Intensywna terapia i medycyna ratunkowa. Отсутствует
stymulatory – zwykle wszczepiane choremu, są wygodne i bezpieczne, a ich główną zaletą jest natychmiastowe działanie.
Ustawienia stymulatora zależą od wskazań klinicznych. Ogólnie można przyjąć, że na początku należy ustawić maksymalną moc pobudzeń, a następnie ją zmniejszać pod kontrolą uzyskanego rytmu. Częstotliwość powinna być ustawiona na 80–100 impulsów/min. W razie stymulacji ze wskazań nagłych, po zatrzymaniu krążenia, należy stosować asynchroniczny tryb pracy stymulatora.
6
ALGORYTMY W ZABURZENIACH CZYNNOŚCI SERCA
6.1. UNIWERSALNY ALGORYTM – ALS
6.2. ALGORYTM POSTĘPOWANIA W BRADYKARDII
6.3. ALGORYTM POSTĘPOWANIA W CZĘSTOSKURCZU Z SZEROKIMI ZESPOŁAMI KOMOROWYMI
6.4. ALGORYTM POSTĘPOWANIA W CZĘSTOSKURCZU Z WĄSKIMI ZESPOŁAMI KOMOROWYMI
6.5. ALGORYTM POSTĘPOWANIA W MIGOTANIU PRZEDSIONKÓW (FA)
7
WYTYCZNE EUROPEJSKIEJ RADY RESUSCYTACJI I POLSKIEJ RADY RESUSCYTACJI OBOWIĄZUJĄCE OD GRUDNIA 2015 R
Każdego roku w Europie około pół miliona osób doznaje nagłego zatrzymania czynności serca. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO) udzielona przez świadków może zwiększyć nawet 2–3-krotnie szanse przeżycia chorego. Jednakże odnosi się to tylko do jednego na pięć przypadków resuscytacji krążeniowo-oddechowej udzielonej poza szpitalem. Gdyby poprawić ten współczynnik, każdego roku w Europie można uratować 100 000 istnień ludzkich.
Profesor Maaret Castrén, przewodnicząca Europejskiej Rady Resuscytacji, zaleca: „Uciśnijmy głęboko i dość szybko. Natychmiast! Nie marnujmy drogocennego czasu. Gdy osoba poszkodowana nie odpowiada lub nie reaguje, wykonujmy uciśnięcia środka klatki piersiowej na głębokość około 5 cm w rytmie 100–120 na minutę. Podczas resuscytacji najważniejsze jest uciskanie klatki piersiowej. Każdy powinien to wiedzieć. Nawet dzieci”.
Ta prosta procedura jest bezpieczna i znacząco zwiększa szansę utrzymania poszkodowanej osoby przy życiu.
Podczas opracowywania wytycznych ERC 2015 wzięto pod uwagę liczne badania dotyczące efektywności procedur resuscytacyjnych. Oprócz skutecznego uciśnięcia klatki piersiowej i dostępu do automatycznego defibrylatora zewnętrznego (automated external defibrillator – AED), umieszczanego w miejscach publicznych, kładzie się duży nacisk na przeszkolenie w zakresie podstawowych zabiegów resuscytacyjnych (basic life support – BLS) z wykorzystaniem lub bez wykorzystania AED.
Wytyczne szczególnie zalecają używanie automatycznych defibrylatorów zewnętrznych, których obsługa jest bardzo prosta: osoba korzystająca z tego urządzenia jest na bieżąco instruowana za pomocą poleceń głosowych z defibrylatora.
Wytyczne ERC 2015 potwierdzają wagę innych interwencji, takich jak zapewnianie drożności dróg oddechowych, wybór odpowiednich leków i hipotermia lecznicza, następujących po zatrzymaniu czynności serca.
Schłodzenie ciała osoby po zatrzymaniu czynności serca przez minimum 24 godziny powoduje znaczne zmniejszenie wystąpienia powikłań neurologicznych.
Uwaga: Osoby prowadzące RKO powinny wykonywać uciśnięcia klatki piersiowej o odpowiedniej głębokości (około 5 cm, ale nie więcej niż 6 cm u przeciętnego dorosłego) oraz częstości 100–120 uciśnięć na minutę. Należy umożliwić całkowity powrót klatki piersiowej do jej pierwotnego kształtu pomiędzy uciśnięciami oraz minimalizować przerwy w uciśnięciach.
