Анамалія (зборнік). Алесь Бычкоўскі
не пабылі на акупаванай савецкай тэрыторыі! – эмоцыі эсэсаўца выплёскваліся цераз край.
– Вам неабходна супакоіцца, – сказаў Лутцэ.
– Супакоіцца, калі штодзень пад бокам вораг? Пабачце вось… – Кройц дастаў з кішэні паперку і шпурнуў яе на стол.
“Смерць фашысцкім акупантам”, – прачытаў краем вока Вацлаў Кравец.
– Мо ваш палонны распавядзе, як лістоўка трапіла мне ў хату?
З гэтымі словамі Кройц схапіў бутэльку і прагна адпіў некалькі глыткоў.
– Я мушу рапартаваць наверх аб вашых паводзінах, Кройц.
– Рапартуйце, – Кройц сеў на крэсла. – Я ведаю, што нас ніхто не заменіць тут, а ваш рапарт ляжа разам з сотнямі іншых.
– Вы дазволіце нам завяршыць допыт? – умяшаўся доктар.
– Валяйце. – Кройц звесіў галаву і цяжка засоп.
Святлана прагна лавіла кожнае слова. Ніхто не запрыкмеціў, як збялела жанчына, убачыўшы лістоўку. Такія былі толькі ў яе. Стос лістовак яна атрымала ад камсамольскага лідара перад павальнымі арыштамі амаль месяц таму. Юнак збаўляўся ад улік, але гэта не дапамагло. Дзе адбыўся пракол? – ліхаманкава думала перакладчыца.
– Такім чынам, дамовіліся, – сказаў Краўцу доктар. – Я разумею, вы не ваюеце з Германіяй. Мы не ворагі, Вацлаў, так? Я прашу, не загадваю, а прашу, прывядзіце нас раніцай на тое месца, дзе вас паланілі салдаты вермахта. І там я ўсё вам растлумачу, даю слова. Вы ж зусім не ўсведамляеце, што тут адбываецца, так?
Сяржант згадзіўся.
– Паверце, вам лепш не адмаўляцца ад маёй прапановы, а дачакацца раніцы. У падвал вас болей не кінуць і не звяжуць, гарантую. Заставайцеся тут, – доктар паказаў на стол. – Ваша амуніцыя, калі ласка, мы ўсё адно не цямім у ёй. Гарэлка, закуска на ваша жаданне, мы гасцінныя людзі. Адпачывайце тут. Праўда, ахову мы пакінем, не думайце што-небудзь утварыць. І галоўнае, вам няма куды ўцякаць. Вакол поўна салдат.
“І без цябе ведаю”. – прабурчэў Кравец, калі Святлана старанна пераклала словы доктара Зільге.
– Не перашкодзіць крыху паспаць, – сказаў доктар групенфюрэру, соладка пазяхнуў і, узяўшы за локаць афіцэра, падштурхнуў да выхаду.
– Што вы робіце, доктар? – абурыўся Лутцэ за дзвярмі. – Чыстай вады вар’яцтва пакідаць палоннага вось так.
– Тссс. – Зільге прыклаў палец да вуснаў. – Папершае, акрамя намурзанага Кройца там яшчэ ёсць ахова, па-другое, у мяне з’явіўся план. Нам патрэбен дзясятак салдат.
– Сэрцам чую ліха, – дрыжачымі вуснамі прашаптала Святлана, апасліва назіраючы за сонным эсэсаўцам.
Вацлаў азірнуўся, ахоўнік са “шмайсерам” стаяў каля выхаду нібы каменны ідал. Сяржант вельмі шкадаваў, што ў яго зброі няма ніводнага баявога зарада. Асабліва не паваюеш.
П’яны Кройц раптам прачнуўся, блакітныя вочы немца гарэлі шаленствам. Ён схапіў лістоўку і паматляў ёю перад носам перакладчыцы.
– Цікава ведаць, дзе я знайшоў гэту рэч? – грозна зароў штандартэнфюрэр. Святлана задрыжэла, адчула, як душа хаваецца ў пяткі.
– Боязна? – яшчэ гучней распаляўся Кройц.
Яго