Banden Die Binden. Amy Blankenship
Hij zag dat het Ray was en antwoorde snel. âHé Ray, hoe gaat het?â
âDe limousine is net vertrokken en je vriendin is onderweg, de berg op. Dit is het laatste verkeer wat is toegestaan. Wil je nog steeds dat ik het hek hier op slot doe?â Ray vroeg het terwijl hij wist dat dit de instructies waren van Isabel Hart.
âJa, oma wil absoluut geen onverwachte gasten.â Bevestigde Tristian hem. âSluit het gewoon goed af en kom dan hierheen voor wat plezier. Als er iemand weg moetâ¦. dan zullen ze begeleid worden naar de uitgang, onderaan de berg.â
âKlinkt als een goed plan,â mompelde Ray.
Hij klapte zijn mobiele telefoon dicht en trok het zware ijzeren hek dicht. Hij klikte de drie zware hangsloten dicht en keek op naar het hoge puntige hek. Vanuit zijn ooghoek zag hij de zendmast en vertrok in die richting. Het was de enige zendmast in dit gebied, dat ongeveer 50 kilometer groot was, en hij had het gevoel dat deze zendmast voorlopig niet nodig was.
*****
Angel stapte naar buiten door de openstaande terrasdeuren, ze had even nodig om bij te komen nu ze haar oma zo breekbaar had gezien zittend in een rolstoel. Elke keer als ze het over haar gezondheid wilde hebben, had Isabel het onderwerp weer veranderd met de nodige vragen aan Angel.
Na dit korte bezoekje had haar oma gezegd dat ze moe was en de rest van de dag moest gaan liggen, ze liet Angel beloven dat ze morgenvroeg weer bij haar zou komen. Ze maakte zich zorgen om haar oma, ze ging wel erg vroeg naar bed en ze vroeg zich af hoe ziek was haar oma eigenlijk. Toen ze Sanctuary had verlaten om naar Californië te gaan was haar oma nog in goede gezondheid. Ze was na de dood van haar opa zelfs opgebloeid.
Angelâs lippen vormden dunne lijnen als ze terug dacht aan haar opa, ze had altijd aan hem gedacht alsof hij een monster was. Ze had nooit iemand binnen haar familie gehaat, maar een paar uur voordat hij van de trap was gevallen, had hij Hunter en haar betrapt toen ze samen hadden gezwommen in de vijver.
Haar opa had tegen haar geschreeuwd en haar gezegd dat ze te oud was om met dat Indiaanse tuig uit het reservaat te spelen. Hij had tegen Hunter gezegd dat hij heel snel van zijn berg af moest gaan en gooide de deuren achter hem dicht. Om Hunter te zien vertrekken was hartverscheurend geweest. Toen ze voor Hunter opkwam had haar opa zich omgedraaid en haar zo hard geslagen dat ze was gevallen.
Angel had het uitgeschreeuwd van de pijn, maar had niets gezegd, denkend dat haar opa misschien wel gelijk had. Hij wist niet eens dat Hunter en zij dingen hadden gedaan die ze niet hadden moeten doenâ¦. zoenen, elkaar aanraken en experimenteren. Als hij dat geweten had dan had hij haar vaker dan één keer geslagen.
âKijk, ik zei toch dat het geen standbeeld was van een engel. Het is echt Angel,â lachte iemand achter haar, ze schrok uit haar gedachten. Ze slenterde verder en glimlachte toen ze de identieke tweeling van haar oom Robert zag, Devin en Damien.
âOh mijn god, jullie zijn volwassen geworden!â Ze glimlachte toen ze om beurten haar knuffelde en haar in de rondte draaide. Ze waren net zo oud als Tristian, maar ze waren de laatste twee jaar harder gegroeid dan hem. Beiden waren ze twee meter lang en zagen eruit als uitsmijters. Allebei een strak, zwart t-shirt aan met het logo âSantuaryâ op de voorkant.
Ze legde bij allebei een hand op hun bovenarm en zag de trots in hun grijze ogen. âIk veronderstel dat dit me vertelt wat jullie gedaan hebben,â giechelde ze. âAllebei geen problemen gehad? Of waren jullie het probleem?â
âWie wij?â Devin lachte terwijl hij haar weer met haar voeten op de grond zette en liet zijn hand langs haar dijen en heupen strelen op weg naar beneden.
âJe zou ons toch beter moeten kennen dan dat,â Damien rolde zijn met zijn ogen richting zijn broer terwijl hij zijn arm om Angelâs middel liet glijden en haar uit de armen van zijn broer trok. Het was een spel dat de tweeling al jaren speelde⦠elkaar overtroeven als er een mooi meisje in de buurt was.
