Quo vadis. Henryk Sienkiewicz

Quo vadis - Henryk  Sienkiewicz


Скачать книгу
przydomek rodu Domicjuszów.

84

triclinium (łac.) — sala jadalna, u Greków trójkątny stół jadalny.

85

lary (mit. rzym.) — domowe bóstwa opiekuńcze, miały w domach kapliczki zw. lararium; por. lary i penaty (sprzęty domowe, ognisko domowe).

86

posoch (słow.)— ozdobna laska, odmiana pastorału, zakończona głowicą, używana przez biskupów w kościołach wschodnich.

87

Aleksander (mit. gr.) — Parys, syn Priama, uwiódł i porwał Helenę, piękną żonę Menelaosa, wywołując w ten sposób wojnę trojańską.

88

animal impudens (łac.) — zwierzę bezwstydne.

89

epilichnia (z gr.) — małe naczynka z wonnościami.

90

inspektor — nadzorca.

91

prandium (łac.) — posiłek południowy.

92

Forum — chodzi o Forum Romanum, główny plac w Rzymie, ośrodek władz politycznych i kultu religijnego.

93

atrium (łac.) — centralne pomieszczenie w domu rzymskim, bez okien, z otworem w pułapie i basenem na wodę deszczową.

94

velarium (łac.) — zasłona.

95

cubiculum (łac.) — sypialnia.

96

werwena — właść. werbena; roślina o pachnących liściach i kwiatach.

97

lektyka (z łac.) — łoże lub fotel na drążkach do przenoszenia ludzi.

98

taberna (z łac.) — buda, szopa, warsztat, karczma; por. tawerna.

99

pedisequus (łac.) — niewolnik idący za lub przed lektyką.

100

cysterna (z łac.) — zbiornik, rezerwuar cieczy.

101

manipuł (z łac.) — jednostka wojskowa, kompania (60–120 ludzi).

102

bulla (łac.) — medalion z amuletem, noszony przez chłopców rzymskich.

103

szafranny — intensywnie żółty; od nazwy szafranu, barwnika roślinnego.

104

hamadriada (mit. gr.) — boginka drzew, nimfa, driada.

105

Atene (łac. forma W. lp.) — Ateno.

106

carissimus (łac.) — najdroższy; tu: forma W. lp: carissime.

107

bławatny (daw.) — tu: sklep z tkaninami.

108

wiszar — urwisko, torfowisko wiszące, tu: elementy zamku nadwieszające się nad placem.

109

architraw (z łac.) — główna belka spoczywająca na kolumnach.

110

akant (z gr.) — rzeźbiony motyw dekoracyjny w formie splotu liści; roślina o wielkich, kolczastych liściach.

111

tryglif (z gr.) — ornament nad architrawem w kolumnie doryckiej, z pionowymi wrębami.

112

tympan (z gr.) — właść. tympanon, bogato rzeźbiona płyta półkolista lub ostrołukowa.

113

rostra — mównica publiczna.

114

sistra — instrument muz., rodzaj grzechotki.

115

sambuka — instrument muz., rodzaj harfy.

116

wigil — policjant, strażnik miejski w starożytnym Rzymie.

117

Kwiryci — pierwotni mieszkańcy Italii mający być potomkami Romulusa; tu: zaszczytne określenie rdzennych Rzymian.

118

mitra — przepaska na głowę.

119

kryptoportyk — ukryte przejście.

120

Subura — dzielnica Rzymu.

121

mora — gra hazardowa; grający jednocześnie podnosili prawe dłonie, wygrywał ten, kto pierwszy odgadł liczbę wyprostowanych palców.

122

perystyl — dziedziniec otoczony kolumnami.

123

Satyricon — utwór przypisywany Petroniuszowi, obrazujący stosunki panujące w Cesarstwie Rzymskim.

124

ianitor (łac.) — odźwierny.

125

ostium (łac.) — wejście.

126

salve (łac.) — witaj.

127

gryf — legendarne stworzenie, lew z głową i skrzydłami orła.

128

żółwiowiec — szylkret, masa ze skorupy żółwia.

129

velarius (łac.) — niewolnik zajmujący się zasłonami i kotarami.

130

tablinum (łac.) — pokój gościnny.

131

centurion — dowódca centurii, oddziału złożonego ze stu żołnierzy.

132

domus transitoria (łac.) — dom przechodni, nazwa pałacu Nerona.

133

oecus (łac.) — reprezentacyjne pomieszczenie z oknem wychodzącym na ogród.

134

domina (łac.) — pani.

135

Saturn (mit. rzym.) — starorzymski bóg rolnictwa i zasiewów, przedstawiany jako starzec; utożsamiany z gr. Kronosem (a. Chronosem), bogiem czasu i śmierci.

136

Nie wiem, czyliś jest bóstwem (...) — cytat z Odysei Homera (pieśń VI, w. 149-155 i 188), początek przemowy Odyseusza do Naukazykai.

137

pedagogus (łac.) — nauczyciel.

138

kapryfolium — krzew pnący o ró


Скачать книгу