Oko Dajana. Pingpongista. Józef Hen

      Na Dworzec Gdański przyszedłem za kwadrans siódma. Państwo Łapińscy szli właśnie do wagonu. Za nimi podążał tłumek moich uczniów. Wymieniliśmy dyskretne ukłony. Szedłem między numerowymi, którzy dźwigali walizki. Ciekaw byłem ich reakcji, ale nie dostrzegłem nic osobliwego, wykonywali swój fach, tylko tym razem chętniej i bardziej dziarsko, bo po emigrantach można się spodziewać desperackiej hojności. Tunelem cisnęli się ludzie z kwiatami. Było kilku pijanych. Jakiś spóźniony odprowadzający, rozchełstany i spocony byk, przepychał się przez tłum, wykrzykując: „Gdzie tu ten pociąg do Treblinki?”. Ktoś się roześmiał, ktoś z tych wyjeżdżających.

      Spostrzegłem nagle, że przyszedłem z pustymi rękami, bez kwiatów, bez słodyczy, i że państwo Łapińscy mogą sobie o mnie coś brzydkiego pomyśleć. Wróciłem do budynku dworcowego i w kiosku ze słodyczami kazałem zważyć pół kilo eksportowych czekoladek Wedla. Zapłaciłem więcej, niż dano mi w antykwariacie za książki. Wzruszony, z oczyma pełnymi łez pobiegłem do wagonu. Państwo Łapińscy stali w oknie i przyglądali się odprowadzającym. Zdaje mi się, że ona płakała, ale on nie, uśmiechał się z roztargnieniem, i nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że myślami jest już daleko od nas, po tamtej, zagadkowej stronie swojego życia.

      Irka wciąż jeszcze była na peronie, otoczona tłumem moich uczniów. Rozstąpili się przede mną, kiedy się do niej zbliżałem.

      – Pozwolę sobie wręczyć – użyłem formuły uroczystej.

      – Co to jest? – spytała.

      – Czekoladki. Eksportowe. Zawieź je tam, dokąd jedziesz, i reklamuj nasze wyroby.

      Potrząsnęła głową.

      – Nie mogę tego przyjąć.

      – Dlaczego? – zdumiałem się.

      – Bo niezgłoszone na cle.

      – Ależ to czekoladki! Na drogę!

      – To nieważne, panie profesorze. Wszystko musi być spisane i zgłoszone podczas odprawy celnej. W trzech egzemplarzach. Nawet spinki i krawaty tatusia. Nawet bielizna, którą mam na sobie. Chusteczki do nosa. Kalendarzyk z adresami trzeba było dać do ocenzurowania – mówiła z narastającą goryczą. – Wszystkie zaświadczenia odebrano. Wszystkie legitymacje. Dyplom ojca wywiózł nielegalnie znajomy. Ocenzurowano każde zdjęcie i każdą notatkę. Rozkręcono nam lodówkę. Rozpruto nowe pantofle ojca. Popruto kołdrę i stwierdzono, że jest podwójna, że powinniśmy byli podać większą ilość kołder, i musieliśmy zapłacić grzywnę. A potem sfilmowano nasze rzeczy i nas samych, jak drapieżnie ograbiamy Polskę. Wkrótce zobaczy pan to w telewizji i będzie pan mógł się na nas oburzać.

      Powiedziałem:

      – Mnie to nie grozi, bo właśnie sprzedałem telewizor. – Wcisnąłem jej do ręki torebkę. – Weź to, dziewczyno. Weź. Część schrupiesz przed granicą, a resztę wyrzucisz przez okno.

      Potem pocałowaliśmy się. Na chwilę owionął mnie zapach włosów mojej uczennicy. Potem odszedłem na bok i przyglądałem się, jak młodzi ją obcałowywali. Ostatniego chłopca, z którym się żegnała (ale nie z mojej szkoły), chudego i bladego drągala, objęła kurczowo i wybuchnęła spazmatycznym płaczem. Serce mi się ścisnęło. Julio, Julio, powtarzałem w myśli, biedna, prześladowana Julio.

      Rodzice wołali z okna wagonu:

      – Irka, czas już!

      Spłakana dziewczyna weszła do wagonu. Po chwili jej twarzyczka ukazała się między ramionami rodziców. Uśmiechnęła się do nas. Julio, pomyślałem, Julio, serce nam pęknie. Jej ojciec dostrzegł mnie w tłumie i kiwnął mi dłonią. Przypomniałem sobie o tym „Przeglądzie Sportowym” i zawołałem:

      – Pamiętam!

      Do odejścia pociągu zostało kilka minut. Spędziliśmy je, stojąc w milczeniu, my, odprowadzający, i oni, którzy na odjezdnym przyglądali nam się wytrwale z okna. Jak na ironię, ich twarze niczym nie różniły się od tych, jakie najczęściej się spotyka na Nowym Świecie.

      Stoimy. Milczymy. Przyglądają nam się: jedni zachłannie, inni coraz bardziej oddaleni myślami, jak pan Łapiński, jeszcze inni przez łzy, gryząc wargi. Ale najczęściej się uśmiechają – smutno, żałośnie. W sąsiednim oknie ktoś żartuje, opowiada anegdotkę zwróconą przeciw sobie. Wskazówka zegara na peronie przesuwa się: odjazd za minutę. Robi się cicho, wszyscy naraz milkną. Obok mnie ktoś szepcze:

      – Codziennie to samo. Cały rytuał.

      Pociąg ruszył tak cicho, że w odrętwieniu omal tego nie przegapiłem. Twarze państwa Łapińskich drgnęły i łagodnie przesunęły się w lewo. Wszyscy troje, oddalając się od nas, nieśmiało wachlowali rękami. Pobiegłem za uciekającym wagonem. Krzyczałem:

      – Do zobaczenia, panie Łapiński! Do widzenia! Do widzenia!

      Nie usłyszałem odpowiedzi.