Άλκηστις. Euripides

      Ω γη και ω παλάτι μου και σπίτι αγαπημένο

      και ω νυφικό κρεββάτι μου. της Ιωλκού ω πατρίδα!

      Θάρρος, κρατήσου, δύστυχη! Μη φεύγης! Μη μ' αφήνης

      και παρακάλει τους θεούς ίσως μας λυπηθούνε.

      Βλέπω το πλοίο το δίκωπο, το βλέπω μέσ' στη λίμνη

      και τον πορθμέα των νεκρών, τον Χάρο, τον ακούω,

      όπου κρατώντας το κουπί στο χέρι του μου λέγει:

      «Γιατί αργείς; Μη χάνωμε καιρό. Σε περιμένω».

      Έτσι με βιάζει άγριος και θυμωμένος έτσι.

      Αλλοίμονο, τι άγριο ταξείδι προφητεύεις!

      Ω, τ' είναι αυτή η συμφορά που τώρα μας ευρήκε!

      Δεν βλέπεις; Κάποιος έρχεται κοντά μου να με πάρη.

      Εις στα παλάτια των νεκρών κάτω σιγά με σέρνει

      είναι θεός με τα φτερά. Τα μάτια του πετούνε

      κάτω από τα βλέφαρα αγριεμμένο βλέμμα.

      Α, άφησε με, άφησε. Τι θέλεις να με κάμης;

      Τι δρόμος τάχα η άμοιρη είναι αυτός που παίρνω;

      Είναι ο δρόμος θλιβερός για όσους σ' αγαπούνε

      για τον φτωχό σου σύζυγο, για τα παιδιά που κλαίνε.

      Αφήστε με, αφήστε με. Μη με κρατείτε τώρα.

      Ξαπλώστε με, τα πόδια μου δεν με κρατούν. Ο Χάρος

      κοντύτερα μου έρχεται. Τα μάτια μου θολώνουν.

      Παιδιά μου, η μητέρα σας δεν είναι πια στον κόσμο.

      Είθε εσείς τουλάχιστον να ζήτε ευτυχισμένα!

      Αλλοίμονον τα λόγια σου μου σφίγγουν την ψυχή μου

      κ' είναι για με σκληρότερα ακόμα κι' απ' τον Χάρο!

      Για των θεών το όνομα, κρατήσου, μη μ' αφήνης·

      εις την ζωή των ορφανών παιδιών μας σε ορκίζω,

      σηκώσου ορθή και γέμισε με θάρρος την ψυχή σου!