўрталаридаги фарқ бир неча ёшдан ошмаса-да, Ринат кўзига ёш йигитча бўлиб кўринаётганди. Бу аёлнинг турли тоифадаги одамлар билан муомала қилавериб, кўзи пишиб кетганининг таъсири эди. Зеро, Тамара аллақачон унутиб қўйган инсоний хислатлар журналистлиги туфайли Ринатнинг қонида сақланиб қолган, манфаати йўлида шафқат нелигини билмайдиган махлуққа айланмаганди.
– Биз ўзи вазифамизни бажардик, энди уйга қайтсак ҳам бўлади.– Тамара Димани уйига ташлаб, бой меросхўр ёнига ёлғиз қайтишдан ҳамон умидини узмаганди. Бақалоқ эса унинг режасини чапараста қилиб ташлади.
– Биз бирга қоламиз, – деди у Ринатга меҳрибонлик кўрсатиб, униси бўлса, бош ирғаб, ошнасининг фикрини маъқуллади.
Тамара қарғаниб юборишдан ўзини зўрға тийиб қолди: ўзи истамагандан кейин, манава лапашанг каллаварамнинг бўйнига аёл боши билан осилиб ололмайди-ку, ахир. Бойлик ақлга ақл қўшолмас эканда. Шу даражадаги катта пул ҳам бунга ожизлик қиларкан. У хўрсиниб, дивандан қўзғолди.
–Кўзларингга қаранглар, – насиҳат қилди у хайрлашаркан. – Ҳеч нарсага тегинманглар, бирор нарсани синдириб қўйманглар. Чунки, ҳозирча бу уй вақтинчлик келиб яшаб турадиган жойларинг ҳисобланади.
–Биз иккаламиз