Сафед. Маҷмӯаи шеърҳо. Шаҳзод Кенҷазода

      Эй садоят аз баландиҳо ба мо орад хабар,

      Ин садоро аз дили мо то абад, ҳаргиз мабар.

      Эй замину осмон муштоқи оҳанги нават,

      Бар хурӯш о!…

                        Наъра зан!…

                                        Исён кун!

                                                     Ғамро бубар!…

      Эй, ки дар майхонаи мо май туӣ, соғар туӣ,

      Дар замони безабон, танҳотарин довар туӣ.

      Ғарқи ишқему ба мо аз дардҳо ёвар туӣ,

      Боз ҳам андешаи нав ор, чун гулҳо ба бар.

      Мо зи оҳанги ту ҷонро бар амон овардаем,

      Мо чароғ андар ниҳоди ин замон овардаем.

      Мо туро ҳамчун ба қалби хеш аз он овардаем,

      Боз рӯҳи ҳар касе бинмо ба оҳангат забар.

      Як суруди ошиқона, як суруди беғубор,

      Аз ту мехоҳем, эй Устоди бузурги табор.

      Бо садоят бар дили мо завқ ор, озодӣ ор,

      То касе натвон занад бар решаҳои мо табар.

      Эй замину осмон муштоқи оҳанги нават,

      Хезу бо ҳар ғуссаҳои умр, чун Рустам, ситез!…

      Тулӯъи партави ҳуснат

                                                  бароям доварӣ дорад,

      Хушо, ки дидани рӯи ту меҳри ховарӣ дорад.

      Ба ишқам бо нигоҳи шӯхӣ мангар, эй малаксимо,

      Дилам бар ваъдаи барбоди ту чун боварӣ дорад.

      Ҷафоҳоят пазируфтам, пазироям, ки баъд аз ин

      Фалак бар дидаи мо турфа нақшу соварӣ дорад.

      Бигӯям шукри Яздоне, маро осуда медорад,

      Ба посухи машаққат андаке ҳам ёварӣ дорад.

      Зи оғӯши баҳори худ маро бебаҳра месозӣ,

      Дарахти умри мо гаҳ хушку гаҳ бороварӣ дорад.

      Маро дар оташи ишқат бисӯзонӣ, намемирам,

      Муҳаббат ин чунин зӯру сари ҷанговарӣ дорад.

      Садои хаста будани маро шунидани ту бас,

      Маро ҳамин шуниданат, диҳад ҳазору як нафас.

      Ба рағми одатам, туро намекунам дигар хаёл,

      Чи гуна ишқи меҳрубон, ситам кунад ба ҷони кас.

      Кабӯтаре, ба сӯи ман наё, зи ман хабар нагир,

      Бубин чи тавр ҳолатам, бубин чи танг шуд қафас.

      Дар ин ҳавои зиндагӣ шамоли тунд мевазад,

      Ту пушту пешро нигар, намонда ҳеҷ асар ба пас.

      Азизи ман, ба роҳаму равам ба назди ту, басе

      Зи теғи чашми ҷодуят, зиёда мешавад ҳавас.

      Ҳама ҷафо барои як нафар гаронӣ мекунад,

      Агар навозише бувад, шарик намо, ба қадри хас.

      Таърих на имрӯзу на фардои ҷаҳон аст,

      Бигзашта дақиқу олами ғайб ниҳон аст.

      Илму амали мо ҳамагӣ баҳри паёмест,

      Аз бори сипаргашта бари хайр гарон аст.

      Беҳуда маҷӯем нивиштори ниёгон,

      Маҷмӯаи пай дар пайи андӯҳу фиғон аст.

      Болиданамон