Bağımsızlık Dönemi Özbek Edebiyatı. Анонимный автор

      Seni sende aradım,

      Yoksun.

      Sahibi göçüp gitmiş ev gibi

      Bom boşsun.

      Ancak terkedilmiş evde

      Unutulmuş kedi misali

      Tırmalar gönlünü

      Bir şey durmadan

      Nahotki,

      paykalni

      Ummondan bo‘lak

      Mengzaydigan hech nimarsa yo‘q?

      Nahotki,

      Shu oppoq mavjlar ostida

      Yotar cho‘kib ketgan ko‘hna tamaddun?

      Nahotki,

      Turkiston

      Atlantida so‘zining

      Tarjimasidir?

      Nahotki…

      Acaba,

      tarlayı

      ummandan başka

      benzetecek bir şey mi yok?

      Acaba,

      şu beyaz dalgaların altında

      çökük uygarlıklar mı var?

      Acaba,

      Türkistan

      Atlantis sözcüğünün

      Tercümesi midir yoksa?

      Acaba…

      Vaqt sahrosi

      Ketib borayotgan tog‘lar karvoni.

      Burnidan ip o‘tkazilgan

      tog‘lar karvoni.

      Ortga o‘grilib qarolmaydigan

      tog‘lar karvoni.

      Darvoqe, yuk:

      toshlarni kelajakka

      tashib ketmoqda tog‘lar.

      Zaman sahrası.

      Gitmektedir dağlar kervanı.

      Burnundan ip geçirilmiş

      dağlar kervanı.

      Geriye bakmaktan mahrum

      dağlar kervanı.

      Üstelik, yük:

      taşları geleceğe

      taşımaktadır dağlar.

      Yurak uzlatnishin Yassaviy kabi

      Yolg‘onchi dunyoni kechirib yashar.

      Yurak-

      Usmon Nosirga

                        hayotligida

      Berilgan yakka-yu yolg‘iz mukofot.

      Yurak qushdir.

      Qafas bilan birga tug‘ilgan

      qush.

      Patlarini qonga botirib

      She’rlar yozar OZODLIK haqida

      Yürek inzivada, Yesevi gibi

      yalancı dünyayı affedip yaşar.

      Yürek,

      Osman Nasır’a

                     hayattayken

      verilen yegane mükafat.

      Yürek kuştur.

      Kafesiyle birlikte doğmuş

      kuş.

      Tüylerini kana batırarak

      Özgürlük hakkında şiirler yazar.

      Baxtiyor bo‘lishim mumkin emish,

      Shunday yozilganmish peshonamga

      Lekin men

      o‘qiyolmadim

      o‘sha yozuvni.

      Ko‘zguga qaradim.

      Peshonamga yozilganlari

      Teskari ko‘rinar edi ko‘zgudan.

      Mutlu olabilirmişim,

      Şöyle yazılıymış alnıma.

      Oysaki ben

      okuyamadım

      işte o yazıyı.

      Aynaya baktım.

      Alnıma yazılanlar

      Ters göründü hep aynada.

      Bir vaqtlar u qush edi -

      humo.

      Boshlar ham bor edi u qo‘nadigan,

      Bo‘yin ham bor edi – qilg‘ulik tumor.

      Bir kun uni tutib oldilar,

      boshchasini uzmadilar, yo‘q,

      kesmadilar u qo‘ngan boshni,

      xonumonin buzmadilar, yo‘q.

      Solmadilar, hatto, qafasga,

      undan tuxum so‘ramadilar.

      Tortmadilar go‘shtini so‘yib

      sulton uchun tamaddiga.

      Uni tutib oyoqlaridan

      patlarini charxga tutdilar.

      Qushning tanasidan tirqirab

      qonlar oqishini kutdilar.

      Qon oqmadi. Po‘lat patlarni

      charx kukunday to‘kib tashladi.

      Charxlangan humo

      Oyboltaday yaraqlay boshladi…

      Bir zamanlar o bir kuşmuş -

      Hüma kuşu.

      Başlar da varmış onun konabileceği,

      boyunlar da varmış muska takacak.

      Günün birinde onu yakalamışlar,

      Başını koparmamışlar, hayır,

      kesmemişler onun konduğu başı,

      evini barkını da dağıtmamışlar, hayır.

      Koymamışlar onu kafese, hatta

      Yumurta yapmasını beklememişler.

      Etini de pişirip getirmemişler

      Sultan sofrasına.

      Onu ayaklarından tutarak

      tüylerini çarka tutmuşlar.

      Kuşun gövdesinden