âGelukkig voor jullie, doet ze dat,â zei Hunter tegen de tweeling en lachte toen Angel zich omdraaide toen ze de stem van Hunter hoorde.
Angelâs lippen kwamen van elkaar toen ze Hunter na bijna twee jaar terugzag. Ineens flitsten er allerlei herinneringen door haar hoofd, waardoor haar knieën week werden en ging haar hart sneller kloppen. E-mails en telefoongesprekken vielen in het niet bij het zien van Hunter in levende lijve.
Zijn haar was langer dan zij zich kon herinneren, het inktzwarte haar viel tot halverwege zijn rug. Hij leek precies op een van die jongens die op de voorkant stonden van een historische roman, waarop de Indiaan en het blanke meisje afgebeeld worden in een warme omhelzing.
Blozend door dit beeld, maakte zich los van haar neven en stapte op hem af. âJe bent langerâ, fluisterde ze terwijl ze naar hem opkeek. Hunter was de enige die meer wist over haar dan haar eigen broer.
âNee, jij bent kleiner,â plaagde Hunter haar vlak voordat hij zijn armen om haar heensloeg en haar de lucht in tilde. âTenzij ik dit doe.â Ze was voor hem altijd zo licht als een veertje geweest. Hij gromde binnensmonds toen ze naar hem reikte en de kinderlijke rit met een stevige omhelzing beëindigde. Hij inhaleerde haar geur en het herinnerde hem aan alle redenen waarom hij had gewacht op haar terugkomst.
Wetend dat ze in de gaten werden gehouden, zette Hunter haar snel weer neer en keer over haar schouder naar de teeling. âHet zwembadfeest begint en er is iemand die naar jullie vraagt.â
âStacey!â de tweeling gaf elkaar een high five. âZie jullie twee later.â Ze vertrokken alsof het een race was wie het eerste bij het meisje was.
âDus ze hebben eindelijk geleerd om te delen?â vroeg Angel met een strak gezicht terwijl ze toekeek hoe de tweeling wegging en giechelde om haar eigen grapje.
âIk denk dat ze gewoon houden van de concurrentie,â mijmerde Hunter. âDit meisje Stacey verschijnt de hele tijd zodat ze om haar vechtenâ¦. tot nu toe heeft geen van beiden gewonnen.â
Ze glimlachte toen ze zich weer naar Hunter omdraaide en een lange lok haar zag die in zijn gezicht gevallen was toen hij haar op had gepakt. Ze pakte de lok en deed deze met een tedere beweging achter haar oor. âIk heb het gevoel dat ik eindelijk weer kan ademen.â
âWat hield je tegen?â Hunter zijn stem was net zo zacht als die van haar. Hij wist wat ze zei, omdat hij het ook kon voelen. Hij voelde het zo erg dat zijn ogen ervan gingen branden.
Zijn blik zakte naar haar pruilende lippen en hij voelde dat hij dichterbij kwamâ¦. hij wilde haar kussen zoals hij altijd had gedaan voordat ze weg was gegaan. Hij was degene geweest die haar had leren kussen, hoewel hij wist dat zij het nooit zo serieus had genomen als hij. Voor haar was het kinderlijk experimenteren geweestâ¦. voor hem was het een band die bind.
âEen persoon moet nooit gescheiden worden van zijn beste vriendâ¦.dat doet pijn,â zuchtte Angel en omhelsde hem vervolgens weer.
Hunter verstijfde bij de woorden âbeste vriendâ. Iets wat ze bedoelde als een liefkozing voelde altijd voor hem als een stomp in de buik. Terwijl Hunter zijn armen om haar heen sloeg, leunde hij naar beneden om haar hoofd te kussen en probeerde zijn stem onder controle te krijgen. âIk weet het.â
Ze had de term gebruikt sinds ze hem al haar geheimen had verteldâ¦. zelfs het geheim over Tristian en haar. Ze had hem eens verteld dat ze dacht verliefd te zijn op haar grote broer. Hunter was toen begonnen haar mee te nemen de bergen inâ¦.alleen hun tweeâ¦.en haar alles te laten zien wat haar broer haar nooit zou kunnen laten voelen.
Dat was het keerpunt tussen hem en Tristianâ¦. omdat hij wist dat de geheime gevoelens van Angel wederzijds waren geweest. Tot zijn ontsteltenis had hij Angel ervan willen overtuigen dat ze verliefd was op hen beiden.
Hij trok zich terug, legde zijn arm om haar schouders en haar de tuin uit te leiden. âIk wed dat je niet eens de kans hebt gehad om