Hazan Bülbülü. Hüseyin Rahmi Gürpınar

      REFİ EFENDİ, YALNIZ

      REFİ EFENDİ: (mendil ile alnının terini silerek) Sanki kılavuz kadın benliğimden, vücudumdan bir şey kopararak o elindeki resimle beraber çantaya koydu, birlikte götürdü. Benim için öyle bir hayat hazinesi ele geçmiş iken ne için geri verdim? Önüme sonsuz bir saadet ufku, bir emel fezası açıldı. Ben niçin genç değilim? Ben yaşta bulunanlara böyle emeller, böyle aşk hayalleri ile el ele haz içinde dolaşmak yasak mıdır? Yüzüme bu ihtiyarlık çizgilerini çizen kudret eli gönlümdeki sevgi istidadını, bu ateş mayasını niçin söndürmüyor? Bu büyük bir zulüm değil midir? Gönül de yüz ile beraber niçin kocamıyor? Nezihe’m, o doyulmaz tatlılığı, o dayanılmaz çekiciliğiyle dünyaya gelmiş… İşte bakınız, kendini bana gösteriyor, ben almakta düşünüyorum. Nezihe’m benim olmazsa kimin olacak? Başkalarının mı? (öksürür, durur) Bunu hayalime getirmek bile tüylerimi ürpertiyor. Ah ihtiyar sevgisi ne kadar hodbinane oluyor imiş!..

      On Birinci Sahne

      AYŞE KADIN, SELİME, ANİKA, REFİ EFENDİ

      SELİME, AYŞE KADIN, ANİKA: (üçü birden odaya hücum ederek) Efendi, müjde! Müjde! Müjde!

      REFİ EFENDİ: Ne var? Ne oldu? Kadın resmi geri mi getirdi?

      AYŞE KADIN: (ötekilerin kulaklarına) Hâlâ resim sayıklıyor. (efendiye bir zarf uzatarak) Kerimenizden mektup geldi.

      REFİ EFENDİ: Ah hayırsız kız… Böyle aylardan sonra mektup mu gönderilir? En çok şefkat ve sevgiye muhtaç olduğu bir zamanda babanı niçin bu kadar uzun zaman gönlünden çıkarıyorsun? Âdeta bütün bütün unutuyorsun? (mektubu süzerek) Damadım memuriyetten azlolunmuş. Bir aya kadar İstanbul’a geliyormuş. Oh, oh, kızımı yakında dünya gözüyle göreceğim, ne saadet! (gözlerini yere dikip biraz düşündükten sonra) Fakat Nezihe’yi, onu göremeyecek miyim? Kızım İstanbul’a geldikten sonra benim için evlenmek pek münasebetsiz olur. Bin türlü engel çıkarırlar. Bu işteki kararımı çabuk vermeliyim… Bu işi uzatırsam Nezihe’yi başkalarına kaptırmak tehlikesi var. Bu genç kadının asıl ismi ne olursa olsun ben ona “Nezihe” adını verdim. Evet, çabucak işi bitirmeliyim. (Ağır ağır kalkar.) Gençlikte insan her yoksulluktan çabuk bir teselli bulur. Fakat bu yaşta istediğim bir şeyi elde edemezsem bunun kederinin büyük olacağını anlıyorum. Çünkü bize lezzet veren, sefa, teselli olabilecek şeyler azalıyor, âdeta sıfıra, hiçe iniyor. Kendi kendine çıkan bu büyük fırsattan, bu saadet nefsimi niçin mahrum edeyim? İhtiyarlığın ilacı genç kadın demiyorlar mı? İşte Nezihe… Ben zamanın alçaltmalarına, saldırmalarına uğradım, yıprandım ama o… Bir yaradılış mucizesiyle genç kalmış… Bu gençlik ikimizin mesut olmasına da yeter. Öyle hissediyorum. Bir dakika geçirmeden bu işi bitirmeliyim. Kızım İstanbul’a gelince her şey olup bitmiş bulsun. (Ayşe Kadın’a) Ayşe koş, Halil’e söyle, şimdi buradan çıkan kadının arkasından yetişsin, geri çevirip bana getirsin.

      AYŞE KADIN: O kadın buradan çıkalı hayli oldu. Nerede bulsun efendim?

      REFİ EFENDİ: (öfkeli) Lakırtı ebeliği lazım değil! Sana koş diyorum!

      REFİ EFENDİ: (yalnız) Nedendir acaba? Her isteğe karşı seksen engel çıkıyor. Şu evde işleri dediğimi yapmaktan başka bir şey olmayan şu karılar bile başıma birer kâhya kesiliyorlar. (bir zaman sessizlik)

      On İkinci Sahne

      AYŞE KADIN, REFİ EFENDİ

      AYŞE KADIN: Halil koştu fakat kadını bulamamış, hiçbir tarafta yokmuş…

      REFİ EFENDİ: İlahi, hepiniz birden yok olunuz inşallah! Ne vakit aradı?.. Daha üç dakika bile olmadı.

      AYŞE KADIN: (kendi kendine) Bu hakaretlere dayanmalı, zararı yok. “Tekkeyi bekleyen çorbayı içer.” derler.

      İKİNCİ PERDE