Я прыду за табой у аўгусце. Каміла Цень
трое – такія ўжэ здохлікі. І ногці чорныя, і наскі паванівают.
Сел на краваці, ест, на міня пасматрывает.
“Ну што ты тут ісцерыку сразу ўстраіваеш, – сказаў Толя і па руке мяне пагладзіў. – Мы ж па чуць-чуць. Для настраенія. Ніхто і не замеціт. А нам хоць какая-та аддушына. Думаеш, прыятна тут нахадзіцца?”
Прасціла я яго. Успомніла, как мы з ім кагда-та пазнакомілісь. Он тагда шуціў усё. Вясёлы быў мужык. Дабрадушны. Эцім і панравіўся. На первам свіданіі пугавіцу на маёй кофтачке пальцамі схваціў і спрашывает:
“Хочаш, я адарву і сразу ўшыю?”
“Не хачу”.
“Сматры”.
Адарваў пугавіцу і ў шэю мне этай пугавіцай тычэт. І смяецца. А патом мы пацэлавалісь. Но эта даўно была. Очэнь даўно.
Ну вот. Я ў яго гразнае сабрала, расспрасіла пра то, што ўрачы гаварат, а патом мы на карыдор вышлі. Тут я яму і расказала, што за случай учора на лініі праізашол. І пра сваі самненія тожэ.
“Вот ты, – гавару яму, – можэш сібе такое прэдставіць? Ты бы, напрымер, каньяк у кармане дамой павёз бы? А целефон залатой купіў бы? А карцінкі пахабныя рассматрываць любіш?”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.