Wykonując oddechy ratownicze lub wentylując pacjenta, trzeba poświęcić około jedną sekundę na wypełnienie płuc objętością wystarczającą do zapewnienia widocznego uniesienia się klatki piersiowej.
W dalszym ciągu obowiązuje stosunek uciśnięć klatki piersiowej do wentylacji w cyklu resuscytacyjnym 30 : 2.
Podczas prób wentylacji przerwy w uciśnięciach klatki piersiowej nie mogą trwać dłużej niż 10 sekund. Wykonanie defibrylacji w ciągu 3–5 minut od zatrzymania krążenia może skutkować wczesną przeżywalnością sięgającą 50–70%.
Sekwencja RKO taka jak u dorosłych może być bezpiecznie stosowna u dzieci. Dla osób prowadzących RKO, mających dodatkowe przeszkolenie gwarantujące bardziej odpowiednie podejście do resuscytacji dzieci i ofiar tonięcia, istnieje zmodyfikowana sekwencja, polegająca na wykonaniu pięciu początkowych oddechów ratowniczych, zanim podejmie się uciśnięcia klatki piersiowej. Zmodyfikowana sekwencja uwzględnia również odroczenie poszukiwania pomocy, gdy ratownik jest sam.
Głębokość uciśnięć klatki piersiowej u dzieci powinna wynosić co najmniej jedną trzecią przekroju jej głębokości (u niemowląt wynosi to około 4 cm, a u dzieci około 5 cm).
7.1. KLUCZOWE ZMIANY W WYTYCZNYCH 2015 W STOSUNKU DO ROKU 2010
W dalszym ciągu kładzie się nacisk na wykorzystywanie systemów szybkiego reagowania w opiece nad pacjentem, którego stan ulega pogorszeniu, oraz zapobieganie wewnątrzszpitalnemu zatrzymaniu krążenia.
Nadal podkreśla się znaczenie wysokiej jakości uciśnięcia klatki piersiowej z minimalizacją przerw na czas jakiejkolwiek interwencji ALS; zalicza się do tego zminimalizowanie przerw w uciśnięciach klatki piersiowej, aby wykonać defibrylację.
Zaleca się dążenie do stosowania elektrod samoprzylepnych podczas defibrylacji oraz strategię minimalizowania przerw przed defibrylacją.
Dodano nowy rozdział poświęcony monitorowaniu podczas zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych, w którym szczególnie zaakcentowano wykorzystanie wykresu kapnografii w celu potwierdzenia i ciągłego monitorowania położenia rurki dotchawiczej, jakości prowadzonej RKO oraz jako wczesnego sygnału powrotu spontanicznego krążenia (return of spontaneous circulation – ROSC).
Istnieje wiele metod zapewnienia drożności dróg oddechowych podczas RKO. Zalecane jest stopniowanie interwencji z uwzględnieniem czynników związanych z pacjentem oraz umiejętności ratującego.
Zalecenia dotyczące stosowania leków podczas RKO nie uległy zmianie, ale ich rola w poprawie wyników leczenia po zatrzymaniu krążenia nie jest tak jednoznaczna.
Mechaniczne uciskanie klatki piersiowej znajduje zastosowanie w sytuacjach, gdy prowadzenie wysokiej jakości manualnych uciśnięć jest niemożliwe do wykonania.
Ultrasonografia w nagłym zatrzymaniu krążenia (NZK) jest przydatna w rozpoznawaniu jego odwracalnych przyczyn.
Techniki pozaustrojowych zabiegów podtrzymujących życie przewidziane są jako terapia ratunkowa dla wyselekcjonowanej grupy pacjentów, u których standardowe działania ALS są nieskuteczne.
7.2. ZATRZYMANIE KRĄŻENIA W SYTUACJACH SZCZEGÓLNYCH
Przeżycie po nagłym zatrzymaniu krążenia (NZK) w przebiegu asfiksji należy do rzadkości.
U pacjentów, którzy przeżyli NZK w przebiegu asfiksji często stwierdza się ciężkie uszkodzenia neurologiczne. Podczas RKO kluczowe jest wczesne rozpoczęcie