Άλκηστις. Euripides

      Ένας μονάχα θάκανε το θαύμα, αν εζούσε

      ο γυιός του Φοίβου Ασκληπιός· αυτός και πεθαμμένην

      την άμοιρη βασίλισσα μπορούσε ν' αναστήση

      κι' από τον Άδη εις την γην να μας την φέρη πίσω.

      Γιατί πριν μ' ένα κεραυνό ο Ζευς να τον σκοτώση

      πολλούς νεκρούς ανάστησε από τον κάτω κόσμο.

      Μα τώρα πια, ελπίδα μια μας μένει ότι τάχα

      ημπορεί να ζήση η Άλκηστις και να σωθή απ' την Μοίρα;

      Ο βασιλιάς μας έκαμεν ό,τι έπρεπε να κάμη

      και όλων των θεών οι βωμοί εγέμισαν με αίμα

      και ζώα εθυσιάσθηκαν και τίποτε δεν μένει

      αφ' ό,τι πάντα γίνεται σε τέτοιες περιστάσεις,

      αλλά του κάκου επήγανε θυσίες και δεήσεις.

      Μα να, μια υπηρέτρια απ'το παλάτι βγαίνει

      και κλαίει και οδύρεται. Τι μέλλεται ν' ακούσω;

      Από την όψι φαίνεται πώς δυστυχία μας φέρει.

      Λέγε, τι κάνει η Άλκηστις, απέθανεν ή ζη;

      Στη θέσι όπου βρίσκεται ταιριάζουν και τα δύο

      και ζη ακόμα, η δύστυχη, και είναι πεθαμμένη..

      Πώς είναι δυνατόν αυτό; Καλλίτερα εξηγήσου!

      Ψυχομαχεί. Σιγά σιγά ξεφεύγει η ζωή της.

      Δυστυχισμένε σύζυγε, τόσο καλός που είσαι

      τέτοια γυναίκα άδικα πώς χάνεις!

      Ο αφέντης

      θα καταλάβη τι έχασε, μονάχα όταν το χάση,

      Ώστε δεν μένει πια καμμιά ελπίς;

      Καμμιά δεν μένει.

      Ήλθε η μέρα που έγραψεν η Μοίρα να πεθάνη.

      Μέσ' στο παλάτι έγινεν ό,τι έπρεπε να γίνη

      και ό,τι συνηθίζεται, σ' αυτάς τας περιστάσεις;

      Ο άνδρας της ετοίμασεν ο ίδιος τα στολίδια

      που θα της βάλη στον νεκρό.

      Τουλάχιστον ας μάθη

      πως θα πεθάνη ένδοξη, και θα το πη ο κόσμος

      πως ήταν η καλλίτερη γυναίκα εις την γη μας.

      Αλήθεια, η καλλίτερη! Ποιος θαρνηθή πως ήταν

      ξεχωριστή κι' ανώτερη απ' όλες της γυναίκες;

      Και πώς αλλοιώς θα τώδειχνε παρά μ' αυτό που κάνει;

      Άλλη γυναίκα δέχεται να χάση τη ζωή της,

      για να σωθή ο άνδρας της: Αυτά τα ξέρετε όλοι,

      μα αν μάθετε τι έκαμε στο σπίτι και τι κάνει

      θα μείνετε με ανοιχτό το στόμα. Μόλις είδε

      πως η ημέρα έφτασε που πρέπει να πεθάνη

      πήρε νερό του ποταμού και το άσπρο της το σώμα

      καλά καλά το έπλυνε· έπειτα από το δώμα,

      το κέδρινον, φορέματα και στολισμούς επήρε

      και με αυτά στολίσθηκε, σαν νύφη. Και κατόπιν

      μπρος