Сымон-музыка. Якуб Колас

      Тут ён мог сабе ў ахвоту

      Песні пець і гаманіць.

      Вось улетку дык раздольна:

      Выйдзе з хаты ў поле, луг;

      Цёпла ўсюды і прывольна,

      Сонца многа, чысты дух.

      На каменьчык сядзе ў збожжы,

      Не схіснецца і маўчыць,

      Ловіць сэрцам спеў прыгожы,

      Як жытцо загаманіць,

      Як зазвоняць, заіграюць

      Мушкі, конікі, жучкі,

      І галоўкай заківаюць, —

      Засмяюцца васількі.

      Спеў у сэрцы адклікаўся,

      І так дробненька было,

      Што Сымонка сам смяяўся,

      Ўсё смяялася, цвіло.

      Заміраў тады хлапчынка,

      І здавалася яму,

      Што ён знае, як травінка

      Сваю думае думу,

      Што гаворыць жытні колас,

      І аб чым шуміць ячмень,

      І чаго спявае ўголас

      Мушка, конік, авадзень,

      Што ўгары над срэбрам жыта

      Пяе жаваранак той

      Так прыгожа-самавіта,

      І зачым у высь блакіту

      Ідзе ветрык пехатой,

      У высь тую, дзе хмурынкі

      Над зямлёй плятуць вянкі…

      Ці ж не мілыя часінкі?

      Ці ж не слаўныя дзянькі?

      Замляваў увесь Сымонка,

      Як увосень жураўлі

      Крык музычны роняць звонка

      Над прасторамі зямлі.

      Шнур жывы, загнуты крукам,

      Ледзь чарнеецца ўгары,

      І ўсё стада з – смелым гукам

      Журавель вядзе стары;

      Плыўка, згодна ходзяць крылы,

      Як адно, у тахт адзін —

      Пакідаюць край свой мілы,

      Родны кут глухіх лядзін.

      Шнур знікае, тоне ў багне

      Мора сіняга нябёс,

      У прастор і хлопчык прагне:

      Там другі, напэўна, лёс.

      І ён доўга, нерухомы,

      Там стаіць і ўсё глядзіць

      У край светлы, невядомы,

      Дзе знікала тая ніць

      Вольных пташак на ўсю зіму…

      Ну, прашчайце да вясны!..

      Поле, неба прад вачыма,

      I ўжо крыкі не чутны.

      Так і жыў ён, гадаваўся,

      Бы пры сцежцы той гарох:

      Сам з сабою забаўляўся,

      Бегаў, бавіўся ў палёх

      I размовы вёў з жытамі

      I складаў ён песні дню,

      З матылькамі, бы з братамі,

      Час дзяліў свой і гульню.

      II