Pracująca dziewczyna. Diana Palmer

      Była dziewiąta rano, gdy Merlyn podjechała pod dom Thorpe’ów swoim małym czerwonym volkswagenem i zaparkowała go obok czarnego lincolna Camerona. Spojrzała z niechęcią na duży wehikuł. Czarny, no jasne. Jego osobowość wykluczała jaskrawoczerwony sportowy samochód.

      Wysiadła z ociąganiem, ubrana w te same rzeczy co wczoraj, weszła do domu i skierowała się do jadalni. Na jej widok Lila odetchnęła z wyraźną ulgą.

      – Dzień dobry, jadłaś już śniadanie?

      – Dzień dobry, jeszcze nie – odparła Merlyn, uśmiechając się do wszystkich siedzących przy stole.

      Amandy nie było, pewnie jeszcze spała, ale obie panie Radner w eleganckich spodniumach i Cameron już wstali i cała trójka patrzyła na nią z dezaprobatą.

      – Bardzo miło spędziłam czas – dodała, zajmując miejsce przy stole. Uśmiechnęła się ciepło do Tilly, która nalała jej kawy i podsunęła tosty i masło. – Mam nadzieję, że się o mnie nie martwiłaś? – zwróciła się do pani Thorpe.

      – Nie, kochanie – odparła Lila.

      Po tym, co usłyszała od Merlyn na temat mężczyzn, dobrze wiedziała, że jej asystentka nie spędziła nocy w ramionach żadnego z nich.

      – Po prostu za dobrze się bawiłam, żeby wracać. – Merlyn ugryzła kawałek tostu i upiła łyk kawy.

      – Za moich czasów młode kobiety nie spędzały całych nocy na hulankach – oznajmiła pani Radner. – Przyzwoite kobiety – podkreśliła. – Delle ma osiemnaście lat, a nigdy nie wraca do domu po północy.

      – Dopiero osiemnaście lat! – wykrzyknęła Merlyn, patrząc na Delle. – A pan… czterdzieści pięć – przeniosła spojrzenie na Camerona.

      – Trzydzieści siedem – sprostował chłodno.

      – Dziewiętnaście lat różnicy – powiedziała z zadumą Merlyn i rzuciła pod adresem Delle: – Biedne dziecko.

      Cameron odłożył serwetkę na stół.

      – Panno Forrest… – zaczął z wściekłością.

      – Proszę mnie nazywać Jane, jak wszyscy moi przyjaciele – przerwała mu i przesłała samymi wargami żartobliwego całusa.

      Twarz mu tak silnie poczerwieniała z gniewu, że była zadowolona, iż nie znajduje się z nim sam na sam.

      – Cameron nie jest stary – broniła go niezbyt zręcznie Delle, patrząc na niego z uwielbieniem. – Jest w kwiecie wieku. To urodzony przywódca, stanowczy i władczy…

      Merlyn usilnie starała się nie parsknąć śmiechem i omal się nie zakrztusiła kawą. Patrząc na nią wrogo, Cameron zacisnął leżącą na stole dłoń w pięść, aż pobielały mu kostki palców.

      – Rzeczywiście jesteś dzisiaj w znakomitym nastroju, Merlyn – zwróciła się do niej Lila. – Muszę się z tobą wypuścić na następną nocną eskapadę.

      – Lilo, nie powinnaś pochwalać takiego postępowania – oświadczyła sucho Charlotte. – Nawet jeśli we współczesnym świecie brak moralności.

      – Co jest niemoralnego w samotnym spędzeniu nocy w Holiday Inn? – spytała Merlyn i uniosła brwi w wyrazie uprzejmego zdziwienia.

      Pani Radner nie zdołała ukryć zaskoczenia. Zawahała się, jakby szukała odpowiednich słów.

      – Sądziłam… – zaczęła.

      Przerwał jej Cameron, nie bacząc na dobre maniery.

      – Pani Forrest – zwrócił się do Merlyn, przewiercając ją na wylot gniewnym spojrzeniem czarnych oczu – została pani poproszona o powrót przed północą.

      – Nic podobnego, panie Thorpe. Wydano mi rozkaz. Nie najlepiej reaguję na polecenia, nawet jeśli wydaje je ekscytujący posępny brunet.

      – Cameron – włączyła się Delle – czy nie uważasz…

      – Nie wtrącaj się – rzucił rozkazująco, jakby mu było szkoda czasu na wysłuchanie tego, co narzeczona ma do powiedzenia.

      Delle pokornie spuściła głowę, a Merlyn popatrzyła na nią z niedowierzaniem.

      – Pozwoli mu pani odzywać się do siebie w ten sposób? – oburzyła się. – Nie do wiary! Pozwala pani, by traktował ją, jakby była zabawką!

      Delle sprawiała wrażenie zszokowanej, ale to było nic w porównaniu z reakcją Camerona. Tracąc panowanie nad sobą, cisnął serwetką, jakby to była bomba.

      – Dość tego! – oznajmił podniesionym, groźnie brzmiącym głosem. – To już przekracza wszelkie granice!

      – Mogę to tylko potwierdzić – odgryzła się Merlyn, wstając od stołu. Czuła na sobie wściekłe spojrzenie pani Radner i rozbawione Lili. – Dławię się w towarzystwie męskich szowinistów, takich jak pan. Zechcą mi państwo wybaczyć, pójdę się odświeżyć. – Skinęła głową i poszła do swojego pokoju.