.
Мы встретились на поле великой битвы этой войны. Мы пришли сюда, чтобы сделать часть его последним пристанищем для тех, кто положил здесь свои жизни за то, чтобы наша нация жила дальше».
«Қазір біз ұлы азамат соғысын бастан кешіріп отырмыз, бұл соғыс – еліміздің және біздей дүниеге келген әрі біздегідей қағидаларға бой ұсынған кез келген елдің ғұмыры ұзақ болар-болмасын көрсететін сын кезеңі. Біз осы соғыстың ұлы шайқас алаңы болған жерде бас қосып отырмыз. Біз бұл алаңнан еліміздің болашағы үшін осында жанын құрбан еткен марқұмдар жататын арнайы жер бөліп беру үшін жиналдық». [И.Е.]
* * *
«…It is rather for us to be here dedicated to the great task remaining before us – that from these honored dead we take increased devotion to that cause for which they gave the last full measure of devotion – that we here highly resolve that these dead shall not have died in vain – that this nation, under God, shall have a new birth of freedom — and that government of the people, by the people, for the people, shall not perish from the earth.»
«…Именно мы обязаны посвятить себя решению великой задачи, стоящей перед нами: мы перенимаем у благородных павших воинов святую приверженность делу, которому они были верны до конца, и твердо обещаем, что их смерть окажется ненапрасной, что эта нация с божьей помощью возродится свободной, а народное правительство, созданное волей народа и для народа, никогда не исчезнет с лица земли».
«…Алдымызда тұрған зор міндетті атқару дәл біздің мойнымызға жүктелген парыз: біз осы соғыста құрбан болған ерлер ғұмырының соңына дейін адал болған істі шын беріліп жалғастыруға, олардың ажалға басын бекер тікпегенін дәлелдеу үшін елімізді, Құдай оңдап, қайтадан азат етуге, сондай-ақ халқымыздың еркімен және халқымыз үшін құрылған өкіметімізді сақтап қалуға бекем бел будық». [И.Е.]
Махатма Ганди
Речь на открытии Индусского университета
в Варанаси
4 февраля 1916 г.
Mahatma Gandhi.
Banaras Hindu University Speech.
February 4, 1916
Махатма Ганди.
Варанаси қаласындағы Үндіс университетінің ашылу
салтанатында сөйлеген сөзі
1916 жылғы 4 ақпан
«Our languages the reflection of ourselves, and if you tell me that our languages are too poor to express the best thought, then say that the sooner we are wiped out of existence the better for us. Is there a man who dreams that English can ever become the national language of India? Why this handicap on the nation? Just consider for one moment what an equal race our lads have to run with every English lad. …The charge against us is that we have no initiative. How can we have any, if we are to devote the precious years of our life to the mastery of a foreign tongue?»
«Наши языки – это отображение нас самих, и, если вы говорите мне, что наш язык слишком беден, чтобы точно передать лучшие мысли, тогда уж скажите: чем скорее мы исчезнем с лица земли, тем лучше. Есть ли среди нас хоть один человек, который мечтает о том, чтобы английский стал национальным языком Индии? Зачем нашему народу такая преграда? Задумайтесь хоть на миг, в равных ли условиях находятся наша молодежь и английское юношество… Нас обвиняют в том, что мы непредприимчивы. Но как же нам быть предприимчивыми, когда мы вынуждены отдавать драгоценные годы жизни на овладение чуждым нам языком?».
«Біздің тілдерімізде төл бейнеміз көрініс тапқан, дей тұрғанымен тілдеріміз ең озық ойды жеткізуге шамасы жетпейтін тым жұтаң тілдер дегенге сенсеңіз, онда көп ұзамай біздің жер бетінен құрып кеткеніміз дұрыс болатын шығар. Арамызда ағылшын тілі Үндістанның ұлттық тілі болсын деп армандайтындар бар ма екен? Өзімізді осылай құрсаулаудың не қажеті бар? Сәл ойланып көрейік, біздің жастар мен ағылшын