Treny. Jan Kochanowski

      Tęś nadzieię iuż po sobie okazowała,

      Nowe piosnki sobie tworząc, nie zamykaiąc

      Ustek nigdy, ale cały dzień prześpiewaiąc:

      Jako więc lichy słowiczek w krzaku zielonym,

      Całą noc prześpiewa gardłkiem swym ucieszonym.

      Prędkoś mi nazbyt umilkła: nagle cię sroga

      Śmierć spłoszyła, moia wdzięczna szczebiotko droga.

      Nie nasyciłaś mych uszu swemi piosnkami

      I tę trochę teraz płacę sowicie łzami:

      A tyś ani umieraiąc śpiewać przestała,

      Lecz matkę, ucałowawszy, takeś żegnała:

      Już ia tobie moia matko służyć nie będę,

      Ani za twym wdzięcznym stołem mieysca zasiędę:

      Przyidzie mi klucze położyć, samey precz iachać,

      Domu rodziców swych miłych wiecznie zaniechać,

      To, i czego żal oycowski nie da serdeczny

      Przypominać więcey, był iey głos ostateczny.

      A matce, słysząc żegnanie tak żałośliwe,

      Dobre serce, że od żalu zostało żywe.

      TREN VII

      TREN VIII