Рай даўно перанаселены (зборнік). Алена Брава
пад вокнамі між тым праносяцца, размерана дыхаючы, маладыя мужчыны ў красоўках ды спартыўных трусах. Калі б раптам у каго-небудзь з гэтых прыхільнікаў здаровага ладу жыцця ўзнікла любоўнае сэрцабіццё, яны б імгненна кінуліся падлічваць пульс, з пагардай думае яна. Недалёка рэчка, па беразе бегае басанож дзяўчо з чырвона-белым пляжным мячом. Аднак Юлечка абсалютна пазбаўленая здольнасці нанізваць пацеркі быцця на нітку паўсядзённасці, яна не заўважае іх, рассыпаных пад нагамі, і абыякава ўтоптвае ў бруд. Свет рэчаў увесь час выслізгвае з яе млявых рук, як чырвона-белы пляжны мяч, і яна вымушана зноў і зноў вяртацца да сваіх кніжных медытацый. Яна ўпарта, як калісьці ў школе над малазразумелай алгебрай, б’ецца над важнай праблемай: «гарманізуе» сваю псіхіку, каб пазбавіцца ад адзіноты і навучыцца мець зносіны з мужчынамі, што якраз смяюцца зараз там, на вуліцы. Яна зашморгвае фіранкі, каб ніводны прамень сонца не пранік у яе келлю, і затыкае вушы ватай, каб не чуць іх дурнога рогату. Вочы яе замкнутыя на сем замкоў тугі. Яна ўпэўнена: толькі як след папрацаваўшы, яна атрымае ад жыцця заслужаную адзнаку «выдатна».
Задарма ёй нічога не патрэбна!
4
Аднак ні будыйскія тэксты, ні заклінанні магаў, якія трэба вымаўляць выключна над коранем мандрагоры, перамешаным з высушанымі саламандрамі ды парашком з псіхадэлічных грыбоў, не дапамогуць ёй заваяваць каханне грубага мужчыны Калі-Югі, абарыгена правінцыяльнага гарадка. Тады яна звяртаецца да сучасных сродкаў і купляе на Камароўцы джынсавую сукенку ў жудасных разводах «варанкі», якая ўваходзіць у моду. Сукенка нібы-та выварана ў пякельным смаляным кіпені, нейкі кааператыўны ўмелец прыляпіў да яе лэйбл «Мантана». Шорсткая, як брызент, шырачэнная, памеры на тры большая за Юліну хударлявую постаць, яна надае ёй неверагодна пошлы выгляд. Вульгарнасць абноўкі можа супернічаць хіба што з яе коштам. Дзеля таго, каб паказацца ў ёй свайму Быку, яна цэлы месяц ела толькі шкваркі з чорным хлебам. Абвешаная польскай пластыкавай біжутэрыяй, з пярэстымі, у тон узорам на сукенцы, вытраўленымі пасмамі валасоў, яна скіроўваецца з каханым на раку. Стрэламі з вінтоўкі ён збівае галоўкі гарлачыкаў, што плывуць па цячэнні, – забава, вартая гэтага Геракла. Ля вогнішча ён расказвае ёй пра мядзведзя, якога бачыў аднойчы на паляванні: звяруга намагаўся здабыць гукі з трэскі, нібыта з губнога гармоніка. Як ні напружваецца Бык (акурат як той самы мядзведзь), больш яму няма чым уразіць сваю вучоную сяброўку. Што ж, калі інтэлект – хвароба, гэты мужчынскі экземпляр абсалютна здаровы, у старажытным Вавілоне яго абагаўлялі б нароўні з кракадзіламі. Зацягнуць яе ў палатку ды вызваліць ад вульгарнай сукенкі – лепшае, на што ён здатны.
Але зусім, зусім няма каму садраць з яе галавы той блазенскі каўпак, які яна так недарэчна напнула. Хвіліначку, не адзін каўпак, а з дзясятак, яна цяпер шматгаловая, што тая Лернейская Гідра. Падумаць толькі, яна вынайшла ўнутры сябе процьму розных «я»: Незнаёмка,