Акно ў замежжа (зборнік). Зоя Доля
У французаў выдатны густ. Яны надаюць шмат увагі модным кірункам, выкарыстоўваюць цікавыя фарбы і структура пакрыцця незвычайная. Я звяртала ўвагу… цяпер з’явіліся новыя калекцыі з шаўкаграфіяй…
Валянціна Іванаўна з-пад хімічна завітых, з перапаленымі канцамі, нізка спадаючых на лоб валасоў знішчальна зірнула на Веру.
– Па пятнаццаць долараў за трубку ерунду не прадаюць, – адрэзала яна.
– Безумоўна, я з вамі згодна. Якаснае заўсёды каштуе нятанна, – сакатала перад ёй Вера.
Валянціна Іванаўна да размовы цікаўнасці не выявіла і прадоўжыла моўчкі цягнуць гарбату з кубка, поглядам рэвізора прамацвала кухню. Вера коўзала вачамі ўслед за паглядам Валянціны Іванаўны. У куце пад столлю звісала павуцінка, з мыйкі тырчаў непамыты рондаль. Жах!…
Віктор выратаваў становішча, завёў з мамай размову пра надвор’е і іншыя дробязі.
– Дзякуй за гарбату, – сказала Валянціна Іванаўна і адсунула ад сябе кубак з рэштай астыўшага напою. – Віця, нам трэба ехаць, бацька недзе прачакаўся.
– Едзем, мама!
Віктор ускочыў з табурэткі, зіхоткі ад задавальнення, што мама адчальвае. Яго напружвала вязкая нацягнутая размова двух жанчын за сталом, а ён між імі накшталт перадаючага прыстасавання.
Валянціна Іванаўна паднялася з-за стала і самавіта пакрочыла да выхаду, з гонарам несучы кубічнае цела.
«Дзе рабіць талію?.. Сукенку на Валянціну Іванаўну сшыць няпроста», – прафесійна прыкінула Вера, агледзеўшы госцю са спіны.
Віктор на развітанне, пакуль мама не бачыць, паслаў Веры паветраны суцяшальны пацалунак. «Забаўна яму», – злавалася Вера. Яна чула, як прагудзеў ліфт, звозячы Валянціну Іванаўну. У кватэры аднавілася цішыня. Вера зайшла ў залу, прысела на кукішкі і запознена пачала збіраць ніткі на падлозе.
– Хоць бы папярэдзіў… я б кватэру прыбрала.
Віктор з мамай выйшаў з пад’езда. Валянціна Іванаўна спынілася пад уваходным казырком і, учэпіста трымаючыся рукой за сына, нахіліла складанасагнутае цела ўніз, паправіла на назе пантофлю на ўстойлівым шырокім абцасе. Выпрасталася, засапла носам і, не дачакаўшыся, пакуль сядуць у машыну, гугнява выдала вердыкт па выніках праверкі.
– Віця, я табе дзіўлюся. Нашто табе гэта Вера?.. Ды яшчэ з дзіцём… Я думала, хоць відная з сябе, а яна… так сабе, нічога асаблівага… а манерная, спінка роўненькая, трыма пальцамі кубачак трымае… не інакш з граф’ёў паходзіць… – язвіла Валянціна Іванаўна, – Курыца, пачала квахтаць пра шпалеры… пакрыццё шаўкагра-фі-ка нейкая.
– Шаўкаграфія, мама, – паправіў Віктор.
– Шаўкаграфія, ага… канечне, добра, што ты маму паправіў, мама ў цябе неадукаваная… я трыццаць гадоў эканамістам працавала! А гэтая… у шаўкаграфіях яна добра разбіраецца, а дома парадку няма. Адразу відаць бесталкоўшчына… Ой, сын, не ведаю… Ды на цябе ж любая дзяўчына загледзіцца. Ты і бізнесам займаешся, і так з сябе мужчына відны.
Валянціна Іванаўна ўзняла цёплы пагляд уверх на сына, вышэйшага за яе на галаву. Яе агарнула замілаванне ад сынавай,