Ciemniejsza strona Greya. Э. Л. Джеймс

      ROZDZIAŁ PIĄTY

      – Greto, z kim rozmawia pan Grey? – Ze zdenerwowania swędzi mnie skóra na głowie, a moja podświadomość krzyczy, abym brała nogi za pas. Ja się jednak silę na nonszalancję.

      – Och, to pani Lincoln. Razem z panem Greyem są właścicielami tego salonu. – Greta chętnie udziela informacji.

      – Pani Lincoln? – Sądziłam, że pani Robinson jest rozwiedziona. Być może wyszła za mąż po raz drugi, za jakiegoś biednego durnia.

      – Tak. Rzadko tu bywa, ale jedna z naszych kosmetyczek zachorowała, więc dziś ją zastępuje.

      – Wiesz, jak pani Lincoln ma na imię?

      Greta patrzy na mnie, marszcząc brwi, i sznuruje intensywnie różowe usta, kwestionując moją ciekawość. Kurde, posunęłam się chyba o krok za daleko.

      – Elena – mówi w końcu, niemal niechętnie.

      Ogarnia mnie dziwne uczucie ulgi, że intuicja mnie nie zawiodła.

      Nadal rozmawiają o czymś z ożywieniem. Christian mówi coś do Eleny, a ona wygląda na zmartwioną. Kiwa głową, krzywi się, a potem kręci głową. Wyciąga rękę i uspokajającym gestem dotyka jego ramienia, zagryzając wargę. Jeszcze jedno kiwnięcie głową, a potem zerka na mnie i posyła mi blady uśmiech.

      Mogę tylko patrzeć na nią z kamienną twarzą. Chyba jestem w stanie szoku. Jak on mógł mnie tutaj przyprowadzić?

      Mówi coś cicho do Christiana; on zerka w moją stronę, a potem odwraca się do niej i odpowiada. Ona kiwa głową i chyba życzy mu powodzenia, ale pewności nie mam, gdyż nie jestem dobra w czytaniu z ruchu warg.

      Szary wraca do mnie. Na jego twarzy maluje się niepokój. No i dobrze. Pani Robinson wycofuje się na zaplecze, zamykając za sobą drzwi.

      Christian marszczy brwi.

      – Wszystko dobrze? – pyta, ale słowa te naznaczone są ostrożnością.

      – Nie do końca. Nie chciałeś mnie przedstawić? – Ton głosu mam zimny, oschły.

      Otwiera usta i wygląda, jakbym wyszarpnęła mu dywan spod nóg.

      – Ale sądziłem…

      – Niby jesteś inteligentny, ale czasami… – Brak mi słów. – Chcę stąd wyjść.

      – Dlaczego?

      – Wiesz dlaczego. – Przewracam oczami.

      Przygląda mi się płonącym wzrokiem.

      – Przepraszam, Ana. Nie wiedziałem, że ona tu będzie. Rzadko tu zagląda. Otworzyła nowy salon w Bravern Center i to tam najczęściej bywa. Ktoś dzisiaj zachorował.

      Odwracam się na pięcie i kieruję ku drzwiom.

      – Franco nie będzie nam potrzebny, Greto – warczy Christian, po czym opuszczamy salon. Muszę się powstrzymywać, aby nie puścić się biegiem. Chcę uciec stąd jak najdalej. I strasznie chce mi się płakać. Muszę odciąć się od tego całego popapraństwa.

      Christian idzie obok bez słowa, a ja próbuję to wszystko przetrawić. Głowę mam opuszczoną i maszeruję, omijając rosnące wzdłuż Second Avenue drzewa. Na szczęście nie próbuje mnie dotykać. Głowa mi puchnie od pozostających bez odpowiedzi pytań.

      – Przyprowadzałeś tu swoje uległe? – pytam ostro.

      – Niektóre tak – odpowiada cicho.

      – Leilę?

      – Tak.

      – To miejsce wygląda na nowe.

      – Niedawno robiliśmy remont.

      – Rozumiem. Więc pani Robinson poznała wszystkie twoje uległe.

      – Tak.

      – Wiedziały o niej?

      – Nie. Żadna. Tylko ty.

      – Ale ja nie jestem twoją uległą.

      – Nie, z całą pewnością nie.

      Zatrzymuję się i staję twarzą do niego. W jego oczach widać strach. Usta ma zaciśnięte.

      – Nie widzisz, jak strasznie jest to popieprzone? – Patrzę na niego gniewnie.

      – Widzę. Przepraszam. – I ma tyle przyzwoitości, aby wyglądać na skruszonego.

      – Chcę podciąć włosy, najchętniej gdzieś, gdzie nie pieprzyłeś ani personelu, ani klientek.

      Wzdryga się.

      – A teraz przepraszam.

      – Nie odchodzisz. Prawda? – pyta.

      – Nie, chcę jedynie obciąć te cholerne włosy. Gdzieś, gdzie zamknę oczy, ktoś umyje mi włosy, a ja zapomnę o tym całym towarzyszącym ci bagażu.

      – Mogę poprosić Franco, żeby przyszedł do mojego mieszkania albo twojego – mówi cicho po chwili zastanowienia.

      – Jest bardzo atrakcyjna.

      Mruga powiekami.

      – Owszem.

      – Nadal jest mężatką?

      – Nie. Rozwiodła się jakieś pięć lat temu.

      – Dlaczego nie jesteście razem?

      – Bo między nami wszystko skończone. Już ci to mówiłem. – Nagle marszczy brwi. Unosi palec i z kieszeni marynarki wyjmuje BlackBerry. Pewnie ma włączone wibracje, ponieważ nie słyszałam, żeby dzwonił. – Welch – warczy i odbiera.

      Stoimy na Second Avenue, mijają nas ludzie zaaferowani sobotnimi obowiązkami, bez wątpienia rozmyślający o własnych dramatach. Zastanawiam się, czy oprócz mnie ktoś ma do czynienia z byłymi uległymi, pięknymi dawnymi Dominami i mężczyzną, który nie zna czegoś takiego jak poszanowanie prywatności.

      – Zginął w wypadku? Kiedy? – Christian przerywa moje rozmyślania.

      O nie. Kto? Słucham uważnie.

      – Już po raz drugi ten drań coś zataił. Musi to wiedzieć. Czy ona go w ogóle nie obchodzi? – Christian kręci z odrazą głową. – To zaczyna mieć sens… nie… tłumaczy dlaczego, ale nie gdzie. – Rozgląda się, jakby czegoś szukał, a ja robię to samo. Nic nie zwraca mojej uwagi. Widzę jedynie przechodniów, samochody i drzewa.

      – Ona tu jest – kontynuuje Christian. – Obserwuje nas… Tak… Nie. Dwóch albo czterech, przez całą dobę… Nie poruszyłem jeszcze tego tematu. – Wbija wzrok we mnie.

      Jakiego tematu? Marszczę brwi, a on przygląda mi się nieufnie.

      – Co… – szepcze i blednie. – Rozumiem. Kiedy?… Dopiero co? Ale jak?… Żadnego wywiadu środowiskowego?… Rozumiem. Prześlij mejlem nazwisko, adres i zdjęcia, jeśli je masz… przez całą dobę, od dzisiejszego popołudnia. Skontaktuj się z Taylorem. – Christian rozłącza się.

      – No i? – pytam poirytowana. Powie mi, co się stało?

      – To