Анамалія (зборнік). Алесь Бычкоўскі
дым засціў сонца, вецер ганяў смурод паленага мяса, чад бярвення ад спаленай пуні.
Тэрарысты зніклі. Страшэннае вогнішча дагарала. Сяржант папоўз да параненага дзіця. Ім аказаўся хлапчук гадоў дзевяці-дзесяці. Ён ляжаў у непрытомнасці, раскінуўшы рукі.
Куля трапіла ў нагу, але не кранула косткі. Хлапчук страціў прытомнасць з-за балявога шоку, чым і выратаваўся. Праўда, згубіў зашмат крыві.
Сяржант дастаў паходную аптэчку, апрацаваў антысептыкам рану, перавязаў стэрыльным бінтам. Падумаў і зрабіў два ўколы з біялагічна актыўнымі рэчывамі, стымулюючымі працаздольнасць сэрца.
З-за страты крыві малое магло сканаць. Дзякуючы ўколам, хлопчык пратрымаецца гадзін дванаццаць. Гэтага павінна хапіць да прылёту медверталёта з бліжэйшай базы. Але як яго выклікаць? Сяржант кусаў вусны. Потым усхапіўся, намерваючыся забраць малое і схавацца ў лесе.
Ён узяў хлопчыка на рукі, як нечакана за спінай пачуўся шоргат і ў плечы ўперлася штосьці цвёрдае.
– Хальт! – прагучала нібы прыгавор. – Партызанэн?..
Апошнія дні штандартэнфюрэр СС Отто Кройц пакутваў на залішнюю нярвознасць. Рускія наступалі з усходу. Славутыя арыйскія войскі беглі назад, быццам пад націскам снежнай лавіны. Нібыта небаракі-загоншчыкі растармасілі ўзімку мядзведзя і потым драпалі падалей ад бярлогі. Штандартэнфюрэр быў упэўнены, сербануць немцы ліха на гэтай непрыветнай зямлі, калі Германія не прышле дадатковыя рэзервы і не зробіць новага ўзбраення кшталту ракет “Фаў”. Чырвоныя прарываліся штодзень, і іх з’яўленне ў тутэйшых мясцінах – пытанне часу. Са стратэгічнага гледзішча фюрэр памыліўся, увязаўшыся ў бойню з рускімі. Самы час адступіць да мяжы Саветаў, узмацніць іх і паспрабаваць мірныя перамовы са Сталіным. Хаця гэтая дзікая думка нарадзілася ў галаве Кройца пасля некалькіх порцый шнапсу. Якія там мірныя перамовы? Яны мелі месца перад вайной. Рускія ні ў якім выпадку не спыняцца, дабраўшыся да ўласнай мяжы. А тут яшчэ партызаны пад бокам нібы шыла ў срацы…
Гэта ўсё ў сукупнасці нервавала Отто Кройца. Яшчэ раздражняла прысутнасць группенфюрэра тайнага спецаддзела СС Дэніса Лутцэ і доктара Зільге, якія прыехалі з фартэцыі ордэна СС па распараджэнні самога рэйхсфюрэра з нейкай загадкавай місіяй. Нейкія анамальныя зоны, электрычныя палі, псіхічнае ўзаемадзеянне – ім у Германіі толькі ў цацкі гуляць. Отто Кройц быў упэўнены: вышэйшае камандаванне ні на ёту не разумее, што насамрэч адбываецца на перадавой і на захопленых рускіх тэрыторыях.
Цяпер высокія госці штандартэнфюрэра Кройца сядзелі разам з ім ва ўтульным пакоі і таксама пілі шнапс.
Отто Кройц марыў як мага хутчэй збавіцца ад Лутцэ і доктара Зільге.
– За перамогу Германіі! – прапанаваў пампезны тост, зусім не да месца, группенфюрэр Дэніс Лутцэ.
Кройц моўчкі хітануў галавой, уздымаючы свай келіх. Доктар Зільге ледзь прыгубіў напой і ўважліва сачыў за прысутнымі.
– Мяркую, ваш прыезд – не толькі інспекцыя становішча ў войсках СС у рэгіёне, – пачаў Кройц.
– Прынамсі