Сафед. Маҷмӯаи шеърҳо. Шаҳзод Кенҷазода

      Одатам нест, касеро ба касе бифрӯшам,

      Одатам нест, ба ҳарфи ҳама додан гӯшам.

      Одатам боварии беш ба худ доштан аст,

      Одатам дар дили ҳар кас ҳавасе коштан аст.

      Баҳри ин мардуми хушҳол диҳам дорамро,

      Ҳеч нагзошта бар дӯши касе борамро.

      Одатам то ки тавонам бинишонам дарахт,

      Диҳад он соя ба гармию диҳад мева ба сахт.

      Дӯст дорам бинишинам ба бари дӯст ҳаме,

      Байни ин давра фақат сулҳу ба дил нест ғаме.

      Дӯст дорам шунавам ҳарфи рафиқонамро,

      Дӯст дорам бидиҳам гар талабад ҷонамро.

      Ман аз ин ҷо ба худам ҳеч намехоҳам, ҳеч,

      Бигзарад бо ману бе ман нафасе андар печ.

      То ҷаҳон ҳаст, фақат сулҳ ба олам хоҳам,

      То ҷаҳон ҳаст, фақат меҳр ба одам хоҳам.

      Туро озурда мебинам,

                                          дилат хун гашта баъд аз ман,

      Табассум кам ва андӯҳу ғам афзун гашта

                                                                           баъд аз ман.

      Зимистони замин яксон намудаст он нигоҳатро,

      Магар нодида мегирад, ҳама ин дарду оҳатро?

      Намехоҳӣ ҷудо гардӣ зи ёдам хуб медонам,

      Тамоми хотироти боҳамӣ маҳбуб медонам.

      Бароям лаҳзаҳои ҳамдамӣ буд мисли як рӯъё,

      Набояд буд раҳо кардан, кунун фаҳмидам он гӯё.

      Вале дер аст, акнун бар пушаймонӣ, ки медонӣ,

      Ту ҳам монанди ман лаб баста

                                                          дар торикӣ мемонӣ.

      Писанди мо ғурур андар миёни ишқу худхоҳӣ,

      Ман ар шоҳи ҷаҳон бошам,

                                               ту дар қайди фалак моҳӣ.

      Замин ҷои бузурге нест, ин танҳоии мо низ,